”Staak het bepleiten van disclaimers bij films en televisieseries”, schrijf ik vandaag op Indebioscoop.com. Dit naar aanleiding van een sureëel aandoende hetze rond de Britse royaltyserie The Crown, waarvan het vierde seizoen recentelijk op Netflix verscheen. Klik hier om het opiniestuk te lezen.
Ik had dit eigenlijk al eerder willen doen, maar het was er nog niet van gekomen: ik heb het grootste deel van mijn academische schrijfwerk van de laatste jaren geüpload op Academia.edu. Klik hier om mijn profiel te bekijken. Bijna alle stukken die nu te downloaden zijn op Academia, kun je ook terugvinden in het archief van deze site.
Een dag of twee terug werd Bruce Lee and the Outlaw beschikbaar gesteld op streamingplatform MUBI. In de film staat een Roemeense straatjongen centraal, die jarenlang in het tunnelcomplex van hoofdstad Boekarest leefde. Extra interessant is in dit geval dat Bruce Lee and the Outlaw gemaakt werd door de Nederlandse filmmaker en fotograaf Joost Vandebrug, die in een periode van ongeveer zes jaar het vertrouwen van de jongen en zijn metgezellen wist te winnen en behouden.
Klik hier om mijn recensie [Cine.nl] van de film te lezen.
Lees verder Recensie: Bruce Lee and the Outlaw [Joost Vandebrug, 2018]
Gisteren deelde ik op dit blog een beknopte uiteenzetting over de oorsprong en toepassing van het woord ‘complotdenker’. Deze genadeloos stigmatiserende benoeming is in zijn Engelse taalvariant (‘conspiracy theorist’) een stuk minder oud dan de orde van de dag vaak doet vermoeden. We leven in een digitaal tijdperk waarbinnen de ‘complotdenker’ een zodanige status heeft gekregen dat mainstream media in binnen-en buitenland zichzelf een extra taak hebben toegedicht: het ontmaskeren van ‘fake news’ en het ontkrachten van als zodanig bestempelde complottheorieën. In die hoedanigheid stuitte ik onlangs in Nederlandse context onvermijdelijk op berichten als deze (Het Parool), deze (NRC) en deze (De Volkskrant). De onderliggende boodschap is duidelijk: zodra je als burger-consument niet langer uitsluitend je toevlucht zoekt tot gezaghebbende, mainstream mediakanalen, wordt het internet ineens een bedreiging voor het gezond verstand en voor de algemene orde van de dingen. Mede daarom worden ‘complotdenkers’ menigmaal als ‘gevaarlijk’ aangemerkt.
Lees verder Samenzweringstheorieën en ‘Fake News’ [Column]The term “hypernormalisation” is taken from Alexei Yurchak’s 2006 book Everything Was Forever, Until It Was No More: The Last Soviet Generation, in which Yurchak argues that for many decades everyone had known the Soviet system was failing, but as no one could imagine any alternative, politicians and citizens were resigned to maintaining a pretence of a functioning society. Over time, this delusion became a self-fulfilling prophecy and the “fakeness” was accepted by everyone as real, an effect that Yurchak termed “hypernormalisation.
”Curtis exposes a deeply cynical world where powerful institutions and manipulative agents (millionaires, business men, politicians, secret servicemen) conspire to frustrate, prevent and ultimately destroy the potential for change, mainly by marshalling all the forces of modern art, entertainment and news media to attack the individuals sense of reality and their ability to perceive danger and control.”
Lees verder Waar komt ”Het Nieuwe Normaal” eigenlijk vandaan?
Op 11 Maart werd in EYE de film Los Angeles Plays Itself (2003) vertoond in het kader van de themareeks This is Film! Heritage in Practice. De lezing van de dag ging over het thema ‘copyright’. In mijn verslag voor indebioscoop ga ik uitgebreid in op de film en het thema.
Klik hier om ”een stad als een masker” te lezen.
Klik hier om een andere bijdrage over Los Angeles Plays Itself te lezen, die ik eerder al schreef voor Cine.nl.
De Amerikaanse cineast Terrence Malick geeft zijn oeuvre nieuw gewicht met het monumentale A Hidden Life. Het ethische dilemma in het hart van de vertelling overspant eeuwen.
Lees verder Recensie: A Hidden Life [Terrence Malick, 2019]
De beelden in The Trial komen van een rechtelijk showproces, in het najaar van 1930 gedocumenteerd door de socialistische Sovjet-staatspartij. De term ‘showproces’ vangt de ambiguïteit van het gevorderde toneelstuk op voorbeeldige wijze. De setting van het proces is zo formeel als ze maar zijn kan; één voor één getuigen vermeende samenzweerders tegen de staat, leden van de zogeheten ‘Industriële Partij’, voor een aangestelde aanklager. In de montage passeren de smetteloze bekentenissen van een goede handvol contrarevolutionairen de revue, waarna de aanklager in lijn met de passende wetsartikelen het verdict voorleest. Tot zover dekt ‘proces’ de lading perfect. Tenzij je weet dat die ‘Industriële Partij’ in feite nooit bestaan heeft, en dat de getuigen acteurs in schaapskleren zijn. Plots klikt het enthousiaste applaus van het toegestroomde publiek als de cue van een televisieshow.
Lees verder Recensie: The Trial [Sergei Loznitsa, 2018]
Voor indebioscoop schreef ik een essay over de plaats die religie inneemt in Andrej Tarkovski’s visie op de filmkunst. Het oeuvre van de Russische cineast is nu te bewonderen in EYE Amsterdam, waar ook een tentoonstelling over datzelfde oeuvre loopt. Over de tentoonstelling werd onlangs dit stuk gepubliceerd.
Klik hier voor het essay.
”De kunst die uit het scheppen van de kunstenaar voortkomt kan alleen geaccepteerd worden als de toeschouwer het beeld en zijn waarheid gelooft, en de kunstenaar daarin onvoorwaardelijk vertrouwt. Tarkovski legt zo een belangrijke verantwoordelijkheid bij de toeschouwer: als hij de waarheid niet zoekt, blijft ook het schone voor hem verborgen.”
