Wie The Eagle Huntress ziet en achteraf zoekt naar informatie over het productieproces, stuit op een verhaal dat haast te mooi is om waar te zijn. Wat eindigde met deze mooie documentaire, begon met die ene foto (zie hierboven).
Regisseur Otto Bell werd direct gegrepen door het beeld van deze dertienjarige Aisholpan. Zelfverzekerd en zichtbaar gelukkig is ze, de vrijheid van deze majestueuze adelaar weerspiegelt overduidelijk ook Aisholpans vrijheid. Bell besefte dat hij dit meisje koste wat het kost wilde vinden, en haar verhaal met de wereld wilde delen. De kop van het BBC-artikel (‘A 13-Year-Old Eagle Huntress in Mongolia’) was een lokroep, een bevestiging dat hier iets bijzonders aan de hand was. Bell spoorde de fotograaf op (de Israëliër Asher Svidensky), en slaagde erin zich te verzekeren van diens loyaliteit en medewerking. Ondertussen hadden meerdere foto-en nieuwssites toenadering gezocht, en Bell werd zich ervan bewust dat haast geboden was.
Hij besloot daarop de gok te wagen, en vertrok met Svidensky en zijn cameraman Chris Raymond richting dat uitgestrekte niemandsland in Oost-Azië. Aisholpan en haar familie woonden in Öllgi, een klein dorpje in het noordwesten van het land. Je zou denken dat het best even wat tijd kostte voor Bell en zijn kleine crew het vertrouwen van de familie wonnen. Deels klopt dat ook wel: in de documentaire zie je dat de ouders van Aisholpan rustige mensen zijn die een nomadisch bestaan leiden, terwijl Aisholpan zelf een nogal verlegen meisje is. Desondanks deed zich al op de eerste dag iets heel bijzonders voor. Nurgaiv, de vader van Aisholpan, zei tijdens het doorspreken van mogelijke ideeën het volgende: ‘Me and my daughter are going to steal a balapan (jonge adelaar, red.) from its nest this morning. Is that the kind of thing you’d like to film?’
In de documentaire is duidelijk te zien dat Bell en zijn collegae niet voorbereid waren op zo’n buitenkans. De afdaling richting het adelaarsnest is onder andere gefilmd met een GoPro die Bell aan Aisholpans vest bevestigde. De beeldkwaliteit staat in schril contrast met een aantal prachtige shots van het Mongoolse winterlandschap, gefilmd toen Bell met een grotere crew en beter materiaal terugkeerde naar Aisholpan en haar adelaar.
The Eagle Huntress wordt geïntroduceerd als een documentaire, maar heeft in de praktijk nog meer weg van een minimalistisch gebracht drama. We volgen de jonge Aisholpan in haar pogingen te ontsnappen aan vooroordelen en scheve blikken. Haar leefomgeving kan namelijk nog gekarakteriseerd worden aan de hand van vrij klassieke genderverhoudingen. Het jagen op adelaars is hier een mannenaangelegenheid; de vrouwen blijven bij de tent en zorgen voor de kinderen. Het siert Aisholpans vader dat hij Aisholpan de kans geeft ‘anders’ te zijn. Zonder Nurgaiv had dit jonge meisje nooit mee kunnen doen aan een prestigieuze wedstrijd, waar definitief duidelijk wordt dat Aisholpan een natuurtalent is.
Bell is erbij, en filmt hoe Aisholpan zich een meesteres toont in het opvangen van haar adelaar na een duikvlucht. Geaccepteerd wordt ze echter nog steeds niet; de gerenommeerde mannelijke jagers wijzen op de zware winter die voor de boeg ligt. In die omstandigheden onderscheiden de sterken zich pas echt van de zwakkeren. Het laatste gedeelte van de documentaire is dan ook gewijd aan de winterse jacht op een poolvos. De omstandigheden waren loodzwaar: de temperatuur schommelde rond de veertig graden onder nul, de gebruikte apparatuur bevroor veelvuldig en Bell brak zijn arm vlak voor vertrek.
Door de documentaire heen zie je terug hoe lastig het geweest moet zijn alles goed op film te krijgen. De kwaliteit van de beelden is wisselend en de montage is niet overal even verzorgd. Gelukkig neemt dat niet weg dat Bell je mee weet te nemen in de bijzondere wereld van Aisholpan, en scènes weet te schieten die de hedendaagse cinema lang niet altijd biedt. Aisholpan, haar vader, de bewoners uit de omgeving; deze mensen zijn volledig zichzelf, en spreiden een stukje authenticiteit tentoon dat deze documentaire een grote meerwaarde geeft.
Daisy Ridley (hoofdrolspeelster Rey in Star Wars: the Force Awakens) was zo onder de indruk van een draft versie, dat ze haar stem en kapitaal (uitvoerend producer, red.) in The Eagle Huntress wilde investeren. Ridleys voice-over heeft echter niet zo veel om het lijf (ze praat misschien een minuut of drie à vijf) en voegt ook niet bijzonder veel toe. Strategisch is het natuurlijk wel, een ster in wording strikken voor een kleinschalige arthouse-release.
The Eagle Huntress is een bescheiden aanrader, met name omdat je meekrijgt wat Bell al vanaf het zien van die eerste foto besefte: ik kijk hier naar iets bijzonders. De boodschap die de film wil uitdragen ligt er hier en daar iets te dik bovenop, maar de muziek en de beelden vertellen een verhaal dat inderdaad verteld mocht (of moest?) worden.
Beoordeling: [usr 3.5]
Filminformatie: The Eagle Huntress (2016)/87 min./Genre: documentaire, drama, familie/Regie: Otto Bell/Met een voice-over van Daisy Ridley, starring Aisholpan Nurgaiv
The Eagle Huntress wordt uitgebracht door September Film, en draait vanaf vandaag in de Nederlandse bioscopen
Voor het oorspronkelijke BBC-artikel, zie:
http://www.bbc.com/news/magazine-26969150
