Net als tijdens voorgaande jaren heb ik weer een vooruitblik geschreven op het filmprogramma Previously Unreleased, dat elke zomer wordt gecureerd door EYE. Je leest het stuk hier. Van de film Matt and Mara (headerstill) schreef ik dit voorjaar ook al een reguliere recensie.
Liefhebbers van de Franse komedieregisseur Quentin Dupieux zitten de laatste jaren bepaald niet verlegen om nieuwe uitspattingen. Tussen 2022 en 2025 wist de maker van het vindingrijke Realité en de uitgerekte bromvliegsketch Mandibules maar liefst zes speelfilms af te werken. Le Deuxième Acte wordt uitgebracht in dezelfde maand dat Dupieux’ nieuwste alweer uitgaat in Frankrijk. Overkill ligt op de loer, maar toch tilt een ensemble van steracteurs deze zelfbewuste komedie boven de luchtige middelmaat uit.
Lees verder Recensie: Le Deuxième Acte [Quentin Dupieux, 2024]
Net als de twee voorgaande sportzomers komt Netflix weer op het juiste moment met nieuwe afleveringen van Tour de France: Au Cœur du Peloton: welgeteld drie dagen voor de start van de honderdtwaalfde Tour de France. In het derde seizoen komen alle hoogtepunten van de Toureditie van afgelopen jaar nog eens in sneltreinvaart voorbij. In het kader van voorpret voor de aankomende Tour is het zeker geen straf om daarvoor te gaan zitten. Toch is het geen groot gemis dat er voor 2026 geen vierde seizoen op de planning staat.
Lees verder Recensie: Tour de France: Au Cœur Du Peloton [Seizoen 3; Netflix, 2025]
Met haar zomerse beelden verschijnt We Were Liars precies op het juiste moment. Toch is het prikkelende uitgangspunt van deze zonovergoten tienerserie juist een zomer die te mooi is om waar te zijn. Centraal staat een tienermeisje dat na een tragisch incident lijdt aan geheugenverlies. Wat er precies is gebeurd probeert zij ons zelf te vertellen, maar kunnen we het wel aan haar overlaten om de ontbrekende puzzelstukjes te leggen?
Lees verder Recensie: We Were Liars [Carina Adly MacKenzie, Julie Plec; Prime Video, seizoen 1]
In het Mexico-Stad van 1966 doen twee getrouwde wetenschappers de uitvinding van hun leven: ze ontdekken hoe ze door de tijd kunnen reizen. Als hun eerste succesvolle poging hen niet een kwartier, maar negenenvijftig jaar verder brengt, komt het stel er snel achter dat de wereld die ze dachten te kennen behoorlijk is veranderd. Deze olijke tijdreisfilm ontpopt zich zo tot een voor de hand liggende romkom over maatschappelijke verandering, die te doorzichtig is uitgewerkt om uit te verf te komen als satire.
Lees verder Recensie: Nuestros Tiempos [Netflix; Chava Cartas, 2025]
Hoe ver kun je als moeder gaan voor het welzijn van je dochter? Julianne Moore komt met het extreme antwoord in Echo Valley, een ongemakkelijke thriller die uit de hand loopt na een nachtelijke noodkreet. Met de geroutineerde Moore en de veelgevraagde Sydney Sweeney op het affiche zou je denken dat kwaliteit gegarandeerd is, en het acteerwerk is dan ook geen zwaktebod. De verschillende verhaalelementen komen in het verloop alleen maar moeizaam bij elkaar.
Lees verder Recensie: Echo Valley [Michael Pearce; Apple TV+, 2025]
Hoeveel bagage kun je meedragen op een wandeltocht van 600 kilometer? In het meanderende drama The North besluiten twee vrienden een maand lang door de Schotse Hooglanden te trekken, belast met twee goedgevulde backpacks en talrijke herinneringen aan vroeger. Naarmate de kilometers beginnen te tellen, blijkt de emotionele bagage van de wandelaars zwaarder te wegen dan hun zorgvuldig ingepakte kampeergerei.
Lees verder Recensie: The North [Bart Schrijver, 2025]
Hoeveel mag je er als bevoorrechte burger voor over hebben om het leven dat je lief is te beschermen? De verontrustende Deense thriller Reservatet draait om de verdwijning van een Filipijnse immigrante die als au pair dienstdeed bij een steenrijk gezin. Je zou denken dat haar werkgevers alle medewerking aan het politieonderzoek verlenen, maar niets blijkt minder waar: de rechercheur die de zaak opneemt, wordt met de grootste argwaan begroet.
Lees verder Recensie: Reservatet [miniserie; Ingeborg Topsøe, 2025]
Op de dag dat de overleden paus Franciscus zijn laatste verjaardag vierde, kreeg de Braziliaanse stervoetballer Vinícius Júnior in Doha de FIFA-bokaal voor beste speler ter wereld uitgereikt. Dat de bekroning volgens veel voetbalvolgers niet meer dan een troostprijs was (de Spanjaard Rodri won de ultieme prijs, de Gouden Bal), tekent hoe ‘Vini’ met zijn dribbels het voorbije voetbalseizoen had gedomineerd. Voor Netflix deed de onenigheid over de bokaal al lang niet meer te zake: de streamingdienst had toen al lang besloten dat de blikvanger van Real Madrid een eigen docu verdiende.
Lees verder Recensie: Baila, Vini [Netflix; Emilío Domingos/Andrucha Waddington, 2025]
De jaren zeventig komen weer tot leven in het frisse, aandoenlijke Duster, een luchtige misdaadserie over een vluchtchauffeur die navigeert tussen wet en wanorde. Het nieuwste passieproject van de immer actieve J.J. Abrams start vermakelijk en rijgt de culturele hommages moeiteloos aaneen, maar mist zo ook de eigenheid om acht afleveringen te blijven boeien.
Lees verder Recensie: Duster [HBO Max; J.J. Abrams, 2025]