Het vervolg op kaskraker Jurassic World (2015) is goed voor een fijne avond popcornvermaak, maar een opstapje naar de afsluiting van de trilogie zou niet zó lang gerekt mogen worden.
Falling Kingdom opent drie jaar na haar voorganger. Dinobezweerder Owen Grady (Chris Pratt) heeft zichzelf gedegradeerd tot doe-het-zelf klusser; de ogen van gelegenheidsactiviste Claire Dearing (Bryce Dallas Howard) zijn gericht op dat koninkrijk van ooit. Hoewel, koninkrijk? Op het illustere Isla Nublar (locatie voor Jurassic Park en Jurassic World) zijn de dinosaurussen nooit de baas geweest. Denk niet meer aan de heersende mens: die zag z’n amusementsparken tot twee keer toe in rook opgaan. Nee, het zijn de grillen van de natuur die overwinnen. Tegen een ontwakende vulkaan kan niemand op.
Een knipoog en een traan voor Owen en Claire, die hun ‘koninkrijk’ zagen vergaan maar elkaar in ieder geval weer vonden. In hun strijd tegen het nieuwe kwaad krijgen ze gezelschap van een paleo-dierenarts (Danielle Pineda) en een bijzonder vervelende systeemanalist (Justice Smith). Dat nieuwe kwaad, dat is de mens zelf: in de parabel van (co-) scenarist Colin Trevorrow (regisseur van deel één) regent het verwijzingen naar de manieren waarop wij het dierenrijk controleren en (genetisch) manipuleren. Trevorrow slaat wat door als hij op curieuze wijze ook nog iets wil zeggen over artificiële intelligentie. In de ideeënvorming worden de personages en hun dramatische uitdieping vergeten, iets wat bij het vergelijkbare War for the Planet of the Apes wél goed ging. Misschien omdat die film was waar Fallen Kingdom naartoe werkt: het einde van de trilogie.
Gelukkig beheerst de Spaanse cineast van dienst zijn vak tot in de puntjes. De verfijnde regie van J.A. Bayona (bekend van The Impossible en A Monster Calls) brengt tempo in een film die het juist ook van dat vlotte amusement moet hebben. De samenwerking met zijn vaste cameraman (Óscar Faura) zorgt daarnaast voor prachtige visuals en dynamisch geschoten actiesequenties.
Hoe verder de film vordert, hoe sterker de parallellen met die vorige sequel (The Lost World, 1997) gaan doorschijnen. Dinosauriërs laten zich niet kooien; daar waar ze ontsnappen creëren ze hun nieuwe jachtterrein. En dus zien we weer welbekende schaduwen voor zolderraampjes verschijnen. Moet die search and destroy-techniek weer de norm worden. Dan leven we pas echt in een Jurassic World – Jeff Goldblum had het in al zijn glorie niet beter kunnen verwoorden.
Jurassic World: Fallen Kingdom [J.A. Bayona, 2018)/128 min./Met Chris Pratt, Bryce Dallas Howard, Rafe Spall e.a.
De tweede Jurassic World-film draait vanaf 7 juni in de Nederlandse zalen
Nog geen enkele sequel komt tot nu toe nog dicht bij het origineel. Deel 1 was geweldig, deel 2 een ramp en deel drie iets er tussenin, maar ondanks de pratende raptordroom uit JP3 vond ik die laatste uit de oorspronkelijke trilogie toch best aardig.
Oh, ik vond zelf the Lost World wel een stuk beter dan JP III. Die slingerde er echt maar onnodig achteraan terwijl TLW nog poogde aan te haken bij het origineel.
TLW heeft ook nog wel wat scenes/momentjes die me zijn bijgebleven. III niet.
Heerlijk mee vermaakt hoor. Stuk diepgaander ook dan Jurassic World. En nostalgie doet een hoop bij mij, dus nu ook. Benieuwd naar de volgende.
Diepgaander in het opzicht dat de film maatschappijkritischer is en meer actuele thema’s aan wil stippen? Maar dat voelt voor mij nog steeds even vlak als dat alles weinig subtiel de film in wordt geschreven en vooral uit gemakkelijke parallellen en metaforen moet blijken.
Nostalgie vind ik lastiger [was -3 in 1996], maar ik heb wel plezierige herinneringen aan JP. Deze film doet me echter eerder terug verlangen naar die film an sich (zonder deze vervolgen) dan dat er positieve ‘nostalgie’ die ook recht doet aan deze sequels zelf. Bij Jurassic World had ik hetzelfde al, en die vond ik wel echt beter dan deze.
Ik zie liever nieuwe verhalen. Om dan nog weer eens naar die originele film te gaan kijken;
Heb me nog enigszins vermaakt omdat ik extreem lage verwachtingen had. Dat scheelde enorm:)
Nee, dat nog niet eens zo. Wel diepgaander dan Jurassic World. Hij is natuurlijk ook niet super diepgaand, maar het jonge meisje vond ik wel interessant. Ook werd de nadruk meer op de personen gelegd, dan op de dino’s. Verder is de film natuurlijk voor een groter publiek bedoeld, dus weinig subtiel de dingen in de film verwerken is dan misschien ook wel een logische keuze. En lage verwachtingen had ik ook, vandaar misschien mijn enthousiasme 🙂
Ah vond je? Ik had juist het gevoel dat de personages sterk onderbelicht bleven. Dat komt enerzijds omdat er gewoon nog steeds veel actiescènes zijn, en anderzijds omdat de film vol zit met ideeën die de personages vervolgens moeten dienen. Met andere woorden, dat meisje was er mijns inziens eerder omdat de scenaristen haar handig konden gebruiken dan dat ze echt een eigen identiteit kreeg, een eigen leven kon gaan leiden in een groter verhaal.
Ik snap je punt over het grotere publiek wel, maar ik ben het er niet mee eens:) niet per se omdat het voor veel mensen niet werkt (want dat doet het wel, zat mensen die zich enorm vermaken met deze film), maar omdat films voor een groter publiek óók vol kunnen zitten met subtiel verpakte ideeën. Wonder Woman is voor mij nog steeds een heerlijk voorbeeld. Of Alien: Covenant vorig jaar. Die films kun je als platte bronnen van vermaak zien, óf je kunt de diepere lagen eruit gaan halen. Er is geen ‘goed’ of ‘fout’ daarin denk ik. Maar bij Jurassic World: FK zijn al die ‘diepere’ lagen er direct. Je hoeft er niet voor te graven; Van mij mag je ze dan gewoon weg laten. Kijk ik net zo graag twee uur naar dino-actie 😉
Maargoed, misschien is dit eerder een discussie voor een ontspannen filmhuisavondje nog eens:)