R.I.P. Alan Rickman

Een laatste glansrol voor Alan Rickman in Eye in the Sky, een Homeland-achtige thriller over een raketaanval in Kenia op een viertal zelfmoordterroristen.

De terroristen houden zich op in een huis dat zich in een doodgewone woonwijk bevindt. Met behulp van grondtroepen interveniëren is geen optie. Een defensieteam in de Verenigde Staten, onder leiding van kolonel Katherine Powell (een sterke rol van Helen Mirren) beslist over leven en dood, in een setting die alle aspecten van moderne oorlogvoering vertegenwoordigt: satellietbeelden, het op afstand besturen van drones en overleg in improvisorische overheidsbunkers. De belangrijkste factor in deze specifieke situatie is een vliegtuig met twee hellfires aan boord, dat bestuurd wordt door twee groentjes. Zij zijn ‘the eye in the sky’; op commando sturen zij de hellfires op het huis af. Dronebeelden hebben reeds uitgewezen dat er verschillende bomvesten in de kamer aanwezig zijn. Deze zullen gebruikt worden, wat Mirren’s team voor een heldere keuze stelt: de terroristen ter plekke elimineren, of het gevaar lopen dat de zelfmoordaanslag(en) uitgevoerd zullen worden. Er is alleen één probleem…

Eye in the Sky moet het hebben van een zinderende spanningsboog. Van begin tot eind zat ik op het puntje van mijn stoel. Daarin ligt hem echter direct ook het probleem: een paar voorspelbare plotontwikkelingen leggen de kern van de film vrij eenvoudig bloot. Wat overblijft is een sterk, maar toch ook vrij standaard verhaal over een vrij klassiek filosofisch dilemma. Red je één persoon terwijl er een grote kans bestaat dat meerderen zullen omkomen, of red je de meerderheid en laat je de eenling sterven?

7/10

Ook gezien:

The Sea of Trees (2015)

Beoordeling: 8/10