Tijdens het Wereldkampioenschap Voetbal 2022 (20-11 <-> 18-12) licht ik iedere dag uit wat mij opvalt op en rondom het veld. Wapenfeiten, tactische beslissingen, politieke kanttekeningen; in Kolder in Qatar bekijk ik dit al op voorhand historische toernooi door mijn persoonlijke lens. Vandaag deel #6: Afscheid nemen van Cristiano Ronaldo.
Als je in augustus 2021 had geroepen dat het tweede leven van Cristiano Ronaldo bij Manchester United zou uitlopen op een onoplosbare ruzie met Erik Ten Hag, hadden volgers van het internationale voetbal je unaniem voor gek verklaard. Ronaldo was net teruggekeerd bij de club waar hij een grote speler werd, terwijl Ten Hag zijn dagen sleet als succestrainer bij Ajax en nog niet zo vaak was aangewezen op steenkolenengels. Nog geen anderhalf jaar later is Cristiano Ronaldo roemloos vertrokken bij de club van zijn hart.
Het is misschien te makkelijk om te stellen dat het tweede huwelijk tussen United en Ronaldo gedoemd was te mislukken. Toch was deze zomer al duidelijk dat het steeds lastiger werd om de grenzeloze sportieve ambities van de Portugees te rijmen met zijn aftakelende vermogen om de speler te zijn die hij was. Dat botst, want als je Ronaldo in je selectie hebt, moet je hem opstellen, en als je hem opstelt, draait alles om hem. Vorig seizoen was de voetballegende nog een aantal keer beslissend voor zijn club, maar de eerste scheurtjes werden barsten toen Ten Hag Ronaldo na zijn aantreden vaker dan eens tot de reservebank veroordeelde. Belangrijker nog, late warmloop-en (niet-)invalbeurten werden door de vijfvoudige wereldvoetballer van het jaar gezien als een ultiem bewijs van respectloosheid.
Inmiddels is de beeltenis van Ronaldo op de gevel van Old Trafford al verwijderd, en is de voetballer verdwenen naar een zonnig oord. Niet om op een plezierjacht van een cocktail te genieten natuurlijk, want Ronaldo blijft een topsporter met een groot hart voor zijn land. Bondscoach Fernando Santos twijfelde naar verluid geen moment om hem op te stellen. Het zal voor Bruno Fernandes en Diogo Dalot – medespelers bij United – een bijzondere belevenis zijn. Bij de rel tussen Ronaldo, Ten Hag en club zaten ze op de eerste rij, en nog geen paar weken later zien ze de hoofdrolspeler een penalty binnenschieten tegen Ghana. Een penalty die het enfant terrible uiteraard zelf versierd had.
Het sprookjesboek van Ronaldo gaat een keer eindigen. Je zag het al aan zijn vochtige ogen tijdens het spelen van het Portugese volkslied. Deze wereldspeler vliegt er nog altijd voor de volle honderd procent in, maar hij wankelt op zijn laatste benen. De penalty in de wedstrijd tegen de Ghanezen, getekend door een hachelijke slotfase, was typisch genoeg Ronaldo’s beste wapenfeit. Voor het oog van de wereld zag hij er een aantal keer ongelukkig uit en bij zijn spaarzame kansen was hij niet scherp genoeg in de afronding. Toch blijf je bij spelers van dit kaliber altijd alert op een briljante bevlieging. Mocht het WK naar de zin van Ronaldo te vroeg eindigen, dan kan hij altijd nog een paar jaar voor een zak geld in de Qatarese woestijn blijven voetballen.