Berichten die niet binnen één der hoofdcategorieën (filmrecensies, muziek of geschiedenis) vallen
Is er een verklaring voor ongeremd geweld, en kunnen we in de psyche kruipen van geweldplegers? We stellen deze vragen maar al te vaak om ons tot antwoorden te kunnen wenden. We zoeken en vinden grote verhalen (erfzonde – boete – schuld), óf we verhouden ons tot het idee dat alles en iedereen kwaad kan doen. Kwaad is dan gewoon, banaal: het zit verstopt in de kleine hoekjes van ons doodnormale menszijn.
Lees verder De banaliteit van het kwaad: Elephant en We Need To Talk About Kevin
‘’Met elkaar lazen we Homerus, Plato, Sophocles, Augustinus, Kant, Hegel, Marx en Virginia Woolf. Die boeken’’.[1]
Lees verder Essay: de politieke universiteit en de teloorgang van het luisteren
”Turkije is ziek. Mijn land heeft een posttraumatische stressstoornis. Ja, net als het hoofdpersonage uit mijn film”. Het zijn heftige woorden; zie daar als moderator van de Q & A maar eens kalm mee om te springen. Even kun je een speld in de zaal horen vallen. Dan wordt de draad weer opgepakt. Met een vraag in rustiger vaarwater. Dat een conflict of een weerwoord uitblijft, wil niet zeggen dat er niet gereflecteerd wordt. Dat er niet gereflecteerd mág worden. Dit is de kern van cinema als een bron van engagement: Welkom op het MOOOV Film Festival.
Lees verder MOOOV Film Festival 2018: ook weerwolfmusicals kunnen maatschappijkritisch zijn
Wij mensen hebben één wapen, een wapen dat ons helpt betekenis te geven aan de wereld om ons heen: taal. Taal ordent, geeft richting, vermijdt dat we ons (zoals die verre voorouders in hun kalkgrotten) enkel via gebaren en symbolen kunnen uitdrukken. Tegelijkertijd manipuleert taal. Taal sluit in en uit.
Lees verder Essay: Taal als wapen: over de toren van Babel en (mis)communicatie
Een tijdje terug mocht ik voor Filmmagie een Prisma schrijven: een korte analyse van/column over een opvallende film(scène) of een opvallend filmbeeld. Ik koos welbewust voor het slot van Jean-Luc Godards Le Mépris (1963), een film die reflectie ís en telkens weer nieuwe reflecties toelaat.
Lees verder Prisma Filmmagie & Sabzian: Jean-Luc Godards Le Mépris (1963)
Net als vorig jaar besteed ik aandacht aan het Imagine Film Festival, dat dit jaar voor de zesde keer plaatsvindt in EYE Amsterdam. Het brede thema (‘fantastische verhalen’) legitimeert een brede waaier aan films: stokoude volksverhalen gaan hand in hand met futuristische tijdreismysteries. Vandaag het derde en laatste recensie-overzicht.
Net als vorig jaar besteed ik aandacht aan het Imagine Film Festival, dat dit jaar voor de zesde keer plaatsvindt in EYE Amsterdam. Het brede thema (‘fantastische verhalen’) legitimeert een brede waaier aan films: stokoude volksverhalen gaan hand in hand met futuristische tijdreismysteries. Vandaag het tweede recensie-overzicht.
Zijn we allemaal gewoon luie filmconsumenten geworden, chargeer ik moedwillig? Naar aanleiding van negatieve kritieken op het ‘trage’ en ambigue Resurrection (Kristof Hoornaert, 2017) discussieerden twee collega’s en ik over beeldtaal, filmkritiek en filmconsumentisme.
Throughout the past decades, cinema has optimized (the illusion of) depth and movement throughout space. On the two-dimensional screen, we see projected shadows that nonetheless convince us we enter another dimension, in which carefully constructed characters confront us with our hopes, dreams and desires. While there are many subjective examples when referring to the best movies ever made, films like La Régle du Jeu (Jean Renoir, 1939) and Citizen Kane (Orson Welles, 1941) perfected the practice of filmmaking on a technological level. Extremely mobile cameras and deep focus-lenses became the doorways to diegetic spaces that could become sharper, more fluid and extended in a blink of an eye.
Lees verder Breaking the Fourth Wall: Haptic visuality in The Revenant and La Mort de Louis XIV
‘Ik vond die film maar saai. Eigenlijk gebeurt er niets’. Ik heb eens nagedacht hoe vaak ik die zin (of variaties daarop) al niet gehoord heb. Uiteraard diende een definitief antwoord zich niet aan, maar de overdenking sterkte mijn conclusie: een film zonder verhaal is als een schip in de Bermudadriehoek. Laat ik eens onbeschaamd generaliseren: wij mensen zoeken naar ontwikkelingen en gebeurtenissen. Wat we willen zien is niet wat er is, maar wat er verandert. Zonder verandering geen plot, en zonder plot geen film. Of ligt het genuanceerder?
Lees verder Golfbrekers en gebergten: de ‘trage’ cinema van Mimosas, Drift en Dead Slow Ahead