Aanstaande donderdag gaat het 47ste IFFR (Internationaal Film Festival van Rotterdam) van start. Ik kijk er enorm naar uit en deel bij deze met plezier mijn voorbeschouwing, die ik schreef voor filmmagie:
https://filmmagie.be/nieuws/iffr-2019-de-wereld-een-filmbubbel
Tijdens én na het festival zal ik verslag doen van de competities, masterclasses (Claire Denis, Carlos Reygadas) en hoogtepunten.
In the early 1970s, the ‘angry young man’ manifested itself as a central character in Indian films. Mostly played by star persona Amitabh Bachchan (1942-), the angry young man expressed themes of anti-establishment and socio-political disturbance.[1] In his characteristic role as a criminal anti-hero (Deewaar, 1975, Muqaddar Ka Sikandar, 1978), Bachchan often became the victim of either his own passionate love for a woman or the socio-financial hardships of family life in Bombay.
Lees verder (It Happened On) A wednesday: The angry young man and the common stupid man in (New) indian Cinema [Essay]
Jacks doel openbaart zich in macabere tableaux. Kun je het kwaad ook tot kunst verheffen? En als dat al kan, welke gevolgen heeft dat voor de ‘kunstenaar’? Hij moet leven met een compilatie van verontrustende beelden, letterlijk verwerkt in het veel te zelfbewuste slotstuk van de film. Von Trier heeft zich grotendeels van zijn publiek vervreemd, omdat zijn enigma’s steeds nadrukkelijker deel zijn geworden van ‘s mans eigen branie. Tot die donkere spiegel heeft uiteindelijke alleen de maker volledige toegang.
Lees verder Recensie: The House that Jack Built [Lars von Trier, 2018]
Tussen 10 en 30 januari is EYE Amsterdam het decor voor een retrospectief rond de Taiwanese cineast Ming-liang Tsai. Het filmprogramma is ook een prachtgelegenheid voor de Nederlandse première van Tsai’s VR-installatie The Deserted (2017). Tijdens een voorbezichtiging van de installatie wordt één van de rode draden in een inmiddels omvangrijke oeuvre zichtbaar: Tsai’s eindeloze sympathie voor de eenzame zielen, die verlaten maar gelukkig niet geheel vergeten zijn.
Lees verder Filmisch verlaten: Het oeuvre van Ming-liang Tsai in EYE
Voor Cine.nl werkte ik mee aan een stuk over bijzondere essayfilms rond steden en herinneringen daaraan. Mijn bijdrage bestond uit een stukje over het bijna drie uur lange Los Angeles Plays Itself:
Mijn eerste post van 2019 – ik maak graag van de gelegenheid gebruik om de lezer een (film)rijk 2019 toe te wensen. Dat je gemoedstoestand over het algemeen maar zo ver mogelijk mag afwijken van de ironisch gekozen still hierboven:)
Het beeld komt uit de kortfilm The Candidate, waarover ik een tijdje terug wat schreef voor Cine:
Rijk worden over de rug van anderen. Je collega’s de vernieling in werken. David Fincher nam Facebook, Martin Scorsese DiCaprio. Er zijn talloze films die kapitalistisch gedachtegoed mengen met het compromisloze gedrag van de geldbeluste mens, en telkens weer komen ze in essentie op hetzelfde uit: in een wereld van neoliberale mores is geen ruimte voor zwakheid. Het is eten of gegeten worden, daar aan Wall Street waar de wolven wonen. Competitie en rivaliteit zijn waarden van alle tijden. Toch is het strijdtoneel van de werkvloer ook een uitgesproken modern fenomeen. Als geld alleen in de verbeelding bestaat, kunnen je collega’s misschien ook een stuk gemakkelijker in lucht veranderen. In Brian de Palma’s Passion is het survival of the fittest-principe op zichzelf een raison d’être. Veel platter ga je je drama niet krijgen, maar dat is nu precies het punt: emoties zijn versteend, werknemers spelen hard tegen hard.
Klik hier om verder te lezen – je vindt er ook de link naar de film.
Vorig jaar nam ik me iets voor: ik zou in 2018 minder films kijken en me vooral wat meer op series focussen. De hoeveelheid interessante producties laat zich in dat veld tegenwoordig nauwelijks meten, en met >500 titels dacht ik m’n plafond wat films betreft toch wel even bereikt te hebben. Niets is uiteindelijk minder waar: in een jaar dat verder écht ook vol zat met allerlei andere zaken, kwam ik tot 604 kijkbeurten [594 titels].
Lees verder Top-25: Het beste van filmjaar 2018
Net als vorig jaar heb ik mijn muziekfavorieten weer een zetje gegeven voor de top 2000, een lijst die overigens met het jaar meer vraagtekens oproept. Hieronder vind je de clips, maar voor de liefhebbers is er ook een Spotify-playlist.
Lees verder Top 2000 2018: Stemlijst
Er zijn twee momenten in Wildlife waarop de wereld van de zestienjarige Joe Brinson (debutant Ed Oxenbould) voor zijn ogen uiteenvalt. Beide keren fixeert de camera zich op de geschokte blik van de jonge filmkijker: net als in de roman van Richard Ford (1990) is het Joe die beseft, vertelt en ziet. Aan het einde van de film zal hij degene zijn die het verhaal van zijn ouders in een enkel beeld weet te vangen.
Beroemd is het moment waarop Anna’s zoon Johan (Jorgen Lindstrom) een tank ziet passeren in het vreemde land met haar vreemde taal. Komen we ergens in Tystnaden dichterbij de wil om te begrijpen?
Klik hier voor [onder meer] een stukje over mijn favoriete film van Ingmar Bergman, Tystnaden (1963). Cine-collega’s vertellen in hetzelfde overkoepelende stuk over hun favorieten. Dit alles naar aanleiding van de Nederlandse re-release van het prachtige Fanny & Alexander, dat sinds gisteren tijdelijk in de filmhuizen draait.
Meer Bergman: Essay: Het Nabije Sterven in The Seventh Seal, Wild Strawberries en the Magician