Prille liefde in een idyllisch Brits landschap – in Breathe kost het Robin Cavendish (Andrew Garfield) en Diana Blacker (Claire Foy) slechts een minuut of vijf om als een blok voor elkaar te vallen. Het regiedebuut van motion-capturefenomeen Andy Serkis (The Lord of the Rings, de nieuwe Apes-trilogie) richt zich dan ook vooral op de beproevingen die later in het verschiet liggen.
De grimas, de glimlach, de knullige ongemakjes die verplaatsingen per rolstoel met zich meebrengen… Serkis schetst een haast aandoenlijk beeld van Cavendish’ ziekte, en verzacht daarmee de emotionele belasting die het leven met deze vorm van polio in werkelijkheid met zich meegebracht moet hebben. Sentimenten in Breathe voelen dan weer oprecht en authentiek, dan weer gemanipuleerd en opzichtig. De directeur van het hospitaal waar Cavendish eerst verblijft is het stereotype van de onsympathieke tegenpartij. Een klinische verblijfplaats van patiënten in Duitsland (die Cavendish bezoekt tijdens zijn missie voor de verbetering van levensomstandigheden) heeft zoveel weg van een gesteriliseerd lijkenhuis dat alle geloofwaardigheid direct verloren gaat.
Lees hier mijn volledige recensie van de film Breathe, die nu in de Nederlandse zalen draait:
Beoordeling: [usr 3]
Filminformatie: Breathe (2017)/118 min./Genre: Drama, bio, romantiek/Regie: Andy Serkis/Cast: Andrew Garfield, Claire Foy, Miranda Raison e.a.
Je hebt vrijwel alle minder geslaagde elementen van Breathe al aangestipt. Ik had zelf ook last van sommige bijrollen. Zelf noemde je al de karikaturale directeur van het hospitaal. Het komische duo Tom Hollander wordt als een komische gimmick ingezet terwijl één lollige Hollander meer dan genoeg is, ook al zal de tweeling historisch gezien correct zijn.
Meerdere bijrollen hangen er maar een beetje bij. Een van hen is een zekere Harry (Steven O’Donnell, bekend als Spudgun in de tv-komedie Bottom). Hij is de hele film een anonieme zwijgende figuur op de achtergrond en opeens wordt hij geheel onverwachts tegen het eind van de film naar voren geschoven tijdens het grootse afscheid. Op zulke punten had het script wat mij betreft wel aangescherpt mogen worden.
Het was alweer september denk ik dat ik deze zag, dus de bijrollen van de tweeling en Harry zijn alweer half uit m’n geheugen verdwenen. Ik kan ze me in ieder geval niet meer goed herinneren. Wel weet ik dat ik volledig instem met de laatste zin uit je reactie. Voor mij was die directeur in dat verband exemplarisch.