In de afgelopen weken deelde ik al drie online verslagen van het IFFR 2020: een vooruitblik, een stuk over twee Chinese films en een terugblik. Het leek me aardig daar nog een vierde losse blogpost aan toe te voegen: een overzicht van de films die ik deze festivaleditie zag.
Lees verder IFFR 2020: filmoverzicht
Voor filmmagie mocht ik na afloop van het 49e IFFR de hoogtepunten bespreken en enkele kritische noten kraken. Het lijdt geen twijfel dat ik overall weer genoten heb, en uitkijk naar de jubileumeditie van 2020.
Geïnteresseerden kunnen de uitgebreide terugblik hier lezen.
Wat zijn de beste films van 2019? Net als vorig jaar tip ik weer 25 films die je zeker mag bijschrijven op je kijklijst – mits je ze nog niet zag, uiteraard. En omdat ik van filmbeelden hou, probeer ik de screenshots te laten spreken.
Lees verder Top-25: de beste films van 2019
Voor indebioscoop stelde ik een gemotiveerd lijstje van tien titels samen dat het filmmillennium (2000-2019) voor mij het beste vangt. Klik hier om het lijstje te bekijken en mijn motivaties te lezen.
De afgelopen twee weken heb ik onder andere gewerkt aan twee stukken over de Italiaanse regisseuse Alice Rohrwacher. Ik bekeek haar eerste twee films (2011, 2014) en schreef daar een flashback-artikel over. Vervolgens liet ik me afgelopen vrijdag verbluffen door haar laatste film, Lazzaro felice, die vanaf morgen regulier in de Nederlandse zalen draait. Beide stukken zijn gepubliceerd op cine.nl
Lees verder Lazzaro Felice, Le Meraviglie, Corpo Celeste: het oeuvre van Alice Rohrwacher [recensie, flashback]
Het zit er weer op; na tien dagen film en debat in Rotterdam is het hoog tijd geworden weer een goede stap terug de wereld in te zetten (of juist daarbuiten?). Hoogtepunten zijn er te over, te meer omdat een aantal titels me de komende tijd nog sterk bij zullen blijven. Een screenshot uit de onbetwiste nr. #1 van mijn festivaltoer zie je alvast hierboven;)
Lees verder Terugblik IFFR 2019
Vorig jaar nam ik me iets voor: ik zou in 2018 minder films kijken en me vooral wat meer op series focussen. De hoeveelheid interessante producties laat zich in dat veld tegenwoordig nauwelijks meten, en met >500 titels dacht ik m’n plafond wat films betreft toch wel even bereikt te hebben. Niets is uiteindelijk minder waar: in een jaar dat verder écht ook vol zat met allerlei andere zaken, kwam ik tot 604 kijkbeurten [594 titels].
Lees verder Top-25: Het beste van filmjaar 2018
Pawlikowski’s filmstijl is een nieuwe viering van het verstillende zwart-wit dat Ida (2013) tot een succes maakte. Mede door de contrastrijke fotografie wanen we ons daadwerkelijk in het verleden. Cold War gaat nog een stap verder: de beelden resoneren niet alleen in een ‘traditie’ (zie dit Cine-artikel) van hedendaagse zwart-witfilms, ze verwijzen impliciet ook naar een grootheid uit de Europese arthouse-canon. Ergens halverwege de film glijdt de camera langzaam langs een kade, waaraan zich een haast mythisch schouwspel voltrekt. Een verliefd koppel viert de liefde in de verte tussen water en land. Het mistroostige besef van afstand (de camera is op de boot geplaatst waarin Zula en Wiktor zich bevinden) wordt nog eens versterkt door de trage beelddynamiek. Is dit het antigif voor de idyllische woestijnscène in Michelangelo Antonioni’s Zabriskie Point (1970)? Daar vervlochten de lichamen van verschillende stellen zich in de aanloop naar de onvermijdelijke destructie. Hier, in het zwart-wit van een verscheurd Europa, lijkt de scheiding van het begin af aan al bewerkstelligd: de liefde is conditioneel. Er is zelfs geen perspectief om te dromen, om in de romantiek te verdwalen voordat, pak ‘m beet, het muzikale geweld van Pink Floyd uitbreekt en de wereld ontploft. In Cold War staat de wereld zodanig op scherp dat Wiktor en Zula zich constant tussen vluchten en stilstaan bewegen. De scheiding is de norm geworden.
Je examens zijn gedaan, je herexamens staan voorlopig nog niet voor de deur en je vlucht naar *vul hier de droombestemming in* vertrekt pas over een grove twee weken. Natuurlijk zoek je je vrienden en de zwoele buitenlucht zoveel mogelijk op, maar je bent je er ook van bewust dat je eindelijk kunt bingewatchen zonder aan je college van morgenochtend te hoeven denken. Vergeleken bij de ‘volgende aflevering start over 15 seconden’-melding van Netflix stellen alle verleidingen op Temptation Island weinig meer voor. Je slaapritme mag er dan al aan zijn voor de moeite, het kan geen kwaad om toch te gaan voor minder tijdrovende alternatieven. In die alternatieven voorziet dit artikel.
Lees verder De zomer op het scherm: naar een fenomenale filmvakantie
