Terry Gilliam is er glorieus in geslaagd om een film over Terry Gilliam te maken. De fictie moet weer het echte verhaal worden – in de fantasierijke werelden van de Amerikaan geldt dat de droom moeiteloos in de werkelijkheid mag overgaan. Het verloop van The Man Who Killed Don Quixote doet dan ook vermoeden dat Gilliam met Adam Driver uiteindelijk vooral zichzelf castte. Langzaamaan zien we hoe het verhaal voor Toby weer gaat leven. Hoe het dystopische reclamewereldje moet buigen voor de kinderlijke verbeelding. De fantasie neemt de regie over; de derde akte is een wonderlijke potpourri van extravagant set design en raadselachtige kostuumkeuzes. Niemand geeft nog om narratieve samenhang als er mensen in paarse Ku Klux Klaneske toga’s rondlopen. Zeker niet als er ondertussen om de haverklap Russische bodyguards in maatpakken passeren.
In de wereld van November lopen fictie en realiteit naadloos in elkaar over. De fantas(ma)tische toon van de film wordt gezet als een uit de kluiten gewassen wandelende tak in de openingsscène een koe terugbezorgt bij zijn rechtmatige eigenaar. Betoverende zwart-witbeelden zijn het visitekaartje van een naarstig vreemde wereld.
Net als vorig jaar besteed ik aandacht aan het Imagine Film Festival, dat dit jaar voor de zesde keer plaatsvindt in EYE Amsterdam. Het brede thema (‘fantastische verhalen’) legitimeert een brede waaier aan films: stokoude volksverhalen gaan hand in hand met futuristische tijdreismysteries. Vandaag het derde en laatste recensie-overzicht.
Guillermo del Toro is terug met zijn meest intieme film sinds het prachtige Pan’s Labyrinth (2006): een visueel betoverend fantasysprookje over de ongrijpbaarheid van liefde. De Koude Oorlog is anno 1962 op zijn hoogtepunt als een monddode schoonmaakster (Sally Hawkins) zich in de kille vertrekken van een Amerikaanse legerfaciliteit over een mysterieus waterwezen ontfermt.
De lopende strijd tegen de dark side kende haar laatste apotheose op een onbewoond eiland. De beklimming van die steile trappen had wel iets weg van een bevestigend ritueel; na een lange zoektocht ontmoette de nieuwe heldin van het Star Wars-universum een iconische oude meester. Vandaag wordt het geduld van trouwe fans beloond: The Last Jedi gaat verder waar The Force Awakens eindigde.
A Ghost Story is de film van een grote schoonheid, cinematografisch én inhoudelijk. Affleck en Mara acteren daarnaast ijzersterk, voortbordurend op de zichtbare chemie die zij ook al hadden in Lowery’s vorige indie. De opkomende Amerikaanse cineast laat zien wat er filmisch kan gebeuren als de grenzen tussen leven en dood tegelijk betekenisloos en betekenisvol worden; een spookgedaante maakt deel uit van de wereld zonder dat de wereld hem zien kan. A Ghost Story verbeeldt het proces van herinnering, en dat in een kader van een door en door menselijke wens: de stille hoop om, als we er niet meer zijn, íets van grote betekenis op deze aarde achter te laten.
Nemo (Jared Leto) denkt dat hij 34 jaar oud is. Hij is geboren in 1975, het is nu 2009. Niets is minder waar. De stokoude Nemo is zojuist ontwaakt in een steriele ziekenkamer. Jaartal? 2092. Plaats? Een futuristische planeet waarop men onlangs de bron van eeuwig leven heeft ontdekt: eindeloze celdeling. Maar niet voor Nemo. Hij is de laatste sterfelijke mens, een levende relikwie. Door de ogen van Mr. Nemo Nobody kijken we terug op een bewogen leven, waarbinnen tijd, herinnering en alternatieve keuzes onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Voor doorgewinterde fans behoeven ze al lang geen introductie meer: de intergalactische sterren van het Marvel-universum, die in een alsmaar uitdijende filmreeks de wereld telkens opnieuw van haar ondergang dienen te redden. Thor: Ragnarok is op die regel geen uitzondering. ‘Ragnarok’ verwijst in de Noor(d)se mythologie letterlijk naar het einde der tijden. Aan Chris Hemsworth en consorten de taak om het ultieme kwaad (hier Cate Blanchett) een halt toe te roepen. Lees verder Recensie: Thor: Ragnarok (2017) [Actie, Fantasy]→
Het is weer tijd voor een nieuwe Pirates-film! Salazar’s Revenge (of is het nu Dead Men Tell No Tales?) is alweer de vijfde episode in een reeks die zijn beste tijd toch gehad lijkt te hebben. Na de eerste trilogie volgde het voor velen teleurstellende On Stranger Tides, een film die mij stiekem nog wel kon vermaken (de term ‘goed’ durf ik vanaf deel drie eigenlijk al niet meer in de mond te nemen). Ik schrijf nu zes jaar later, op het moment dat deel vijf landelijk in première gaat. Dit is mijn oordeel over de nieuwste bijdrage aan deze franchise:
Met The Tree of Life heeft Terrence Malick een film gemaakt die groter aanvoelt dan het leven zelf. Deels surrealistische natuurdocumentaire, deels filosofisch grand narrative. Dit is een visueel meesterwerk, dat de grote vragen van het bestaan combineert met thema’s als opvoeding en rouwverwerking.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
