Altijd leuk om meer persoonlijke vragen te beantwoorden over die grote passie waar je normaal vooral op andere manieren mee bezig bent. Klik hier voor een interview met mijn blogcollega’s van IheartCinema.
Emotional truth over politics? The voice of the director in The Act of Killing
We use storytelling to escape from our most bitter and indigestible truths. One of the constants in all the stories we tell, across all cultures, is this Star Wars morality: a division of the world into good and evil. Good guys and bad guys only exist in stories. Every act of evil throughout history has been committed by human-beings like us, and every time we divide the world into good guys and bad guys, we actively deceive ourselves. And it’s a dangerous lie, because it helps us run away from the unpleasant reality that evil is something human. (…)There are no evil people, there are only people who commit evil. Whenever we take that leap, from people who do evil to evil people, then we’re just using stories to escape from the things in ourselves that we cannot face up to.
-Joshua Oppenheimer-[1]
In 1965 and 1966, followers of Muhammad Suharto’s anti-communistic regime tortured and murdered at least half a million people.[2] The perpetrators were never officially punished for their crimes. History is always written by the victors, and in their grand narrative, justice has been done. This explains the surrealistic opening of Joshua Oppenheimers The Act of Killing (2012): Anwar Congo’s re-enacted execution on the rooftop (illustr. 1) is a horrifying showcase of a self-proclaimed war hero. What we may expect is regret, what we actually see is pride.[3]
Lees verder Emotional truth over politics? The voice of the director in The Act of Killing
Recensie: Light as Feathers [Rosanne Pel, 2018]
De troosteloze leefomgeving van de vijftienjarige Eryk laat weinig te wensen over. Een stenen basketbalpleintje geeft nog de meeste kleur aan de vermetele contouren van een zielloos Pools dorpje. Buitenshuis en binnenhuis opereren in een afgebladderd continuüm. ”Alles is hier kapot, niets wordt meer gemaakt’, klinkt het uit de mond van Eryks getroebleerde moeder. Die uitspraak slaat net zo goed op het interieur als op de verstoorde familiedynamiek.
Religie in film: The Island (Michael Bay, 2005)
Ik had Michael Bay nooit gehouden voor een regisseur die zijn film zou vormen naar een religieus meta-narratief. Natuurlijk, een regisseur die niet zelf schrijft werkt altijd samen met zijn screenwriter(s) (hier Alex Kurtzman, Roberto Orci en Caspian Tredwell-Owen), maar het is toch opmerkelijk dat het Bijbelboek Genesis aan de basis ligt van wat in 2005 The Island zou worden.
Recensie: I Am Not a Witch [Rungano Nyoni, 2017]
De achtjarige Shula is een heks, beweert een snuggere getuige voor het plaatselijke gezag. Toen hij aan het werk was op het land stond ze ineens voor hem. Bijl in de hand, een mysterieuze schaduw boven zijn hoofd. Het bleek een droom te zijn. Maar toch: een getuigenis. De beambte van dienst belt met de uitbater van het nabijgelegen heksenkamp, een toeristische trekpleister die we in de voorafgaande scène al bezocht hebben. Of ze haar identiteit ontkend heeft, is de hamvraag van de nonchalante profiteur. Dat blijkt niet het geval. Een heks dus. Lees verder Recensie: I Am Not a Witch [Rungano Nyoni, 2017]
Modern of postmodern? Ryoji Ikeda exposeert in EYE Amsterdam
In de nieuwe tijdelijke tentoonstelling van EYE ontmoeten de kleinste bouwstenen van ons bestaan de grote decors van het universum. Beeld-en geluidskunstenaar Ryoji Ikeda brengt het leven terug tot een eindeloze basis van geluidsgolven en datastromen.
Lees verder Modern of postmodern? Ryoji Ikeda exposeert in EYE Amsterdam
Recensie: Botticelli: Inferno [Artdoc, Ralph Loop, 2018]
Is de wereld van het beeld wezenlijk anders dan de wereld van de tekst? Sommige romanschrijvers zouden instemmend knikken – sommige filmmakers ook. Toch loopt de geschiedenis over van verrassende samenwerkingen tussen het geschrevene en het aanschouwelijke. Syntheses, zo je wilt. De tekst kan niet meer zonder het beeld, en wie het beeld ziet denkt aan de tekst. Een perfect voorbeeld van zo’n verbond vinden we in Botticelli: Inferno: een documentaire over de tekeningen die ’s werelds grootste poëzie een gezicht gaven.
Lees verder Recensie: Botticelli: Inferno [Artdoc, Ralph Loop, 2018]
Recensie: La Prière [Cédric Kahn, 2018]
In de openingsscène van La Prière lijken de ogen van de 22-jarige Thomas de camera een fractie van een seconde te doorboren. Dat wil zeggen: na zijn schichtige blik volgt er geen corresponderend beeld, geen point of view. Kijkt Thomas naar ons? Of moeten we ons een spiegel inbeelden? Zeker is dat onze hoofdpersoon later in de film opnieuw een bepalende blik naar opzij zal werpen. Waarop het beeld wél correspondeert, in de vorm van een persoon. En dat verandert alles.
Recensie: Dogman (Matteo Garrone, 2018)
Net als in zijn eerdere films heeft Garrone oog voor de verrotte kanten van mens en wereld, die hij vervolgens weer vangt in een paradoxaal kader van pure filmesthetiek.
Recensie: Tyrannosaur (Paddy Considine, 2011)
Met de release van Journeyman in het vizier keek ik uitgebreid terug op Paddy Considines Tyrannosaur (2011). Deze flashback-recensie is tevens mijn schrijfdebuut voor Cine.nl.
”Antiheld Joseph (Peter Mullan) heeft zich tot zijn eigen misère veroordeeld, het grauw-realistisch gefilmde noorden van Engeland doet de rest. Dit is het soort leefomgeving waarin je brokstukken niet meer opruimt. Ze passen perfect in het decor.”