Het is bijna weer zover: vanaf Tweede Kerstdag schalt de muziek van de top 2000 weer door veel Nederlandse huiskamers. Voor sommigen staat de lijst der lijsten puur garant voor gezelligheid, anderen mensen met een veredelde muziekfetisj (mensen zoals ik dus) nemen het maken van een lijstje en het discussiëren over de uiteindelijke inhoud van de top 2000  een stuk serieuzer. Ook dit jaar heb ik weer best wat tijd gestoken in het maken van een lijstje. Deze blogpost presenteert de keuzes die ik dit jaar maakte. Anno 2016 kan er op meer nummers dan ooit worden gestemd: iedereen mocht maar liefst twintig nummers uit de keuzelijst en vijftien vrije keuzes inzenden. Helaas maakte dat het stemmen nog steeds niet makkelijk….

Bobby Womack- Across 110th Street

Ik werd fan van dit nummer na het zien van Quentin Tarantino’s Jackie Brown (1997). Maar ook los daarvan is dit een klassieker met een gouden randje. De finesse zit hem in de (muzikale) details.

David Bowie- Life on Mars

Na Bowie’s dood eerder dit jaar was het niet zozeer de vraag óf ik een nummer van hem zou gaan selecteren, maar eerder welk nummer. Dat werd dus Life on Mars, een bovengemiddelde piano ballad. Is there life on Mars? zong Bowie in 1971, nog niet wetend dat die vraag in zijn sterfjaar stukken actueler en realistischer zou zijn. Blijf luisteren tot het moment dat het nummer eigenlijk al afgelopen lijkt te zijn, want ook dan gebeuren er muzikaal nog allerlei spannende dingen.

The Smiths- There is a Light that never goes out

Ik krijg altijd kippenvel van dit nummer. De unheimliche zang van Morrissey, de tragische doch prachtige tekst… wat mij betreft het topstuk van een band die meer bekendheid (bij het grote publiek) en waardering verdient dan nu het geval is.

Talking Heads- Once in a Lifetime

Once in a Lifetime is een heerlijk rommeltje. Wat is dat nu in het begin, leest frontman David Byrne een tekst voor, schreeuwt ‘ie maar wat? Dat dit nummer van de Talking Heads vervolgens zo’n herkenbaar en aanstekelijk refrein heeft, mag een klein wonder heten.

Julee Cruise- Falling

Julee Cruise staat op 1 in mijn lijstje ‘zangeressen met een stem die mysterie en zweverigheid ademt’. Nee grapje, zo’n lijstje heb ik niet, maar een bizar mooie stem heeft Cruise wel. Een en een is dan twee, want Falling heeft ook nog eens een prominente rol in één van mijn favoriete tv-series (Twin Peaks).

Billy Joel- New York State of Mind

Tijdloze klassieker. Een geweldige meezinger, maar wel een stukje gelaagder en muzikaal wat mij betreft ook beter dan Piano Man. New York State of Mind staat echter veel lager genoteerd, en daar zou ik graag verandering in zien. Mijn favoriete nummer van Billy Joel.

Talk Talk- Living in Another World (vrij #1)

Talk Talk is een product van de new wave-muziek van de jaren tachtig. Zanger Mark Hollis heeft een ontzettend onconventionele stem: je houdt ervan of je hebt er helemaal niets mee. Ik behoor tot die eerste categorie, en vind daarnaast de muziek echt fantastisch. Een pareltje op de prachtplaat the Colour of Spring (1986) is dit nummer, Living in another World.

Baz & Perry Luhrman- (Everybody’s free to wear) Sunscreen

Een vreemde eend in de bijt. De naam Baz Luhrman zal filmfans bekend voorkomen: Luhrman regisseerde namelijk sfeerprenten als The Great Gatsby en Moulin Rouge. Everybody’s free to wear sunscreen is dan eigenlijk ook maar deels een echt muziekstuk. Het gaat veel meer om de prachtige tekst die Luhrman uitdraagt, op een manier zoals alleen hij dat kan. Probeer het maar eens na te doen, zo sfeervol praten. Mij lukt het niet.

Tears for Fears- Head over Heels (vrij #2)

Tears for Fears heeft veel fijne nummers, maar Head over Heels stond niet in de keuzelijst. En wat mij betreft zou dat nummer er te allen tijde in moeten staan. Feelgood-muziek op z’n top.

Tori Amos- Winter

Tori Amos. Vorig jaar stond ze nog in m’n lijst met vrije keuzes, en kwam ze (gelukkig) ergens in de onderste regionen binnen. Hetzelfde gold voor Oasis met Champagne Supernova. Winter help ik nu graag naar de bovenste regionen (hoop ik). Het nummer ademt een decembersfeer, en de zang van Amos is prachtig. Van een zeldzame schoonheid, wat mij betreft. Zou wat mij betreft gewoon top-100 moeten staan.

Mark & Clark Band- Worn Down Piano

Oke, vooruit: Worn Down Piano is een klein beetje kitsch. Een soort Music van John Miles, maar dan anders. En wel stukken beter. Muzikaal vind ik dit een zodanig fijne plaat dat ik er toch niet omheen kon (en wilde) dit jaar. Nog even niet veilen, die piano;)

Petula Clark- Downtown (vrij #3)

Een erg oud liedje dan, Downtown van Petula Clark. Is (naar ik meen) twee jaar terug geluidloos verdwenen uit de top 2000, en dat is erg jammer. Downtown is muzikaal escapisme en sfeer in één verpakking.

Elbow- New York Morning (vrij #4)

Nog een stadsliedje. Ik kwam erachter dat ik dit jaar maar liefst twee nummers in m’n stemlijst heb met New York in de titel. Dat is niet bewust, maar beide songs zijn wel absolute sfeerdragers. New York Morning is mijn favoriet van Elbow, en dat zegt wel wat (Elbow is immers ook de man van One Day like This en Lippy Kids). Vooral heerlijk gezongen, dit nummer.

Sufjan Stevens- John Wayne Gacy, Jr. (vrij #5)

Hoe vertel je een verhaal via muziek? Zo dus. De Amerikaanse singer-songwriter Sufjan Stevens schreef dit hartverscheurende nummer over John Wayne Gacy, een zich als clown voordoende seriemoordenaar die tussen 1972 en 1978 ten minste drieëndertig jongetjes en jonge mannen mishandelde en vervolgens vermoordde. De laatste twee zinnen van het nummer zijn pijnlijk persoonlijk: ‘and in my best behaviour, I am really just like him. Look underneath the floorboard, for the secrets I have hid’.

 Angelo Badalamenti- Laura Palmer’s Theme (vrij #6)

Het belangrijkste muzikale thema van de tv-serie Twin Peaks is te horen in Laura Palmers’ theme (naar het personage om wiens dood de gehele serie draait). Prachtig in zijn eenvoud is dit nummer van componist Angelo Badalamenti onderdeel van een van de mooiste scores die ik ken.

Radiohead- Exit Music (for a film) (vrij #7)

Verstillend mooi, de zang van Thom Yorke op Exit Music. Een van de vele hoogtepunten van het iconische album Ok Computer (1997).

Muse- Madness

‘I need to loveeee’ komt zelfs bij knijper op de ballen-zanger Matt Bellamy uit de tenen. Madness is misschien niet de meest voor de hand liggende keuze als het om een van mijn favoriete bands gaat. Maar ik geniet altijd ontzettend van de muzikale opbouw van dit nummer. De vocale uitbarsting maakt het volledig af. Een nagenoeg perfecte track.

INXS- Never Tear Us Apart

Een heerlijke drive in de coupletten, en dan, als je denkt dat het niet meer beter kan, valt de saxofoon in. Een hoogtepunt uit de eighties. Is daarnaast voor mij voor altijd verbonden aan de (director’s cut van) film Donnie Darko (2001).

Editors- Smokers Outside the Hospital Doors

Editors maakt rock zoals ik rock graag hoor. De stem van Tom Smith is ontzettend herkenbaar, en geeft de verder vrij conventionele muziek iets extra’s. Daarnaast zijn de lyrics immer verwonderlijk. Wat alleen al te denken van songtitels als ‘de racende ratten’ (the Racing Rats) en uiteraard die van dit nummer dus. Rokers buiten de deuren van het ziekenhuis. Juist ja.

James Brown- The Payback (vrij #8)

Zoveel James Brown-tracks in de keuzelijst, maar dan deze achterwege laten. Dit is mijn Payback.

 Fish- Vigil (vrij #9)

Fish is erg bekend als leadzanger van de band Marillion, maar als soloartiest wordt hij naar mijn mening onderschat. A Gentleman’s Excuse Me staat wél hoog genoteerd in de top 2000, maar daar zou het niet bij mogen blijven. Vigil is een heel andere plaat: episch bombast van maar liefst negen minuten lang. Maar oh, wat zit het muzikaal goed in elkaar…

El DeBarge- Who’s Johnny (vrij #10)

Een soort Michael Jackson, dus over de originaliteit zal ik het niet hebben. Maar Who’s Johnny is wel een ontzettend fijne popplaat, die ik dit jaar pas ontdekte.

Phosphorescent- Song for Zula (vrij #11)

Bevreemdende zang van Matthew Houck (alias van Phosphorescent). Maar vooral heel, heel veel muzikale sfeer. Dit is een nummer waar ik gerust in verdrink, voor zover dat mogelijk is. Wordt daarnaast fantastisch ingezet binnen de film the Amazing Spiderman 2 (2014).

The Housemartins- Caravan of Love

Een ultieme klassieker, maar echt bekend is ‘ie vandaag de dag niet (meer). Meerstemmige zang wordt tot in de puntjes beheerst in dit nummer van the Housemartins.

Joe Jackson ft. Elaine Casswell- Happy Ending

Happy Ending is wel erg zoet. Maar doordat het een duet is met fijne gastvocals van Elaine Casswell, en doordat de combinatie piano-saxofoon eigenlijk niet beter kon, is dit toch een onweerstaanbaar fijne plaat. Stond vorig jaar veel te laag. Daarom krijgt deze de voorkeur boven andere toppers van Joe Jackson (Real Men, Breaking us in Two, en vooral Be my Number Two). Helaas heeft dit nummer de lijst niet (meer) gehaald…

Bobby Darin- Beyond the Sea (vrij #12)

Tsja, wie kent Bobby Darin nog? De man combineerde op weergaloze wijze pop, salsa, jazz, swing en country. Beyond the Sea kwam onder mijn aandacht via de serie the Blacklist, en werd ook gezongen door Kevin Spacey in de gelijknamige biografische film (2003). Darin mag toch wel met tenminste één nummer in de top 2000 staan?

The Temptations- Papa was a Rollin’ Stone

Baslijn. Een woord. Papa was a rollin’ stone is een toonbeeld van muzikaliteit, een onvervalste classic. Hoe langer de versie van dit nummer, hoe beter.

Black- Wonderful Life

Afgelopen jaar stierf de zanger van dit prachtige nummer, Wonderful Life. Een eerbetoon aan een wat ondergewaardeerde artiest, zo ook in de top 2000. Dit nummer heeft vooral een prachtige tekst, maar luistert ook erg prettig weg.

Sam Cooke- A Change is gonna come

Ook wel ‘het burgerrechten lied’. Maar los van de inhoud, als Cooke inzet ben ik al verkocht. Liever niet nadoen, dat kan alleen maar tegenvallen.

John Mayer- Gravity (live) (vrij #13)

De live-versie van Gravity is een stuk of honderd keer beter dan de albumversie. Maar kennelijk begrijpt radio 2 dat (nog) niet, want de albumversie staat hoog genoteerd. Ik zie me genoodzaakt de live-versie in m’n vrije keuzelijst op te nemen… Geliefd om gitaarwerk en zang.

Arcade Fire- Reflektor

Eindelijk is radio 2 tot bezinning gekomen: Arcade Fire staat met drie nummers in de keuzelijst. Ik twijfelde tussen We Used to Wait en Reflektor. Ik ga voor de tweede, en stiekem smokkel ik dan nog een beetje. Eigenlijk heb ik David Bowie nu tweemaal in m’n lijstje staan…

The Waterboys- This is the Sea (vrij #14)

Een van de betere nummers van de schotse band the Waterboys. Hoort in de lijst thuis, maar staat (nog) niet in de keuzelijst. Zonde, want heel veel minder dan hun grote hit the Whole of the Moon is ‘ie niet.

Crowded House- Don’t Dream It’s Over

Bestaat het perfecte popliedje? Zoja, dan is dit nummer van Crowded House mijn inzending. Een simpele structuur, een oh zo efficiënte uitvoering. Gevoelige zang bij een prachtige tekst.

Fleetwood Mac- Songbird

Dit prachtige liedje, gezongen door Christine McVie, is natuurlijk stukken beter dan een dertien in een dozijn-rocksong als ‘Go your Own Way’. Kippenvel. Muziek hoeft niet altijd groots te zijn…

Tommy James & The Shondells- I Think We’re Alone Now (vrij #15)

Een heel kort en vrij simpel liedje. Ook na vele luisterbeurten heb ik nog geen flauw idee wat ik hier nu zo ontzettend goed aan vind. Misschien heeft het er iets mee te maken dat ik het nummer leerde kennen in de ironische context van de film 10 Cloverfield Lane (2016).

Ik heb de platen in willekeurige volgorde opgevoerd. Als het een zelf ingevoerde vrije keuze betreft, staat dat tussen haakjes aangegeven.

In de link naar mijn stemlijst via radio 2 zelf staan de nummers nog eens op een rijtje met ook een spotify-playlist: https://stemmen.top2000.nl/mijnlijst.html?h=ae6f07f9694aa2ebf7d18d29efa104a2#!/index.html?page=1&q=&view=list