Tag archieven: Hollywood

Recensie: Special Ops: Lioness [seizoen 1; Paramount+/SkyShowtime, 2023]

Talrijke Hollywoodproducties hebben ons de voorbije decennia geleerd dat Amerikaanse mariniers en andere speciale eenheden met hun daadkrachtige optredens instaan voor het welzijn van de westerse wereld. Special Ops: Lioness rekent in het kritische spoor van Homeland op vileine wijze met dat patriottische idee af. Toch wringt het in de uitwerking: de aangezette tragiek die vergelijkbare films en series vaak kenmerkt blijkt hier nog altijd onmisbaar om het verhaal te vertellen.

Lees verder Recensie: Special Ops: Lioness [seizoen 1; Paramount+/SkyShowtime, 2023]

Recensie: Aurora’s Sunrise [Inna Sahakyan, 2022]

Filmdepot/Periscoop Film

De geanimeerde documentaire Aurora’s Sunrise tekent een onvoorstelbaar dunne lijn tussen de persoonlijke beleving van een historisch trauma en de representatie daarvan. Luttele jaren na het ontvluchten van de Armeense genocide (1915) werd een getroffen tienermeisje in New York gecast als vertolker van haar eigen leed. Deze gemankeerde film over haar leven zorgt voor gemengde gevoelens: de makers onderstrepen terecht hoe belangrijk het is deze volkenmoord te erkennen en te memoreren, maar stappen daarbij te makkelijk over de schrijnende rol van de door Hollywood misbruikte Aurora heen.

Lees verder Recensie: Aurora’s Sunrise [Inna Sahakyan, 2022]

Recensie: Honey Boy [Alma Har’el, 2019]

Filmdepot

Begin zonder voorkennis aan de derde film van de Israëlisch-Amerikaanse cineaste Alma Har’el (Bombay BeachLoveTrue) en je zou mogelijk niet eens doorhebben dat LaBeouf niet zomaar de vader van het titelpersonage speelt. Het besef dat LaBeouf zijn vader ís, en in die hoedanigheid dus communiceert met zijn jongere zelf, kan de toon en betekenis van de film veranderen voor en door de ogen van de kijker. Honey Boy is het semi-autobiografische verslag van LaBeoufs leven: dertiger Shia heet nu Otis en Otis wordt in twee verschillende fases vertolkt door een tiener (Noah Jupe) en een twintiger (Lucas Hedges). Als scenarioschrijver en vader van Otis is LaBeouf mens en acteur ineen. Waar de realiteit stopt en de performance begint, mag Shia weten.

Lees verder Recensie: Honey Boy [Alma Har’el, 2019]

Een stad als een masker: ‘Los Angeles Plays Itself’ en lezing over copyright in EYE

EYE Film/This is Film!

Op 11 Maart werd in EYE de film Los Angeles Plays Itself (2003) vertoond in het kader van de themareeks This is Film! Heritage in Practice. De lezing van de dag ging over het thema ‘copyright’. In mijn verslag voor indebioscoop ga ik uitgebreid in op de film en het thema.

Klik hier om ”een stad als een masker” te lezen.

Klik hier om een andere bijdrage over Los Angeles Plays Itself te lezen, die ik eerder al schreef voor Cine.nl.

Recensie: The Report [Scott Z. Burns, 2019]

Filmdepot

Ik schreef een kritisch stuk over The Report, een Amerikaanse film over de journalistieke belichting van CIA-martelpraktijken post 9/11. Je kunt het stuk, dat onder meer de relatie tussen de CIA en Hollywood bespreekt, hier terugvinden.

Lees verder Recensie: The Report [Scott Z. Burns, 2019]

Recensie: Under The Silver Lake [David Robert Mitchell, 2018]

Sam stuit in zijn zoektocht op de meest bizarre taferelen. Er is zoveel te zien dat je je af kunt vragen wat er überhaupt nog belangrijk is. Betekenis heeft. Wat normaal een mogelijk kritiekpunt zou zijn, wordt hier omgebogen in een sluimerende leegte die je juist moet voelen. Heel bewust verdrinkt Mitchell zichzelf en zijn publiek in de metafictie; zijn eigenzinnige sfeertrip is een speels satirische verkenning van onze fascinatie voor film- en popcultuur. Die fascinatie moet gevoed en gevat worden via een bombardement van referenties: naar Alfred Hitchcock, Marilyn Monroe, Brian de Palma, the Amazing Spider-Man, de complete popencyclopedie, Janet Gaynor en David Lynch. En dat is dan het tipje van de sluier.

Lees verder Recensie: Under The Silver Lake [David Robert Mitchell, 2018]

Sinatra zoals je hem nog nooit zag: tegendraadse cinema toen en nu

Voor dwars  interviewde ik twee grote filmliefhebbers, die hun stem lieten horen over een misschien wat ongewoon onderwerp: tegendraadse, of, zo je wilt, dwarse cinema. Het idee van mijn artikel was de filmgeschiedenis door te gaan aan de hand van rebellen, outlaws in een door Hollywood gedomineerde filmwereld. Welke regisseurs sloegen andere paden in en brachten zo vernieuwing en verandering? En met welke ogen kijken we daar vandaag de dag naar?

Lees verder Sinatra zoals je hem nog nooit zag: tegendraadse cinema toen en nu

LIFF 2017: On Body and Soul, Thelma, The Room double bill (2/2)

Kort na het eerste recensie-overzicht van het LIFF 2017 is het tijd voor het tweede en laatste deel. Gisteren heb ik erg genoten van een volle dag op het festival, met o.a. de winnaar van Berlinale, de nieuwe Joachim Trier en een wel erg bijzondere double bill…

Lees verder LIFF 2017: On Body and Soul, Thelma, The Room double bill (2/2)

Recensie: 2:22 (2017) [Thriller]

Cyclische tijd, gebeurtenissen die zich herhalen, verwarrende romances, protagonisten wier schijnbare waanbeelden niet geloofd worden. De romantische thriller 2:22 staat op de schouders van films als Groundhog Day (1993), Source Code (2011), Edge of Tomorrow (2014) en Déjà Vu (2006). Geliefde premissen garanderen echter geen goede films, zo bewijst ook dit project van Paul Currie (One Perfect Day).

Lees verder Recensie: 2:22 (2017) [Thriller]