Leaving Neverland was released almost ten years after the demise of celebrity pop singer Michael Jackson (1958-2009). In its four-hour course, Wade Robson (1982) and James Safechuck (1978) speak extensively about their childhood years, in which they claim to have been sexually abused by Jackson. Directed and produced by the British filmmaker Dan Reed (Children of the Tsunami, 3 Days of Terror: The Charlie Hebdo Attacks), and co-produced by Channel 4 (UK) and HBO (USA), the documentary film gained tremendous attention from media and audiences worldwide, especially after tailor-made versions were broadcast on television in several countries.
Ik had dit eigenlijk al eerder willen doen, maar het was er nog niet van gekomen: ik heb het grootste deel van mijn academische schrijfwerk van de laatste jaren geüpload op Academia.edu. Klik hier om mijn profiel te bekijken. Bijna alle stukken die nu te downloaden zijn op Academia, kun je ook terugvinden in het archief van deze site.
Onlangs kondigde ik aan mijn printartikel over de film Take Shelter (2011) te zullen delen zodra het online stond. Dat is inmiddels gebeurd, en het leuke is dat u bij interesse ook de artikelen van mijn collega-schrijvers kunt lezen. Een en ander is gebundeld in de pdf ”Filmkrant Lab: Het Onbekende”, die hier te vinden is (klik hier voor het bijbehorende nieuwsbericht). Als mijn eigen stuk, getiteld ”Angstig uitzien naar het Onbekende: de onheilsprofetie van Take Shelter”, ook los online staat, voeg ik hier nog een extra hyperlink in.
Gisteren deelde ik op dit blog een beknopte uiteenzetting over de oorsprong en toepassing van het woord ‘complotdenker’. Deze genadeloos stigmatiserende benoeming is in zijn Engelse taalvariant (‘conspiracy theorist’) een stuk minder oud dan de orde van de dag vaak doet vermoeden. We leven in een digitaal tijdperk waarbinnen de ‘complotdenker’ een zodanige status heeft gekregen dat mainstream media in binnen-en buitenland zichzelf een extra taak hebben toegedicht: het ontmaskeren van ‘fake news’ en het ontkrachten van als zodanig bestempelde complottheorieën. In die hoedanigheid stuitte ik onlangs in Nederlandse context onvermijdelijk op berichten als deze (Het Parool), deze (NRC) en deze (De Volkskrant). De onderliggende boodschap is duidelijk: zodra je als burger-consument niet langer uitsluitend je toevlucht zoekt tot gezaghebbende, mainstream mediakanalen, wordt het internet ineens een bedreiging voor het gezond verstand en voor de algemene orde van de dingen. Mede daarom worden ‘complotdenkers’ menigmaal als ‘gevaarlijk’ aangemerkt.
Onlangs berichtte ik over een artikel-publicatie in het Maartnummer van de Filmkrant. Wie de fysieke versie destijds niet in één van de filmhuizen heeft kunnen oppikken, gaat daar inmiddels zeker niet meer aan komen. Gelukkig gaat de digitale versie nu ook online komen. Bij deze alvast even een voorproefje…
Senna is a 2010 documentary film, directed by Asif Kapadia, that portrays the public and personal life and the tragic death of Formula 1-racer Ayrton Senna (1960-1994). Despite receiving general critical acclaim of journalists worldwide[1], Formula 1-racer Alain Prost (1955), former team member and eventual life-long rival of Senna, explicitly renounced the way in which he was represented in the film. This paper discusses Prost’s major arguments for this renunciation in the light of the two existing versions of the film and their differences in terms of content and montage. I argue that the award-winning[2] montage of the regular, theatrical cut establishes a paradoxical relation between the film’s purportedly independent quality as an artwork and the external objections of its accuser: while the film’s critical acclaim is partly the result of the refined montage, the montage is also precisely what has made the film controversial.
Op 11 Maart werd in EYE de film Los Angeles Plays Itself (2003) vertoond in het kader van de themareeks This is Film! Heritage in Practice. De lezing van de dag ging over het thema ‘copyright’. In mijn verslag voor indebioscoop ga ik uitgebreid in op de film en het thema.
De afgelopen maanden was ik één van de deelnemers van het Filmkrant Lab, georganiseerd door de Filmkrant om jonge journalisten te stimuleren in hun freelance werk en in het (verder) ontwikkelen van een kritische kijk op film. Uiteindelijk maakten we met ongeveer acht deelnemers een eigen magazine, dat gepubliceerd is als bijlage bij Filmkrant #429. De Filmkrant is deze maand nog fysiek op te pikken in een groot deel van de Nederlandse filmtheaters.
In Filmmagie 703 (Maart 2020) blik ik terug op een viertal titels uit de Tigercompetitie van het IFFR 2020. Onderwerp van reflectie is een enkel filmbeeld (‘het brandende huis’), en de manier waarop dit beeld ingezet werd in de besproken films.
Klik hier om de inhoudstafel van het blad in te zien.
Vorig jaar verscheen mijn IFFR-reflectie in Filmmagie 693.
