J.A. Bayona. Hij maakte in 2012 indruk met Lo Imposible (the Impossible), een even sentimenteel als indrukwekkend drama over de tsunami van Tweede Kerstdag 2004. Deze Spaanse regisseur weet hoe hij een film visueel aantrekkelijk moet maken, en heeft met Fernando Velazquez daarnaast de beschikking over een (vaste) componist die weet hoe hij op het gevoel moet inspelen.

Vijf jaar na Lo Imposible en tien jaar na debuutfilm El Orfanato (of the Orphanage, 2007) komt Bayona met een sprookje dat voor de verandering eens niet voor kinderen gemaakt is. De hoofdpersoon is een jongen van twaalf jaar oud (dat dan weer wel), maar de thema’s die de film aansnijdt zullen juist ook ouderen aanspreken.

We maken snel kennis met de jonge Conor (Lewis MacDougall), die gevangen zit in een ongelukkige thuissituatie en op school vaak gepest wordt. Zijn vader is er niet of nauwelijks, de relatie met zijn oma (Sigourney Weaver) is moeizaam en zijn moeder (Felicity Jones, die in geen enkel opzicht meer lijkt op de moderne actieheldin uit Rogue One) lijdt aan een terminale vorm van kanker. Tot zover het drama-aspect van de film; Bayona combineert drama namelijk met pure fantasy door een heus ‘boommonster’ (Liam Neeson) te introduceren. Dit monster zoekt de eenzame Conor ’s nachts op, om hem gezelschap te houden en verhalen te vertellen.

Bayona heeft ervoor gekozen die verhalen te tonen via prachtige animaties. Ik wist van tevoren niet dat deze techniek gebruikt zou worden in a Monster Calls, en ik was dan ook aangenaam verrast door deze visuele verrijking. Ieder verhaal heeft daarnaast een eigen moraal. Prettig is het te zien dat de film op die manier thematisch en inhoudelijk inzet tot nadenken, waarbij het uiteindelijk tot een ontroerende, betekenisvolle ontknoping komt.

Op een paar vlakken schiet de film wel tekort. Lewis MacDougall speelde al wel in Pan (2015), maar toch is te zien dat hij zijn weg nog moet vinden in het dragen van zo’n grote productie. Tel daarbij op dat ik Jones en Weaver (veel) beter heb gezien, en de film mist in de drama-stukken toch wat zeggingskracht. Ijzersterk is a Monster Calls echter als de fantasy de overhand heeft. Te bombastisch worden de visuele effecten nooit, en de muziek van Velazquez draagt eraan bij dat groots opgezette scènes tóch mooi klein blijven. In die rust is het genieten voor de kijker die oog heeft voor de kleine details; zo biedt een subtiele toevoeging aan het decor al aanleiding de film net even anders te interpreteren…

A Monster Calls is geen Pan’s Labyrinth (2006), maar het mag duidelijk zijn dat Bayona (in navolging van zijn mentor en voorbeeld Guillermo del Toro) weet hoe hij een fantasyfilm met volwassen thematiek vorm moet geven.

Samenvatting

Auteur

Tim Bouwhuis

Datum

2017-02-02

Filmnaam

A Monster Calls (2016)

Beoordeling

3