Net als in zijn eerdere films heeft Garrone oog voor de verrotte kanten van mens en wereld, die hij vervolgens weer vangt in een paradoxaal kader van pure filmesthetiek.
Of het nu de mens is die niet deugt of zijn omgeving, er blijft altijd ruimte voor humane inzichten, ook al wordt er zelden een definitieve oplossing voor de misère gevonden. In Dogman geldt telkens weer dat de overwegingen en karaktertrekken van de hondenman zijn lot bepalen. Gemotiveerd door de belofte van trouw en naïeve verwachtingspatronen belandt Marcello in een neerwaartse spiraal van desillusie en onmacht. Toch blijft de hondenman altijd een mens van vlees en bloed: een ambigue pion in de speeltuin van het leven.
Lees mijn uitgebreide recensie van Dogman op indebioscoop.com
[usr 4]
Dogman (Matteo Garrone, 2018). 102 min. Met Marcello Fonte, Edoardo Pesce, Alida Baldari Calabria).
Dogman is vanaf 6-9 te zien.
Zou je de film aanraden aan iemand die echt een teringhekel aan honden heeft? 😛
Laat ik het zo zeggen: ik ben eerder heel voorzichtig met aanraden richting mensen die echt van honden houden;)
Maar de film begint wel met zo’n aandoenlijke ‘man met hond’-scène.
Goed werkje dit hoor!