Sam stuit in zijn zoektocht op de meest bizarre taferelen. Er is zoveel te zien dat je je af kunt vragen wat er überhaupt nog belangrijk is. Betekenis heeft. Wat normaal een mogelijk kritiekpunt zou zijn, wordt hier omgebogen in een sluimerende leegte die je juist moet voelen. Heel bewust verdrinkt Mitchell zichzelf en zijn publiek in de metafictie; zijn eigenzinnige sfeertrip is een speels satirische verkenning van onze fascinatie voor film- en popcultuur. Die fascinatie moet gevoed en gevat worden via een bombardement van referenties: naar Alfred Hitchcock, Marilyn Monroe, Brian de Palma, the Amazing Spider-Man, de complete popencyclopedie, Janet Gaynor en David Lynch. En dat is dan het tipje van de sluier.
Under the Silver Lake heeft lak aan narratieve coherentie en de 139 minuten speeltijd breken de film af en toe wat op. Na de vermeende apotheose in een kil penthouse duurt het bijvoorbeeld nog minimaal een half uur voor de credits intreden. Mitchell doet daarnaast geen pogingen om zijn cultuurkritische content enigszins geloofwaardig te maken, maar heeft de film dat eigenlijk wel nodig? Zonder illusies, raadsels en holle betekenissen kan de wereld van Sam, en daarmee de wereld van de kijker, niet langer bestaan. Precies daarom creëren we gretig ons eigen nepnieuws: in de hoop dat het mysterie voorlopig nog even niet door de werkelijkheid wordt ingehaald.
Volledige recensie op filmvandaag.nl
Beoordeling: [usr 3.5]
Filminformatie: Under the Silver Lake (David Robert Mitchell, 2018). 140 min. Met Andrew Garfield, Riley Keough, Jimmi Simpson e.a.
Under the Silver Lake draait nu in de Nederlandse zalen
Er zitten zoveel Hitchcock-verwijzingen in de film dat ik vermoed dat Andrew Garfield is gecast vanwege zijn gelijkenis met Anthony Perkins ten tijde van Psycho.
Heb je ondertussen de geheime boodschap die in de aftiteling zat al ontcijferd?
Ha, dat is een mooie:)
Ik ben ditmaal niet blijven zitten tijdens de titels.