Senna is a 2010 documentary film, directed by Asif Kapadia, that portrays the public and personal life and the tragic death of Formula 1-racer Ayrton Senna (1960-1994). Despite receiving general critical acclaim of journalists worldwide[1], Formula 1-racer Alain Prost (1955), former team member and eventual life-long rival of Senna, explicitly renounced the way in which he was represented in the film. This paper discusses Prost’s major arguments for this renunciation in the light of the two existing versions of the film and their differences in terms of content and montage. I argue that the award-winning[2] montage of the regular, theatrical cut establishes a paradoxical relation between the film’s purportedly independent quality as an artwork and the external objections of its accuser: while the film’s critical acclaim is partly the result of the refined montage, the montage is also precisely what has made the film controversial.
Op 11 Maart werd in EYE de film Los Angeles Plays Itself (2003) vertoond in het kader van de themareeks This is Film! Heritage in Practice. De lezing van de dag ging over het thema ‘copyright’. In mijn verslag voor indebioscoop ga ik uitgebreid in op de film en het thema.
De afgelopen maanden was ik één van de deelnemers van het Filmkrant Lab, georganiseerd door de Filmkrant om jonge journalisten te stimuleren in hun freelance werk en in het (verder) ontwikkelen van een kritische kijk op film. Uiteindelijk maakten we met ongeveer acht deelnemers een eigen magazine, dat gepubliceerd is als bijlage bij Filmkrant #429. De Filmkrant is deze maand nog fysiek op te pikken in een groot deel van de Nederlandse filmtheaters.
In Filmmagie 703 (Maart 2020) blik ik terug op een viertal titels uit de Tigercompetitie van het IFFR 2020. Onderwerp van reflectie is een enkel filmbeeld (‘het brandende huis’), en de manier waarop dit beeld ingezet werd in de besproken films.
Klik hier om de inhoudstafel van het blad in te zien.
Vorig jaar verscheen mijn IFFR-reflectie in Filmmagie 693.
In de afgelopen weken deelde ik al drie online verslagen van het IFFR 2020: een vooruitblik, een stuk over twee Chinese films en een terugblik. Het leek me aardig daar nog een vierde losse blogpost aan toe te voegen: een overzicht van de films die ik deze festivaleditie zag.
Op Donderdag 13 Februari wordt de zwart-witversie van de Zuid-Koreaanse succesfilm Parasite (Bong Joon-Ho, 2019) regulier uitgebracht in de Nederlandse zalen. Onlangs ging de make-over in première op het IFFR, waar Bong Joon-Ho ook te gast was. Parasite Black & White won er pardoes de publieksprijs. Reden voor de redactie van indebioscoop.com om een kritisch licht op de situatie te laten schijnen.
Klik hier voor de redactiediscussie Klik hier voor de bedenkingen die ik zelf al uitte in mijn terugblik-artikel op het IFFR
Voor filmmagie mocht ik na afloop van het 49e IFFR de hoogtepunten bespreken en enkele kritische noten kraken. Het lijdt geen twijfel dat ik overall weer genoten heb, en uitkijk naar de jubileumeditie van 2020.
Geïnteresseerden kunnen de uitgebreide terugblik hier lezen.
In het kader van de release van Terrence Malick’s A Hidden Life (klik hier voor mijn uitgebreide recensie) wijdt Filmmagie in het Februarinummer een coverstory aan het oeuvre van de filmmaker. Ik ben erg blij dat ik het stuk mocht schrijven, en persoonlijk ben ik tevreden met het resultaat. Het is mijn finale poging de meer stellige elementen in zijn werk te verenigen met de vele contradicties en vragen die daar voorbij nog resten. Ik hoop dat lezers er nieuwe perspectieven in mogen vinden en herkennen, en/of er hun eigen visie op Malick’s werk tegenover mogen plaatsen.
Je kunt hier de inhoudstafel inzien en bij interesse een nummer bestellen.
Morgenavond alweer. Dan wordt in de grote zaal van de Rotterdamse Schouwburg de openingsfilm van het 49e IFFR (Internationaal Filmfestival van Rotterdam) vertoond. Voor filmmagie schreef ik net als vorig jaar een voorbeschouwing op het festival, dat ik in het geheel hoop bij te wonen. Klik hier om het stuk te lezen.
Het is al even terug dat ik een opiniestuk schreef over moraliteit in hedendaagse filmkritiek. De boel is even blijven plakken, dus de actualiteit van mijn voorbeelden is wat achterhaald. Toch wilde ik ’em graag nog posten.
