Kort na het eerste recensie-overzicht van het LIFF 2017 is het tijd voor het tweede en laatste deel. Gisteren heb ik erg genoten van een volle dag op het festival, met o.a. de winnaar van Berlinale, de nieuwe Joachim Trier en een wel erg bijzondere double bill…
On Body and Soul
In de openingsscène van On Body and Soul komen twee herten bij elkaar in een besneeuwd boslandschap. De beelden hebben iets idyllisch, alsof alle schoonheid van de wereld is samengeperst in die eerste paar frames.
De twee herten zijn mensen van vlees en bloed, die in hun dromen hun schaamte achter zich kunnen laten. In eerste instantie doen ze dat nog onbewust: Endre (Géza Morcsányi) is de gezaghebber van een lokaal Hongaars slachthuis, Mária (Alexandra Borbély) een onopvallende medewerkster. De situatie verandert als er voor de mentale controle van het personeel een bedrijfspsychologe (Réka Tenki) langskomt. In de twee afzonderlijke getuigenissen over de dromen van Endre en Mária ziet zij een zorgvuldig geregisseerde grap. Een man van middelbare leeftijd en een jonge vrouw, dromend over herten bij een beekje? De scepsis van de psychologe brengt Endre ertoe te bevestigen dat er inderdaad opzet in het spel was.
De realiteit is een stuk ambiguer. On Body and Soul onderzoekt wat het is om mens te zijn, wanneer schaamte en eenzaamheid fysiek contact laten verworden tot een grijs en kwetsbaar gebied. De zware slotakte laat een blijvende indruk achter, óók in dat idyllische boslandschap.
Beoordeling: [usr 4]
Filminformatie: On Body and Soul/116 min./Genre: Drama, romantiek/Regie: Ildikó Enyedi/Cast: Géza Morcsányi, Alexandra Borbély, Réka Tenki e.a.
Een uitgebreide(re) recensie van On Body and Soul zal verschijnen bij de reguliere bioscooprelease (14-12)
Thelma
Thelma laat zich nog het best omschrijven als een psychologische horrorfilm, waarin de ontluikende liefde tussen twee meisjes (Eili Harboe, Kaya Wilkins) aanleiding is voor een reeks verontrustende gebeurtenissen. Joachim Trier keert na Louder than Bombs (2015) terug naar zijn Noorse roots; het resultaat is een ingehouden en meer surrealistische variant op Brian de Palma’s Carrie. Net als in Stephen Kings horrorklassieker (1976) hangt de ontwikkeling van speciale krachten bij het hoofdpersonage (Harboe) samen met een zorgwekkende stroom van christelijke symboliek, ontspringend in de huiselijke sfeer.
Thelma’s ouders (Henrik Rafaelsen, Ellen Dorrit Petersen) hebben immers de neurotische gewoonte hun jongvolwassen dochter constant in de gaten houden, juist nu ze op de universitaire campus voor het eerst op eigen benen staat. De verwijzingen naar zonde(val) en schuld zijn daarbij niet uit de lucht. Een biertje op een studentenfeest, gevoelens voor een medestudente; pure schaamte richting haar ouders gaat bij Thelma hand in hand met de trotse wil eigen keuzes te kunnen maken.
De constante spanning en ambiguïteit in het beeld zorgen ervoor dat Thelma van begin tot eind blijft intrigeren, ook als Trier in de tweede helft van de film wat narratieve steekjes laat vallen. Je zou de film verder braafjes en ingehouden kunnen noemen, maar dat hangt wel sterk samen met je referentiekader. Thelma laveert tussen arthouse en genrefilm, en voor de liefhebber van het meer conventionele drama is deze surrealistische trip visueel misschien te suggestief. Daarin ligt direct ook een belangrijke charme: ondanks de dik aangezette symboliek blijft er ruimte voor interpretatie. Het krachtige acteerwerk van de jonge Harboe zorgt ervoor dat de film ook gevoelsmatig haar sporen nalaat.
Beoordeling: [usr 4]
Filminformatie: Thelma (2017)/116 min./Genre: horror, drama, romantiek/Regie: Joachim Trier/Cast: Eili Harboe, Kaya Wilkins, Henrik Rafaelsen e.a.
Thelma draait vanaf 7 december in de Nederlandse bioscopen
Double bill: The Disaster Artist + The Room
Ik denk niet dat er veel films zijn waarover zoveel consensus bestaat. The Room (Tommy Wiseau, 2003) wordt haast unaniem de slechtste film ooit genoemd, en stiekem is dat dan juíst enorm leuk.
Gisteren draaide in de grote Trianon-zaal één van ’s werelds meest befaamde cultklassiekers, vooraf gegaan door een wel heel speciale voorpremière. The Disaster Artist is de film over de film, waarin James Franco (The Interview, Spring Breakers) de ronduit iconische Wiseau op hilarische wijze persifleert.
De regisseur van The Room was (en is) zonder meer een geval apart. Overtuigd dat zijn werk de wereld kon veranderen toog hij naar Hollywood, waar hij koel werd afgeserveerd door iedereen behalve zijn beste vriend (Greg Sestero, in TDA Dave ‘de broer van’ Franco). Tot op de dag van vandaag weet niemand waar Wiseau het geld vandaan haalde om voor een slordige vijf à zes miljoen dollar The Room te filmen. Feit is dat hij het klaarspeelde. Het resultaat is zo hilarisch dat woorden altijd te kort zouden schieten – wie de film nog niet zag, moet dat maar eens doen (of juist niet).
The Disaster Artist verschijnt pas op 21 december in de bioscoop, en dit is dan ook niet de tijd (noch de plaats) om de film al te recenseren. Ik geef wel een tip: kijk The Room vóór je naar de ‘biografie’ gaat. Ik zag de films in omgekeerde volgorde, en vermoed dat ik TDA nóg hilarischer had gevonden als ik alle nodige kennis had gehad van de context. Een voorzichtige aanrader dus, al moet je wel tegen kunnen dat Franco geen enkele rem kent. Vol erin vliegen, geen weg terug; deze film zal Wiseau tot een grotere cultfiguur maken dan hij na The Room al was.
Filminformatie: The Room (2003) en The Disaster Artist (2017)/99/103 min./Regie: Tommy Wiseau, James Franco.
Nog tot a.s. zondag kun je in Leiden genieten van een breed filmaanbod. Kijk op de site voor meer info.