Dinsdag 24 mei. Een unieke gebeurtenis: soundtrack-koning Hans Zimmer doet op zijn eerste live-tour Rotterdam aan voor een concert dat alle hoogtepunten uit zijn oeuvre beslaat. Ahoy is (terecht) uitverkocht; de man genereerde in de afgelopen 25 jaar de scores voor een enorme hoeveelheid blockbusters, animatiefilms en moderne klassiekers. Voor mij was dit een niet te missen manifestatie. Niet alleen is het zo dat zijn scores stuk voor stuk hoogtepunten zijn (Gladiator, the Dark Knight, Inception, Interstellar, om er maar een paar te noemen), ze zijn ook nog eens de muzikale verrijkingen bij een aantal persoonlijke filmfavorieten.

Een verslag van het hele concert lezen? klik op lees verder:)

Voor dit concert werd de maestro vergezeld door een twintigtal uitstekende soloartiesten. Denk bijvoorbeeld aan een panfluitspeler, een drummer die zonder moeite de gereïncarneerde Gandalf had kunnen vertegenwoordigen en een elektrische rockgitarist die een romantisch setje vormde met een Aziatische violiste (volgt u het nog?)
Dit diverse gezelschap werd ondersteund door een compleet filharmonisch orkest en een gemengd koor van ongeveer twintig personen.

Het concert werd geopend door Zimmer in hoogsteigen persoon: als een soort eenzame held betrad hij het podium, nam hij plaats achter de piano en zette hij (volgens mij) Driving Miss Daisy in. Wat volgde was een fantastische openingsmedley, waarin de soloartiesten één voor één het podium betraden. Een stukje Sherlock Holmes met Zimmer op banjo, Once Upon a Time in Africa (Madagascar 2) met een vrij overdonderende sound; deze eerste medley zorgde meteen al voor kippenvel, zeker toen het opengaan van het doek het koor bovenop de bühne onthulde.

Dat koor moest meteen al flink aan de bak, want het eerste stuk was een selectie uit de film Crimson Tide (1995). Deze score combineert op fenomenale wijze koor en orkest, en de keuze voor deze uitvoering was wat mij betreft dan ook uiterst gelukkig. Crimson Tide was een minuut of twintig puur muzikaal genot, met veel ruimte voor solistische uitspattingen (zo liet de drummer horen wat hij in huis had, en dat was heel wat).
Na Crimson Tide was het al tijd voor Gladiator, een score die door velen gezien zal worden als Zimmer’s hoogtepunt. Lisa Gerrard, de ‘female soul’ van de film, was er helaas niet bij, maar een plaatsvervangster deed haar uitvoering van ‘Now we are free’ in ieder geval eer aan. Ook ‘The Battle’ (dat nummer dat als twee druppels water op de Pirates main theme lijkt) werd prima uitgevoerd.

Voor de vertolking van Chevaliers de Sangreal (de Da Vinci Code) bleek al dat Zimmer zich ervoor wilde inspannen zijn soloartiesten in het zonnetje te zetten. Hij wilde dat wij de musici zagen; wie ze waren, wat ze deden en wat ze hadden moeten opofferen om hier te staan. Het leverde een aantal ontspannen momenten op, die Zimmer vaak ook direct aangreep om wat achtergrondverhalen te vertellen en zijn Nederlands te testen (nee Hans, nooit meer doen)…

Chevaliers de Sangreal werd mijn hoogtepunt van de eerste helft van de show. Een waanzinnige solo-viool en een prachtige opbouw. Wat meespeelde was dat ik deze score niet verwacht had, en echt blij verrast was dat ze deze speelden. De overgang naar het volgende stuk kon geen groter contrast opleveren; ineens stond er een blije Afrikaan op het podium, die de eerste noten van ‘the Lion King’ eruit gooide. Het plezier straalde ervan af bij Lebo M. (de naam zegt u niets, maar dat is dus DE stem van the Lion King), die met zijn vocale krachttoeren een fijne bijdrage aan de show leverde.

Het eerste gedeelte van de show werd besloten met een fijne Pirates medley, waarin alle mooie stukken uit de eerste drie films wel aan bod kwamen (Up is Down, At Wit’s End, He’s a Pirate). Vooral de celliste was op dreef, en voor de meeste concertgangers zal vooral deze medley een feest der herkenning zijn geweest.

Na de pauze verliep het concert iets anders dan ervoor. Waar de eerste helft echt in blokken leek opgedeeld (waarbij Zimmer telkens tussen de stukken door een praatje deed), was in de tweede helft duidelijk moeite gedaan meer een doorlopende show af te leveren. Ook werd de tweede helft verrijkt door een weergaloze lichtshow en een aantal prachtige visuele voorstellingen op de grote beamer achter het koor (zoiets wat je krijgt als je windows media player aangooit, maar dan 200 keer zo goed).

Na de sterk opgebouwde hymne uit ‘The Thin Red Line’ (ja, die deden ze ook, verrassend!) was het toch echt tijd geworden voor de superhelden. Achtereenvolgens Superman (What are you going to do when you are not saving the World), Spider-Man (Electro, kei-en keihard en met een glansrol voor het koor) en Batman (The Dark Knight; Like a Dog Chasing Cars met de knappe Why so Serious-aanloop) kwamen voorbij. Tussendoor hield Zimmer een indrukwekkende speech waarin de impact van de dood van Heath Ledger (de joker in the Dark Knight) en de schietpartij bij de première van the Dark Knight Rises in 2012 aan de orde kwamen.

De tijd vloog werkelijk voorbij, want hierna was het alweer tijd voor het laatste stuk uit de reguliere voorstelling. Eén noot van Zimmers piano was al genoeg om te weten dat het dan eindelijk tijd was voor het grootse werk uit Interstellar. Bij gebrek aan een echt orgel werd het orgel maar geprojecteerd, en het orkest deed de rest. De indringende strijkers van het nummer Stay waren wat mij betreft het hoogtepunt van deze uitvoering.

En toen was het alweer afgelopen… Nadat de Duitse meester iedereen nog eens bedankt had, verliet hij onder auspiciën van een staande ovatie het podium, gevolgd door orkest en koor. Dit kon echter niet het einde zijn…. We hadden Inception immers nog niet gehoord!

En jahoor.. Zimmer liet bijna tien minuten op zich wachten, maar daarna keerde hij toch echt terug voor het zinderende slotstuk. Ga maar na: Dream is Collapsing (met Mike Einziger op elektrische gitaar), Mombassa (met fantastische percussie) en Time als onvermijdelijke afsluiter. Harmonie tussen Zimmer op piano en de rest van het orkest… de essentie van muziek in een paar prachtige noten. Je kon een speld horen vallen toen de laatste noot wegstierf (die woordkeuze is niet toevallig, zie het einde van Inception). Dit was een adembenemend goed concert, en ik heb genoten van iedere minuut. Zo ook de andere concertgangers, die godzijdank (zoals bij veel te veel popconcerten) niet de neiging hadden alles met hun mobieltjes vast te leggen, maar over het algemeen gewoon luisterden, keken en genoten.

Ik ging meer dan voldaan naar huis en ben enorm blij dat ik dit heb mogen meemaken. Waren er dan geen minpunten? Nee, niet echt; de mindere dingen waren uiteindelijk niet zo enorm storend dat ik er ‘last’ van heb gehad. Het geluid was af en toe wat slecht afgemixt, waardoor je met name bij de hardere stukken een aantal instrumenten niet goed terug hoorde. Ook heb ik wel een aantal scores gemist (King Arthur, the Last Samurai, the Lone Ranger), maar met Zimmer’s oeuvre in ogenschouw was dat gewoon onvermijdelijk. Kill your darlings…

Zimmer kwam, zag en overwon. Finito