Mijn twijfels groeiden en groeiden, de afgelopen weken. Toen ik hoorde dat deze film er kwam, was ik een stuk enthousiaster. Dat was niet zozeer omdat ik een liefhebber van de games ben. Ik heb ze nooit gespeeld, en ben überhaupt geen fanatieke gamer. Maar van de mystieke, laatmiddeleeuwse achtergrond en de veelheid aan historische referenties werd ik toch wel warm. Zo’n storyworld trekt me dan toch nog iets meer dan die van bijvoorbeeld Warcraft (2016).
Toen de trailer uitkwam, moest ik mijn enthousiasme toch al wat temperen. De indruk van een doorsnee, overgeproduceerd actie-vehikel drong zich op en verliet mijn gedachten tot afgelopen vrijdag niet meer. En nu ik Assassin’s Creed gezien heb, kan ik eigenlijk alleen maar inhaken op dat negatieve beeld.
Regisseur Justin Kurzel heeft het zich niet gemakkelijk gemaakt. De storyworld van de Assassijnen en de Tempeliers leent zich uitstekend voor een game, of voor een boekenserie desnoods. Maar voor een op zichzelf staande film….In een sneltreinvaart moeten we ons zien in te leven in de wereld van Callum Lynch (Michael Fassbender), die de spil wordt in een eeuwenoude strijd tussen twee gezworen broederschappen. De Assassijnen en, het kon ook bijna niet anders, de Tempeliers. De heilige graal waarom het hele plot draait: een mystieke ‘apple of Eden’, die de macht zou hebben om te beschikken over de vrije wil van mensen en zo impliciet af te rekenen met het begrip ‘geweld’. Om het allemaal nog lastiger te maken wordt die strijd niet gestuurd vanuit het verleden, maar vanuit het heden. Callum Lynch is de speelbal van een soort laboratorium-Illuminati (onder leiding van een vileine Marion Cotillard), die Lynch wil gebruiken om de appel te pakken te krijgen. Hun hulpmiddel: een enorme machine, de Animus, die Lynch in staat stelt de geest van zijn vijftiende-eeuwse voorvader over te nemen. In het Spanje van 1492 mag ‘assassin’ Lynch het opnemen tegen de Tempeliers, komt de inquisitie voorbij, en zien we in het heden hoe Cotillard en opper-overste Jeremy Irons (haar vader dus) een snood plan smeden. Volgt u het nog?
Ik moet zeggen, als het scenario niet zo ontzettend warrig was geweest, had het verhaal misschien nog best potentie gehad. Het probleem met Assassin’s Creed is echter dat de film een lege huls is van beperkt functionele actie, ogenschijnlijke willekeur en oppervlakkige dialogen. De enige credits die vergeven kunnen worden hebben betrekking op de uiterlijke aankleding; het production design, de kostuums, de redelijke choreografie van de gevechten. Maar daarbuiten voelt deze film in alle opzichten aan als een verplicht nummertje voor de hoofdcast. Een gevalletje makkelijk cashen, met acteurs die overwegend verdwaald ogen en volledig op de automatische piloot acteren. Ach, wat wil je ook, met zo’n script.
Toegegeven, als niet-gamer is het voor mij gemakkelijker hier veel kritiek op te uiten. Het zou best kunnen dat de film vol zat met subliminale intertekstualiteit en referenties, die ik als leek in de storyworld niet oppik. Wat ik echter wel weet, is dat ik, mocht ik een fervent gamer, zijn geweest, geen genoegen had genomen met de overdaad aan platte actie en oppervlakkigheid. Als je een narratief als dat van Assassin’s Creed zo behandelt, loopt het gegarandeerd verkeerd af.
Een gemiste kans dus, en één van de eerste debacles van 2017.
Beoordeling: [usr 1.5]
Filminformatie: Assassin’s Creed (2016)/115 min./Genre: actie, avontuur, sciencefiction/Regie: Justin Kurzel/Cast: Michael Fassbender, Marion Cotillard, Jeremy Irons e.a.
Assassin’s Creed draait nu in de bioscoop
