Peters heeft betrekkelijk weinig tijd nodig om Brico’s dappere rol in een muzikale mannenwereld te schetsen. De rijkelijk bevoorrechte concertorganisator Frank Thomsen (Benjamin Wainwright) kijkt vanuit de coulissen neer op zijn in een sociaal-politieke mal gepropte mindere. Wrang genoeg levert het haar wel een plek in het lesprogramma van een gerenommeerde dirigent op. Thomsens oorspronkelijke dedain voor de zelfbewuste dirigente helpt hem niet als hij in een later stadium in de gedoodverfde rol van love interest moet kruipen. Zelfs als de twee de kloof tussen hun water en vuur pogen te dichten, behoudt Wainwrights personage zijn egoïsme, wat pas later tot broodnodige verontschuldigingen leidt. De haast verplichte toenadering tussen de twee geliefden voelt geforceerd en ook wat onlogisch: is De dirigent niet in de eerste plaats een vertelling over ambitie, waarin Antonia alles opzij wil zetten om haar doel te bereiken? Waarom dan toch die toevlucht tot gebaande ‘romantische’ paden?
Lees de volledige recensie op cine.nl
De Dirigent (2018). 135 min. Regie: Maria Peters. Met Christanne de Bruijn, Benjamin Wainwright, Gijs van Scholten Asschat e.a.
De Dirigent draait met ingang van 25-10 in de Nederlandse zalen
De trailer die ik in de bioscoop voorbij zag komen deed Europudding vermoeden. Dankzij je recensie weet ik nu zeker dat ik deze film gerust kan overslaan.
Je mist niets fundamenteels inderdaad;
Vergelijk De dirigent eens met Girl. Beide films gaan over vrouwen met welhaast onmogelijke ambities. Tegenover het overdonderende acteerwerk van Victor Polster, staat een niet boven de gedateerde Hollywood clichés uitstijgende Christanne de Bruijn. Jammer, want het verhaal van Antonia Brico verdiend beter verteld te worden.
Interessante vergelijking. Je hebt gelijk dat beide films over brandende ambitie gaan. Maar Polster vind ik ook zo enorm goed omdat hij het proces van genderdysforie en transformatie
zo invoelbaar weet te maken. Dat is een dimensie die bij de Dirigent nooit een rol speelt.In die zin denk ik dat beide films toch vrij verschillende verhalen wensen te vertellen, al
kun je Girl ook lezen als een vertelling over een meisje in wording dat haar achterstand in lichamelijke ontwikkeling niet wil accepteren, meer nog als een competitief element. Dat zou
dan de ‘ongelijkheid’ van de film kunnen zijn.
Zelf heb ik ‘em zo niet geïnterpreteerd en me meer op identiteit gefocust:)
Denk ook dat ik deze even over sla…!
Je kunt sowieso ook niet alles zien wat uitkomt (en dat moet je ook niet willen;))