Het is misschien wel mijn favoriete muzikale genre: de soundtrack. Misschien komt het omdat ik zoveel van films houd, misschien is het omdat ik instrumentale muziek zo erg kan waarderen.
In ieder geval is het zo dat ik geen film bekijk zonder te letten op de muziek die wordt gebruikt. Er zijn twee ‘soorten’ muziek die in films gebruikt worden. Enerzijds heb je bij vrijwel iedere film een score, dat is de instrumentale muziek die de beelden ondersteunt. De instrumentale muziek wordt gecomponeerd door een filmcomponist, bijvoorbeeld Hans Zimmer of John Williams. Anderzijds is er bij veel films ook sprake van een soundtrack, met daarop gezongen nummers. Dit kunnen bestaande pophits of classics zijn die in de film hergebruikt worden, maar vaak worden er voor een nieuwe film ook speciaal één of meerdere nummers geproduceerd. Soms worden score en soundtrack als een geheel worden uitgebracht. Op de cd zijn dan zowel ‘gewone’ als instrumentale nummers te horen.
Een goede score en/of soundtrack kan een film maken, terwijl slechte muziek funest kan zijn voor de filmbeleving. In veel gevallen gaat het succes van een film hand in hand met de populariteit van de soundtrack. Frozen (2013) was een enorme filmhit, maar de muziek (lees: Let it Go) werd zo mogelijk nog populairder.
Soms valt een film tegen, terwijl de muziek wel goed is. Dat gevoel had ik bijvoorbeeld bij Transformers. Het tweede deel vond ik erg matig, maar de score van Steve Jablonsky (hieronder: Infinite White) was fenomenaal. In die gevallen laat de uitspraak ‘de muziek is beter dan de film’ zich graag toepassen.
Ik geniet op verscheidene manieren van filmmuziek. Ik luister er regelmatig naar (los van de films), als ik even wil ontspannen of als ik bezig ben met schoolwerk. Als ik echter een score hoor in combinatie met een (goede) film (the Lord of the Rings bijvoorbeeld), dan kan ik daar extra van genieten. Tenslotte is het zo dat ik soms iets speciaals heb met een bepaald (pop)nummer, omdat het op memorabele wijze is verwerkt in een film die ik gezien heb. Zo denk ik bij het horen van Don’t You (Forget About Me) van de Simple Minds altijd aan het einde van the Breakfast Club (1985):
Het leek mij leuk in de toekomst regelmatig mijn favoriete soundtracks te delen in de vorm van embedded youtube-linkjes, telkens voorzien van een toelichting. Op die manier hoop ik wat van mijn favoriete muziek te delen met de bezoekers van deze blog. Daarnaast geeft het mij de mogelijkheid (opnieuw) van de betreffende scores en soundtracks te genieten. Aangezien ik van mening ben dat filmmuziek toch een beetje ondergewaardeerd/minder bekend is t.o.v. andere genres, lijkt het me leuk deze muziek hier wat meer aandacht te geven (ook al houd ik zelf ook van allerlei andere muzikale genres).
Wordt dus vervolgd!
En ter aftrap: dit was de opening van het concert van soundtrackkoning Hans Zimmer, dat ik in mei bijwoonde. Met als hoogtepunt het moment dat het doek omhoog ging en het koor tevoorschijn kwam (op +- 6.50 minuten van het filmpje):
