Op het moment van schrijven beleef ik de tweede festivaldag op het filmfestival van Gent [Film Fest Gent], waar de rode loper bij Kinepolis al even uitligt voor de 46e editie. Voor indebioscoop schreef ik een preview waarin ik inga op de programmering en de plaats van FFG binnen het festivalcircuit. Klik hier om het stuk te lezen.
Voor indebioscoop schreef ik een essay over de plaats die religie inneemt in Andrej Tarkovski’s visie op de filmkunst. Het oeuvre van de Russische cineast is nu te bewonderen in EYE Amsterdam, waar ook een tentoonstelling over datzelfde oeuvre loopt. Over de tentoonstelling werd onlangs dit stuk gepubliceerd.
Klik hier voor het essay.
”De kunst die uit het scheppen van de kunstenaar voortkomt kan alleen geaccepteerd worden als de toeschouwer het beeld en zijn waarheid gelooft, en de kunstenaar daarin onvoorwaardelijk vertrouwt. Tarkovski legt zo een belangrijke verantwoordelijkheid bij de toeschouwer: als hij de waarheid niet zoekt, blijft ook het schone voor hem verborgen.”
I wrote this paper for a course on Religion and Popular Culture in the spring of 2019.
‘’It is not actually death, but the knowledge of death,
that creates problems for human beings’’ (Norbert Elias)
Voor Cine schreef ik een stuk over de tentoonstelling in EYE filmmuseum die het oeuvre van de Russische regisseur Andrei Tarkovsky (1932-1986) onder de loep neemt. De tentoonstelling is t/m 6 december te bezichtigen in Amsterdam. Het stuk vind je hier terug.
”Voor Tarkovski oversteeg de emotie het intellect en was ze de sleutel tot een waarachtige filmervaring. Deze beeldengalerij heeft zo ook de potentie om een idee uit te dagen dat het oeuvre van Tarkovski voor velen heeft afgeschermd: Tarkovski, dat was toch die Rus met onbegrijpelijke films voor zelfbenoemde intellectuelen? ”
If everything goes according to plan (or, better: according to my current ideas), I will write my RMA thesis on a case that I stumbled upon at the International Film Festival Rotterdam (IFFR): the documentary film Hail Satan?, directed by Penny Lane (2019).[1] Lane sets out to represent the ideals and considerations of an American organization, the Satanic Temple, that pursues religious freedom, the separation of church and state and social equality in the US. The film’s point of departure is an actual controversy that dates back to August 16, 2018, when members of the Temple temporarily installed a statue of the goat-headed Baphomet (a representation of Satan) before Arkansas State Capitol (the seat of the state government).
Lees verder ”Hail Satan?” documentary: Arkansas State Capitol as a religioscape
I embedded some thoughts on my master thesis (film & visual culture) in my portfolio for the RMA course ‘Materiality and Corporality of Lived Religion’. My master thesis can be found here, and this post serves to share my reflections on the relation between vision (the eye) and knowledge (the mind).
Lees verder Beyond the eye=mind equation: rethinking a master thesis on Christopher Nolan’s Memento
De Waalse gebroeders Dardenne zijn gelauwerd in het dramatiseren van sociaal onrecht. Met hun laatste bijdrage aan het arthouse-circuit slaan ze de plank desondanks behoorlijk mis.
Lees verder Recensie: Le Jeune Ahmed [Gebroeders Dardenne, 2019]
This is a paper from a few months ago. Writing on the (academic) study of ”Gnosticism” was challenging, especially because I barely knew anything about the field when I started my research. The final effort still contains some flaws that I’m well aware of – specialists will certainly be able to spot them, which is also one of the reasons I ultimately didn’t succeed in publishing the paper. It’s interesting to reread and to see how quickly views can change and evolve – my thought experiments on the subject matter were different from how they are now. Still wanted to publish it though, it might be an interesting trip for those of you who are interested.
Lees verder Genesis 2-3, Canonical Interpretation and the Challenge of ”Gnosticism” [Paper]
Als danseres Mónica te horen krijgt dat haar vader terminaal ziek is, verruilt ze Buenos Aires voor een afgelegen Spaans winterlandschap. Drie generaties ontmoeten elkaar in Con el viento in het huis van mater familias Pilar, waar het besef van verandering herinneringen en vragen voor de toekomst samenbrengt.
Lees verder Recensie: Con El Viento [Meritxell Colell, 2018]
De beste filmkronieken verweven een persoonlijk verhaal met een bredere stroom van (vaak) politiek-historische ontwikkelingen. Neem de som van de twee en je hebt het kloppende hart van So Long, My Son, een episch drama dat China vangt en verbeeldt als een kroniek van verstrijkende tijd.
Lees verder Recensie: So Long, My Son [Wang Xiaoshuai, 2019]