Het duurde niet lang voor deze film mij pakte, en naarmate het verhaal vorderde, raakte ik steeds meer onder de indruk van deze Zweedse arthouse-productie.

Iedereen kent wel zo iemand: een mopperende brombeer op leeftijd, die streng de regels naleeft, en niets dan kritiek over heeft voor degenen die dat niet doet. De Zweedse Ove, wonend op een auto-onvriendelijk woonerfje dat hij mede gesticht heeft, is de filmische vertegenwoordiging van dit stereotype. Het hekje van het erf is open? Sluiten. Een fiets staat verkeerd geparkeerd? Confisqueren. Een auto rijdt op het pad? Schreeuwend op het vaartuig aflopen en erop staan dat de bestuurder rechtsomkeert maakt.

Al snel zien we echter dat er achter deze cynische regelfetisjist meer schuilt dan het oppervlak prijsgeeft. Twee bosjes bloemen die Ove na veel gesteggel heeft verkregen (als twee bosjes 70 kronen kostten in de aanbieding, dan was één bosje toch zeker wel voor 35 kronen verkrijgbaar?) belanden op het graf van Ove’s overleden vrouw. Daar zien we voor het eerst, en niet voor het laatst, iets van Ove’s gevoelige kant. Door middel van flashbacks wordt getoond hoe Ove zijn vrouw ontmoette, en hoe hij geworden is tot de man die nu iedere dag om acht uur zijn inspectieronde over het erfje loopt.

‘Een Man die Ove Heet’ is een film met een positieve boodschap. De tirannie en norse houding van Ove contrasteren met de liefde die een aantal dorpsbewoners voor hem tentoonspreiden. Een vrouw van Perzische afkomst, die met haar Zweedse man en haar twee dochters nieuw op het erfje is komen wonen, ontwikkelt een vriendschap met Ove, en dringt langzaam door tot de kern van de verbittering en het verdriet dat het leven van Ove tekent.

Ontroerend drama met een aantal komische kwinkslagen, dat mij lang zal bijblijven, en door haar herkenbaarheid diepe indruk heeft gemaakt.

9/10