This is a paper from a few months ago. Writing on the (academic) study of ”Gnosticism” was challenging, especially because I barely knew anything about the field when I started my research. The final effort still contains some flaws that I’m well aware of – specialists will certainly be able to spot them, which is also one of the reasons I ultimately didn’t succeed in publishing the paper. It’s interesting to reread and to see how quickly views can change and evolve – my thought experiments on the subject matter were different from how they are now. Still wanted to publish it though, it might be an interesting trip for those of you who are interested.
Als danseres Mónica te horen krijgt dat haar vader terminaal ziek is, verruilt ze Buenos Aires voor een afgelegen Spaans winterlandschap. Drie generaties ontmoeten elkaar in Con el viento in het huis van mater familias Pilar, waar het besef van verandering herinneringen en vragen voor de toekomst samenbrengt.
De beste filmkronieken verweven een persoonlijk verhaal met een bredere stroom van (vaak) politiek-historische ontwikkelingen. Neem de som van de twee en je hebt het kloppende hart van So Long, My Son, een episch drama dat China vangt en verbeeldt als een kroniek van verstrijkende tijd.
Kind van de Duivel A moral response to an ‘offensive’ song
‘’Ik ben een kind van de duivel, mama jij hoeft niet te huilen. Feesten alsof elke dag hier mijn laatste is hoop dat je deze draait op mijn begrafenis.’’
When the Dutch rapper Jebroer released his single Kind van de Duivel in 2017, generous airplay of Dutch and Belgian radio stations coincided with considerably high chart positions in the Dutch single top 100 and the Top 40.[1] The lyrics and the clip, however, aroused quite some controversy among confined groups of Christian people, who responded to the song’s glorifying references to death and the devil.[2] Performances by Jebroer in Hardinxveld-Giessendam and Ouddorp were cancelled after protests of local residents.[3]
Op de persdag van de Nederlandse Filmacademie (Lichting 2019) had ik een interview met Timo Ottevanger, de regisseur van Ningyo. Het interview is terug te lezen op de site van de Filmkrant.
” ‘De wereld is een dierentuin, we zijn allemaal een soort groepsdieren geworden’, zegt iemand in de film. De film is een tegenreactie op die verdeeldheid, het voor of tegen moeten zijn.”
Deze longread biedt een perspectief dat verschilt van het soort artikelen dat ik gewoonlijk op deze site publiceer. Ik raad lezers aan de tijd te nemen voor het lezen en bekijken van al het inbegrepen beeldmateriaal.
Wie de wereld achter The Lion King wil begrijpen, moet onder andere terug naar de Egyptische mythen rond Osiris, de god van de dood en de onderwereld, en zijn koningin, de godin Isis. Na een kwade list van Seth, de voorvader van Scar, kan alleen Horus, de zoon van Osiris (toepasselijk genoeg met de stem van Darth Vader) een nieuw tijdperk (lett. Aeon of Horus) doen aanbreken. Om alles te regeren wat het Licht aanraakt, moet hij eigenhandig met de opstandige Seth afrekenen.
In het kader van het Filmkrant Lab van de Filmkrant hebben Brigitte Borm, Hannah Lindo en ik een video-essay gemaakt over de Nederlandse art-productie Nocturne (Viktor van der Valk, 2019). Het essay is hier terug te vinden.
Een effectgerichte film probeert zijn doelgroep te overbluffen. In dit geval zijn Young Adult-millennials de klos. Booksmart verschiet haar kruit met wisselend succes.
