Alle berichten van Tim Bouwhuis

Overig

A World of Immersion: The blind perspective in Salvo

Een reactie plaatsen

A World of Immersion
The blind perspective in Salvo

An essay on film style, fear, immersion and identification in the Italian film Salvo (2013).

A new chapter on Italian neorealism is written in the cinematic underworlds of Napels and Sicily, where formalistic filmmakers find their entrances to the harsh realities of daily mafiosi life. This bold hypothesis may sound completely arbitrary, but it actually connects to compelling insights in recent scholarship. A significant deal of literature has been written about the films of, among others,  Roman filmmaker Matteo Garrone (1968-), whose oeuvre is regularly connected to ‘a new trend in Italian cinema’.[1] Antonio Rossini and Carmela Bernadetta Scala state that ‘’ …the old school of neorealism blends perfectly with the new trends in Italian cinema which we have called ‘’new neorealism’’’’.[2]  For Roberta di Carmine, the films of Garrone ‘’ signal Italian cinema’s recovery from a state of ‘creative stagnation’’’.[3]

Lees verder A World of Immersion: The blind perspective in Salvo →

Filmrecensies, Geschiedenis

Recensie: Cold War [Pawel Pawlikowski, 2018]

4 reacties

Pawlikowski’s filmstijl is een nieuwe viering van het verstillende zwart-wit dat Ida (2013) tot een succes maakte. Mede door de contrastrijke fotografie wanen we ons daadwerkelijk in het verleden. Cold War gaat nog een stap verder: de beelden resoneren niet alleen in een ‘traditie’ (zie dit Cine-artikel) van hedendaagse zwart-witfilms, ze verwijzen impliciet ook naar een grootheid uit de Europese arthouse-canon. Ergens halverwege de film glijdt de camera langzaam langs een kade, waaraan zich een haast mythisch schouwspel voltrekt. Een aantal koppels viert de liefde in de verte tussen water en land. Het mistroostige besef van afstand (de camera is op de boot geplaatst waarin Zula en Wiktor zich bevinden) wordt nog eens versterkt door de min of meer gelijke spanwijdten tussen de verschillende koppels en de trage beelddynamiek. Is dit het antigif voor de idyllische woestijnscène in Michelangelo Antonioni’s Zabriskie Point (1970)? Daar vervlochten de lichamen van verschillende stellen zich in de aanloop naar de onvermijdelijke destructie. Hier, in het zwart-wit van een verscheurd Europa, lijkt de scheiding van het begin af aan al bewerkstelligd: de liefde is conditioneel. Er is zelfs geen perspectief om te dromen, om in de romantiek te verdwalen voordat, pak ‘m beet, het muzikale geweld van Pink Floyd uitbreekt en de wereld ontploft. In Cold War staat de wereld zodanig op scherp dat Wiktor en Zula zich constant tussen vluchten en stilstaan bewegen. De scheiding is de norm geworden.

Klik hier voor de volledige recensie (cine.nl)

Lees verder Recensie: Cold War [Pawel Pawlikowski, 2018] →

Geschiedenis, Overig, Religie

Paper: Religious Sacrifice and the rejection of secular conversion in Kreuzweg

2 reacties

The [English] paper that I submitted below is the result of my efforts for a master course on conversion. My intention has been to combine theoretical reflections on conversion [‘can you also convert to secularity?’] with a textual & formal analysis of a specific film (Kreuzweg, or Stations of the Cross, Dietrich Brüggemann, 2014). I argue that this film perpetuates a rigid binary between ‘the religious’ and ‘the secular’ and I question the ideological implications underneath.

Lees verder Paper: Religious Sacrifice and the rejection of secular conversion in Kreuzweg →

Filmrecensies

Recensie: Touch Me Not (Adina Pintilie, 2018)

Een reactie plaatsen

Uit het volledige stuk voor Indebioscoop:

De camera twijfelt: verkent ze de lichamen van haar protagonisten of doorboort ze die? Als kijker voor het scherm kun je fysiek geen kant meer op. Iedere vorm van reflectie brengt je direct bij de menselijke ziel en daar voorbij. Er is geen droomwereld meer, zoals vaak bij David Lynch: de nachtmerrie van de verscheurde psyche bevindt zich onmiskenbaar in het hier en nu.

Lees verder Recensie: Touch Me Not (Adina Pintilie, 2018) →

Filmrecensies, Geschiedenis, Religie

Recensie: Suspiria [Luca Guadagnino, 2018]

Een reactie plaatsen

 

Fifty Shades-baken Dakota Johnson en kameleon Tilda Swinton zijn danstalent en dansdocent in Suspiria, de film waarvan je dacht dat de regisseur van Call Me by Your Name hem in ieder geval nooit zou maken. Het rommelige resultaat is een samenraapsel van botsende stijlimpressies en grote ideeën, onnodig belast met de erfenis van het veelgeprezen origineel.

Volledige recensie op filmvandaag

Suspiria (2018). 152 min. Regie: Luca Guadagnino. Met Dakota Johnson, Tilda Swinton, Mia Goth e.a.

Suspiria draait nu in de Nederlandse zalen

Filmrecensies, Religie

LIFF 2018 verslag 1: Jehova en de moeder van Carrie

Een reactie plaatsen

Ik was aanwezig op het Leiden International Film Festival 2018 en stelde mezelf n.a.v. de films Apostasy en The Miseducation of Cameron Post de volgende vraag: waar ligt de balans tussen boodschap en drama als er religiekritiek om de hoek komt kijken?

Lees verder LIFF 2018 verslag 1: Jehova en de moeder van Carrie →

Filmrecensies

Recensie: Leave No Trace [Debra Granik, 2018]

Een reactie plaatsen

 

De nieuwe film van Debra Granik begint als het fantasiebeeld van de moderne samenleving. Een vader en zijn dochter trekken door de bossen van Portland, de natuur is hun enige getuige. Maar hoe leef je zonder een spoor achter te laten? Het wachten is op een buitenwereld die de idylle doorbreekt.

Lees verder Recensie: Leave No Trace [Debra Granik, 2018] →

Filmrecensies

Recensie: Girl (Lukas Dhont, 2018)

Een reactie plaatsen

“Alles wat je dan zult zijn, ben je nu al”, vertrouwt een arts de 15-jarige Lara toe. In Girl is de hartverwarmende realiteit soms een woordendeken van acceptatie. Maar ze is ook een decor voor de angst en twijfel die een gendertransformatie met zich mee kan brengen. Hoe voel je je fysiek geborgen als je lichaam op reis is?

Lees verder Recensie: Girl (Lukas Dhont, 2018) →