Voor de verstokte Formule 1-liefhebbers zal zijn aanwezigheid vooral afleiden, maar het is ergens ook wel amusant dat Keanu Reeves in Brawn: The Impossible Formula 1 Story als gastheer fungeert. Als een kind in de snoepwinkel hangt de actiester in deze documentaire over gelegenheidsteam Brawn GP (opgericht én opgedoekt rond raceseizoen 2009) aan de lippen van (voormalige) teambazen en racecoureurs. De medewerking van deze hoofdrolspelers en de ruime beschikbaarheid van archiefmateriaal maken het resultaat veelzijdig en voldoende onderhoudend.
Als er over een film of serie wordt gezegd dat hij voor een gerichte doelgroep is gemaakt, klinkt dat soms als een degradatie. Het idee is dan dat kijkers die niét tot die doelgroep behoren sneller zouden vaststellen dat het eindresultaat weinig voorstelt. De makers van het Zweedse Forever hoeven daar in ieder geval niet voor te vrezen. Dit trotse tienerdrama, over de beproefde vriendschap tussen twee voetballende vriendinnen, is inderdaad vooral een must voor meisjes die zich in het verhaal herkennen, maar het (spel)plezier en de energie spatten van de vaardig afgewerkte productie af.
Talrijke Hollywoodproducties hebben ons de voorbije decennia geleerd dat Amerikaanse mariniers en andere speciale eenheden met hun daadkrachtige optredens instaan voor het welzijn van de westerse wereld. Special Ops: Lioness rekent in het kritische spoor van Homeland op vileine wijze met dat patriottische idee af. Toch wringt het in de uitwerking: de aangezette tragiek die vergelijkbare films en series vaak kenmerkt blijkt hier nog altijd onmisbaar om het verhaal te vertellen.
De Ierse regisseur John Carney volgt sinds zijn doorbraakfilm Once een beproefde formule: zijn personages grijpen de opwekkende kracht van muziek aan om het leven volop de kans te geven. In Flora and Son smeden een tobbende moeder en haar rebelse puberzoon een band die vóór de verkenning van hun muzikale talenten ondenkbaar was.
De vlotte tennisserie Break Point komt op het perfecte moment met nieuwe afleveringen. Waar de vijfde aflevering, uitgebracht in januari, nog inzoomde op het (recent weer gespeelde) Roland Garros-toernooi, trappen de resterende afleveringen af met het rap naderende Wimbledon. Het is ideale marketing, waarbij de sterren van het voorbije tennisseizoen verstokte liefhebbers en nieuwe volgers warm mogen maken voor de toernooien van nu en later. Gelukkig is de serie energiek en vermakelijk genoeg om die stemmingmakerij te omarmen.
“Alison kwam gisteravond niet thuis,” klinkt een zachte meisjesstem onder het onbestemde openingsbeeld van Saint X. Een kleine tien speelminuten later landt de jongvolwassen hoofdpersoon met haar ouders en haar zevenjarige zusje op een klein privévliegveld in de Caraïben. De zon schijnt en de gezichten ogen nog onbezorgd, maar door die eerste van vele tijdsprongen weet je op dat moment al beter: na de strandstoelen en de pina colada’s volgt straks een noodlottige avond.
In het Rusland van Vladimir Poetin bepaalt het heersende regime welke herinneringen tellen en welke beter verborgen blijven. De massagraven van het tijdperk Stalin, tastbare tekens van de macht van toen, zijn ongewenste ballast voor de zwijgcultuur van nu. In The Dmitriev Affair volgt de Nederlandse documentairemaakster Jessica Gorter op betrokken wijze de man die in 1997 zo’n graf vond en de inhoud openbaarde. De voorbije jaren is zijn leven getekend door gevangenschap, vereenzaming en verlies.
Hoe kon de Nederlandse staat in de jaren negentig medeverantwoordelijk worden voor de massa-import van drugs uit Zuid-Amerika? De IRT Affaire gaat over het speciale rechercheteam dat opgezet werd om de drugshandel te bestrijden, maar uiteindelijk een sleutelrol speelde in het gedogen ervan. Wie niet al te bekend is met de actualiteit van toen krijgt met deze vierdelige documentaireserie een verbazingwekkend inkijkje in de vaderlandse misdaadgeschiedenis.
Elf jaar na de dood van ‘discokoningin’ Donna Summer verschijnt er eindelijk een noemenswaardige documentaire over haar muzikale leven. Mede door de betrokkenheid van Summers dochter, actrice en coregisseur Brooklyn Sudano, is het resultaat intiem en persoonlijk. Tegelijkertijd zorgen de gefragmenteerde inhoud en de beperkte muzikale context ervoor dat verschillende vragen in Love to Love You, Donna Summer onbeantwoord blijven.
Selma Blair speelde haar bekendste filmrollen in Cruel Intentions, Legally Blonde en Hellboy voordat ze op 46-jarige leeftijd werd gediagnosticeerd met de chronische ziekte MS (multiple sclerose). Introducing, Selma Blair volgt de actrice voor het grootste deel in 2019, als ze een zware stamceltransplantatie ondergaat. De documentaire is aangrijpend en maakt de mogelijke impact van de slopende ziekte inzichtelijk, maar wordt wel wat geplaagd door misplaatste muziekkeuzes.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
