Hij won er een Oscar voor, in 2005. De Franse regisseur Luc Jacquet liet zien hoe pinguïns op Antarctica (over) leefden, trekkend van de ene naar de andere plek. Het is een circle of life die zich keer op keer herhaalt.
Als de kiezerspinguïn een vrouwtje heeft gevonden tussen het gekrioel van zwart-witte lichamen wordt er gepaard. Daarna geen romantische huwelijksreis: het vrouwtje vertrekt richting de oceaan voor de hoognodige voeding. Grote en kleine keizer blijven achter. Hun missie is eenvoudig. Tot het vrouwtje terug is moeten ze in leven blijven. In de tijdsspanne waarbinnen een volwassen kiezerspinguïn niets te eten krijgt, was een normaal mens al drie doden gestorven. Voor de jonge pinguïns ligt gevaar altijd op de loer. Stormvogels, zeeleeuwen, scheuren in het ijs. De merkwaardigste wending voltrekt zich na de gezinshereniging. Je zou misschien verwachten dat het drietal nog lang en gelukkig bij elkaar blijft, maar niets is minder waar. Moederlief vertrekt, terwijl vader zijn jong nog kort begeleidt richting zijn aanstaande waterdoop. Vader is polygamer dan de gemiddelde gigolo; volgend seizoen zal hij op zoek gaan naar een nieuw vrouwtje. Kleine keizer zal eenmaal bij de oceaan in zijn eigen voedsel moeten gaan voorzien. Het is eten of gegeten worden.
Twaalf jaar na het origineel, waarin bovenstaand verhaal op beeldende wijze verteld werd, komt Jacquet met een vervolg. De reden daarvoor ligt hem wellicht in de technologie; het grootste gedeelte van March of the Penguins 2 is gefilmd in 4K. Prachtige drone-footage wisselt stuivertje met spectaculaire onderwaterbeelden. Verhaaltechnisch voegt dit tweede deel weinig toe wat deel een niet had. Veel beelden uit het origineel keren terug, zij het soms in een wat ander beeldkader. Wat minder nadruk ligt daarnaast op de reis (March) van de pinguïns tussen de oceaan en de plaats waar gepaard wordt. In March of the Penguins zag je de struggle for life vooral terug in de afstanden die de pinguïns moesten afleggen, terwijl hier vooral het leven van een jonge kiezerspinguïn wordt belicht. In beide gevallen weet het onbeholpen gedrag van de aandoenlijke dieren mateloos te intrigeren.
Is deel twee beter dan deel één? Het is nauwelijks te zeggen. Beide films zijn visueel meesterlijk, maar missen op narratief gebied wat spanning. Ten opzichte van deel een valt de voice-over van Thomas Acda wat uit de toon. Na wat flauwe woordgrapjes is het beste er al wel af. Of Acda’s slepende accent bevalt, is puur een smaakkwestie. Daar staat tegenover dat het ook niet eenvoudig is op te boksen tegen de haast goddelijke vertelstem van Morgan Freeman (deel één).
March of the Penguins 2 mist vrijwel iedere vorm van urgentie, daar er veel overlap bestaat met het veelbekroonde origineel. Spanning ontbreekt, en Jacquet teert wel erg op de kracht van herhaling. Dierenliefhebbers mogen zich echter verkneukelen: visueel valt dit vervolg onder de Hors categorie van de natuurdocumentaires.
P.s. meer plaatjes dan normaal, uiteraard:)
Beoordeling: [usr 3.5]
Filminformatie: March of the Penguins 2/82 min./Documentaire/Regie: Luc Jacquet/Met de stem van Thomas Acda
March of the Penguins 2 is vanaf vandaag (donderdag 20-4) te zien in de Nederlandse bioscopen
