Tag archieven: menselijk gedrag

LIFF 2023 [Verslag]: Franse apocalyps in Le Règne Animal en Acide

Le Règne Animal via Filmdepot/Gusto Entertainment

Van het zevental Franse films op LIFF 2023 zijn er twee die thematisch opvallend nauw op elkaar aansluiten. In zowel Le Règne Animal als Acide lijkt het einde van de wereld zoals de hoofdrolspelers die nu nog kennen nabij. Waar de wanorde in het universum van cultregisseur Quentin Dupieux (ook op deze festivaleditie, met Yannick) nog een relatief onschuldig en speels karakter heeft, zijn de apocalyptische scenario’s van deze twee films een typische neerslag van de angstige, onzekere tijdgeest.

Lees hier mijn bijdrage aan de reeks festivalverslagen van LIFF 2023 die Indebioscoop de voorbije week publiceerde.

Recensie: Falcon Lake [Charlotte Le Bon, 2022]

Filmdepot

In de zomerzon van een droomvakantie aan het meer verkennen twee tieners hun ontluikende seksualiteit. De omgeving is adembenemend en sprookjesachtig, en toch krijgen donkere gevoelens steeds meer de overhand. Klopt het verhaal dat een lichaam is gevonden langs de oever van Falcon Lake? Verwacht een suggestief coming-of-agedrama in de geest van A Ghost Story.

Lees verder Recensie: Falcon Lake [Charlotte Le Bon, 2022]

CinemAsia 2022: Aloners [Hong Sung-eun, 2021) en The Calming [Song Fang, 2020]

The Calming (CinemAsia)

Naast een interview met artistiek directrice Jia Zhao (klik hier) schreef ik voor Indebioscoop ook een verslagje uit over twee films die deze editie van CinemAsia te zien zullen zijn. Klik hier om het stuk te lezen.

Lees verder CinemAsia 2022: Aloners [Hong Sung-eun, 2021) en The Calming [Song Fang, 2020]

La Cinquième Saison (2012) als filmische parabel: artikel voor ”Het Parabelproject”

Screenshot DVD (Contact Film)

Voor het Parabelproject, een initiatief van onderzoekers aan de Universiteit Utrecht en Universiteit Tilburg, heb ik een gastblog mogen schrijven over de doorwerking van parabels in eigentijdse film. In ”’Ome Winter heeft geoordeeld’: La Cinquième Saison (2012) als filmische parabel” (klik hier) zet ik uiteen hoe dit bijzondere werk van Peter Brosens en Jessica Woodworth geanalyseerd en geïnterpreteerd kan worden als parabel.

Recensie: Ghost Tropic [Bas Devos, 2019]

Filmdepot

Nog voor de jaarwisseling schreef ik een uitgebreide recensie van Ghost Tropic, een film die ik vorig najaar al besprak tijdens Film Fest Gent. Intussen is er veel veranderd, en ik kan melden dat de film (en het stuk) er bepaald niet minder actueel op zijn geworden. Een empathisch drama van de Vlaamse regisseur Bas Devos [Hellhole] over het belang van affectie en sociaal contact, en over eenzaamheid in een eenzame stad.

Klik hier om de recensie te lezen.
Deze film draait vanaf donderdag 11 Juni in een selectie van de heropende filmtheaters.

Samenzweringstheorieën en ‘Fake News’ [Column]

sciencemag.org

Gisteren deelde ik op dit blog een beknopte uiteenzetting over de oorsprong en toepassing van het woord ‘complotdenker’. Deze genadeloos stigmatiserende benoeming is in zijn Engelse taalvariant (‘conspiracy theorist’) een stuk minder oud dan de orde van de dag vaak doet vermoeden. We leven in een digitaal tijdperk waarbinnen de ‘complotdenker’ een zodanige status heeft gekregen dat mainstream media in binnen-en buitenland zichzelf een extra taak hebben toegedicht: het ontmaskeren van ‘fake news’ en het ontkrachten van als zodanig bestempelde complottheorieën. In die hoedanigheid stuitte ik onlangs in Nederlandse context onvermijdelijk op berichten als deze (Het Parool), deze (NRC) en deze (De Volkskrant). De onderliggende boodschap is duidelijk: zodra je als burger-consument niet langer uitsluitend je toevlucht zoekt tot gezaghebbende, mainstream mediakanalen, wordt het internet ineens een bedreiging voor het gezond verstand en voor de algemene orde van de dingen. Mede daarom worden ‘complotdenkers’ menigmaal als ‘gevaarlijk’ aangemerkt.

Lees verder Samenzweringstheorieën en ‘Fake News’ [Column]

Recensie: Tyrannosaur (Paddy Considine, 2011)

Met de release van Journeyman in het vizier keek ik uitgebreid terug op Paddy Considines Tyrannosaur (2011). Deze flashback-recensie is tevens mijn schrijfdebuut voor Cine.nl.

Link

”Antiheld Joseph (Peter Mullan) heeft zich tot zijn eigen misère veroordeeld, het grauw-realistisch gefilmde noorden van Engeland doet de rest. Dit is het soort leefomgeving waarin je brokstukken niet meer opruimt. Ze passen perfect in het decor.”

Recensie: Don’t Worry, He Won’t Get Far On Foot [Gus van Sant, 2018]

”Als je alleen jezelf hebt, kun je wel inpakken”, preekt de verlichte Donnie (Jonah Hill) tijdens een bijeenkomst van zijn markante praatgroepje. Na zo’n semi-religieuze oneliner moét alcoholverslaafde annex cartoonist John Callahan (1951-2010- vertolkt door Joaquin Phoenix) haast wel naar de fles grijpen. Uiteindelijk heeft hij toch vooral zichzelf.

Lees verder Recensie: Don’t Worry, He Won’t Get Far On Foot [Gus van Sant, 2018]

Recensie: Tokyo Story [Yasujiro Ozu, 1953]

In Banshun (Late Spring, 1949) wordt Noriko (Setsuko Hara) constant geconfronteerd met haar ongehuwde staat. Het huwelijk is een conventie waar in Ozu’s film-Japan maar weinigen van afwijken. Noriko is de humanistische uitzondering zelve: om haar heen regent het mogelijke vrijers, maar de goedlachse protagonist ontfermt zich liever om haar eenzame vader (Chishû Ryû).

Lees verder Recensie: Tokyo Story [Yasujiro Ozu, 1953]