Een filmserie die ik nog niet gezien had: de Ocean’s Trilogy. De eerste film, Ocean’s Eleven (2001) werd nog gevolgd door Twelve (2004) en Thirteen (2007). De cast bestaat in alledrie de delen uit een sterrenensemble. George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon (allen foto), Don Cheadle, Vincent Cassel, Andy Garcia… er komt haast geen einde aan, maar staat een sterrencast garant voor goede films? Ik zocht het uit.
Ocean’s Eleven
Mooi om te zien hoe een sterrencast, onder aanvoering van George Clooney en Brad Pitt, haast achteloos een film op niveau trekt. Want laten we wel wezen, het plot van de film kon bijna niet simplistischer zijn, en ook de uitwerking kent weinig verrassingen.
Voeg echter wat geslaagde humor en enkele gevestigde acteurs toe, en je hebt tóch een filmpje dat het op een rustige zaterdagavond heel goed doet. Na een wat trage, hier en daar oninteressante opbouw werkt Ocean’s Eleven toe naar een eindakte waarin gelukkig wel het nodige te genieten valt. De clue op het einde bracht niet de beroering die regisseur Steven Soderbergh misschien voor ogen had, maar doet genoeg om de kijker met een tevreden gevoel achter te laten.
Julia Roberts was heel vervelend en door de film heen stuitte ik op enkele zwakke regiekeuzes, maar los daarvan zag ik vooral een cast die het uitstekend naar haar zin had in een vermakelijke film.
Beoordeling: 6/10
Ocean’s Twelve
Gezien de algemene kritiek op deze sequel en de scores her en der zou je vermoeden dat deel twee van de Oceans-trilogie fiks tegenvalt, en dat deel drie de serie vervolgens weer wat uit het slijk omhoog trekt. Mijn conclusie is eigenlijk precies andersom.
Ocean’s Twelve vond ik namelijk fijn luchtig, met een script dat zichzelf verfrissend beperkt serieus neemt. Dat zorgt ervoor dat de cast plezier kan uitstralen, en steracteurs als Pitt en Clooney duidelijk genieten van hun ’tussendoortje’. Überhaupt vond ik dat de cast hier misschien wel het best in balans was van alle delen. Ten opzichte van deel één betonen Catherine Zeta Jones en vooral Vincent Cassel zich leuke toevoegingen. Julia Roberts was wél weer ouderwets vervelend, maar omdat Twelve hier en daar bijna iets weghad van een parodie, kon ik haar rol hier beter slikken dan in het meer serieuze Eleven.
Sowieso is Ocean’s Eleven wel wat beter dan Twelve. Dit heeft er vooral mee te maken dat Twelve wat rommelig is. Zo luchtig het script is, zo rommelig is het scenario. Voeg hier nog een overmatig aanwezige score en onnodige trucjes in de editing aan toe, en je krijgt een audiovisueel vehikel dat iets te gemaakt en geforceerd overkomt. Het production design is wel weer aardig: het is leuk om Amsterdam langs te zien komen, en de verplaatsingen qua setting doen de film goed. Zo zit je niet, zoals in Ocean’s Thirteen, twee uur naar een vermaledijd casino te kijken.
Nog best een leuk filmpje dus. Niet geloofwaardig, maar dat poogt het ook niet te zijn. Narratief een niemendalletje, maar ook daar ligt de focus niet. Ocean’s Twelve draait eerder om een sterrencast die zich eens een beetje kan uitleven en plezier mag hebben. Verhip, daar zit Bruce Willis ook nog in de foyer trouwens…
Beoordeling: 5/10
Ocean’s Thirteen
Na Ocean’s Twelve gezien te hebben, ben ik direct maar doorgegaan met de afsluiter. Dan had ik ze toch meteen maar mooi gehad. En dat viel me zwaar.
Alles wat ik leuk vond aan deel twee, was in deel drie verdwenen. Regisseur Soderbergh doet weer een poging een ‘goede’ film neer te zetten. Hij schetst een wat strakker verhaal, waagt een poging een coherente opbouw te genereren, en laat de flitsende editing van het tweede deel weg (al komen er aan het einde weer split screens tevoorschijn, zoals in deel één). Dat pakt, in mijn ogen, desastreus uit.
Want waar de cast in Ocean’s Twelve nog vrijheid uitdroeg, en de meest onzinnige dialogen elkaar opvolgden, ademt het acteerwerk hier plichtmatigheid. Toevoeging Al Pacino oogt ongeïnteresseerd, Vincent Cassel’s leuke rol uit het tweede deel is geminimaliseerd en wat de volstrekt overbodige Andy Garcia nog moet in deel drie is mij een waar raadsel. De luchtige ondertoon van deel één en twee is verloren, op wat positieve uitzonderingen na.
Nee, zo’n oerdegelijke misdaadfilm hoefde ik echt niet meer zo nodig te zien. Een sterrencast als deze biedt de mogelijkheid de boel lekker op te ruien, zoals in deel twee, en om het verhaal vooral niet te veel op de voorgrond te zetten. Dan kon immers nog wel eens pijnlijk duidelijk worden dat het Ocean’s-concept, zeker na twee films, niets (meer) voorstelt.
Steven Soderbergh lijkt Ocean’s Thirteen gemaakt te hebben met het idee een kwalitatieve afsluiter van de serie neer te zetten. Ik heb me stierlijk verveeld.
Beoordeling: 2/10
Filminformatie: Ocean’s Eleven (2001), Ocean’s Twelve (2004) en Ocean’s Thirteen (2007)/116, 125 en 122 min./Genre: Misdaad, komedie/Regie: Steven Soderbergh/Cast: George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon e.a.
