‘No more Ziggy Stardust’. Op een streng katholieke Ierse school, waar regels en moraliteit hoog in het vaandel staan, is geen ruimte voor de culturele uitspattingen van Conor Lalor (Ferdia Walsh-Peelo). Geïnspireerd door de eighties-sound van Duran Duran, the Jam, the Cure en Bowie ontworstelt Conor zich aan de pesterijen en de familieproblemen die zijn bestaan tekenden. Regisseur John Carney levert met Sing Street een ietwat clichématige, maar wel ontzettend fijne coming of age-film af.
Het is prijzenswaardig dat de clichés die Sing Street tekenen de film nergens fataal worden. Hoofdpersoon Conor vertegenwoordigt een jongensdroom: een band starten, een meisje scoren en rock ’n roll gebruiken om te vluchten uit het kansarme milieu waarin je bent opgegroeid. Als die elementen één voor één worden afgewerkt, kan het vervelend worden. Been there, done that, zou je denken. Zo niet in Sing Street.
De film ademt namelijk plezier en vrijheid, en zorgde ervoor dat ik met een glimlach de bioscoop verliet. De cast is bijvoorbeeld ontzettend goed op dreef. Conor betoont zich als leadzanger eerst nog wat weifelend. Als hij zijn love interest Raphina (Lucy Boynton, een geweldige ontdekking) voor het eerst aanspreekt, wordt het hem eigenlijk al te veel als hij twee zinnen van a-ha’s Take on Me moet zingen. Later ontpopt hij zich tot een volleerd vertolker van de original songs die hij samen met muzikale alleskunner Eamon (Marc McKenna) schrijft. Een belangrijke rol in Conor’s opbloeien is weggelegd voor zijn broer Brendon (Jack Reynor). Op ontwapenende wijze moedigt hij zijn jongere broertje aan de dromen na te jagen die voor hem inmiddels vervlogen zijn. Regisseur James Carney heeft er goed aan gedaan jonge, onbekende acteurs te casten. Dit zijn jongens waarvan je echt gelooft dat ze zich met hun dromen en teleurstellingen in het sociaal-economisch getergde Dublin van de eighties zouden kunnen bevinden.
Een tweede reden dat Sing Street werkt, is de originele soundtrack die het door Conor geformeerde bandje voortbrengt. De nummers (onder andere The Riddle of the Model, Up en To Find You) zijn erg sterk geproduceerd, en duidelijk gemodelleerd naar de populaire pop van Duran Duran. In de film wordt de balans gezocht tussen de muzikale ontdekkingstocht van Sing Street en de diverse referenties naar grootheden uit de popscene van de jaren tachtig. Als Conor met zijn geverfde haar de schoolgangen betreedt, zou je zweren dat de jongere versie van The Cure-frontman Robert Smith binnen komt lopen.
https://www.youtube.com/watch?v=S8VtbULzJTU
Toch is deze film niet in alle opzichten even geslaagd. Ik heb het al genoemd, het verhaal volgt werkelijk alle clichés die een film als deze zouden kunnen karakteriseren. En dat is ergens wel erg jammer, want waar de characters erg geloofwaardig zijn, is het verloop van het verhaal dat niet. Daarmee degradeert de film zich enigszins. Sing Street had echt vernieuwend kunnen zijn, maar nu blijft het bij een vermakelijke, goed geproduceerde feelgood-movie. Het is de scheidslijn tussen ‘gelikt’ en ‘origineel’ die op het spel staat. Ik neig door de soundtrack en de cast toch nét naar het tweede.
Beoordeling: 7/10
Filminformatie: Sing Street (2016)/106 min./Genre: muziek, drama, romantiek/Regie: John Carney/Cast: Ferdia Walsh-Peelo, Lucy Boynton, Jack Reynor e.a./Original soundtrack te beluisteren op o.a. spotify
Helaas is Sing Street maar beperkt in de bioscoop te zien. In het buitenland is de film al een tijdje uit.
