Moederziel alleen dwaalt Joseph Chambers met zijn jachtgeweer door de bossen. Zijn missie is onduidelijk, en toch heeft hij zijn vrouw en kinderen vastberaden achtergelaten. Wat gaat er om in het hoofd van deze koppige familieman? Deze gespannen karakterstudie, die geleidelijk uitgroeit tot moraalvertelling, overtuigt nog het meest in de paranoïde openingsfase.
Lees verder Recensie: The Integrity of Joseph Chambers [Robert Machoian, 2022]
In het Rusland van Vladimir Poetin bepaalt het heersende regime welke herinneringen tellen en welke beter verborgen blijven. De massagraven van het tijdperk Stalin, tastbare tekens van de macht van toen, zijn ongewenste ballast voor de zwijgcultuur van nu. In The Dmitriev Affair volgt de Nederlandse documentairemaakster Jessica Gorter op betrokken wijze de man die in 1997 zo’n graf vond en de inhoud openbaarde. De voorbije jaren is zijn leven getekend door gevangenschap, vereenzaming en verlies.
Lees verder Recensie: The Dmitriev Affair [Jessica Gorter, 2023]
In het jeugdige drama Metronom droomt een generatie van een vrijheid die zelfs achter gesloten deuren niet blijkt te bestaan. Op effectieve wijze verbeeldt de Roemeense film het contrast tussen het klinische historische regime van Nicolae Ceauşescu en de pilaren van zijn energieke tegencultuur: muziek, dans en samenzijn. Omdat de hoofdrolspelers in de publieke ruimte niet zichzelf kunnen zijn, vieren ze het leven binnenshuis, hopend op betere tijden.
Lees verder Recensie: Metronom [Alexandru Belc, 2022]
De Franse film À plein temps, een sociaal drama dat wegkijkt als een thriller, deed het goed op verschillende filmfestivals maar kon tot op heden niet op een Nederlandse release rekenen. Dankzij Filmhuis de Spiegel in Heerlen komt daar nu terecht verandering in.
Lees verder Recensie: À plein temps [Eric Gravel, 2021]
Tijdens het Wereldkampioenschap Voetbal 2022 (20-11 <-> 18-12) hoop ik iedere dag uit te lichten wat mij opvalt op en rondom het veld. Wapenfeiten, tactische beslissingen, politieke kanttekeningen; in Kolder in Qatar bekijk ik dit al op voorhand historische toernooi door mijn persoonlijke lens. Vandaag de voorbeschouwing en daarmee direct deel #1: “Moeten we eigenlijk wel kijken?”
Lees verder Kolder in Qatar (#1): “Moeten we eigenlijk wel kijken?”
In de loop van deze Film Fest Gent-editie wordt almaar duidelijker dat opvallend veel films iets specifieks gemeen hebben. Onder meer in Next Sohee, Un petit frère en Metronom markeren dansscènes belangrijke ontwikkelingen in de belevingswereld van een hoofdpersonage.
Lees verder Film Fest Gent Verslag II: Dansen achter gesloten deuren
De afgelopen maanden, grofweg vanaf januari 2022, ben ik actief op zoek naar een baan. Die zoektocht is nog steeds bezig, en omdat ik nog niet heb gevonden waar ik op had gehoopt, wil ik mijn gedachten delen. Mijn verhaal is persoonlijk, maar geen geheim. Hopelijk kun je er als lezer iets mee; omdat je dingen in mijn zoektocht (h)erkent, of omdat je mij kent, en dit verhaal (hopelijk) helpt om mijn afwegingen (nog) iets beter te begrijpen.
Lees verder Mijn zoektocht naar een baan na zeven jaar op de universiteit
De gerenommeerde Chinese regisseur Yimou Zhang beweegt zich de laatste jaren op curieuze wijze tussen producties die het heersende communistische regime vieren en producties die datzelfde regime juist bekritiseren. Het vereist weinig voorkennis om uit te vinden tot welke categorie het stevig gecensureerde One Second behoort.
Lees verder Recensie: One Second [Yimou Zhang, 2020]
In 1980 werd Rainer Werner Fassbinders versie van Berlin Alexanderplatz voor het eerst uitgezonden op de Duitse televisie. Een beeldenmarathon van ruim vijftien uur schetst het leven van een man die niet aan zijn noodlot kan ontsnappen. Fassbinder bleef trouw aan de tijdsetting van het bronmateriaal: Alfred Döblins roman (1929) en de eerste filminterpretatie daarvan (1931) situeerden hoofdpersoon Franz Biberkopf al in het Berlijn van het interbellum. Anno 2020 eert regisseur Burhan Qurbani, die dit jaar zelf óók veertig wordt, de veertigste verjaardag van Fassbinders cultepos met een eigentijdse bewerking.
Lees verder Recensie: Berlin Alexanderplatz [Burhan Qurbani, 2020]
Indebioscoop startte onlangs een nieuwe rubriek, ‘Rewind’, waarin oudere titels opnieuw onder de aandacht worden gebracht. Zelf vond ik in Idiocracy de ideale titel voor een passend artikel. Dit is bij uitstek een film die je een krappe vijftien jaar na de release onvermijdelijk anders gaat bekijken, en je leest hier waarom.
Lees verder Artikel: Idiocracy [Mike Judge, 2006]: Domheid als het nieuwe normaal