Op vrijdag 24 september begint in Utrecht weer een editie van het Nederlands Film Festival (NFF). Eén van de geprogrammeerde titels die eruit springt is de psychologische oorlogsthriller Do Not Hesitate van Sharif Korver.
Het NFF heeft de luxe dat het gedurende de festivalperiode kan beschikken over de ruime zalen van Kinepolis Jaarbeurs. De meeste grote premièrefilms zullen daar vertoond worden, niet in de laatste plaats omdat de Coronamaatregelen nog steeds van kracht zijn. In de binnenstad en in de wijken van Utrecht zijn er onder meer VR-presentaties (klik hier) en speciale (buiten)vertoningen.
De afgelopen tijd ging het in de media veelvuldig over het organisatorische besluit niet langer twee kalveren (één voor een man, één voor een vrouw) uit te reiken in de acteurscategorieën. In mijn bijdrage aan een redactiediscussie op Indebioscoop.com stel ik vraagtekens bij de toepassing van dit besluit.
In deze post wil ik het echter vooral hebben over één van de titels die tijdens deze editie zijn (Nederlandse) première beleeft. Do Not Hesitate is de tweede (solo)film van Shariff Korver (Infiltrant), die ook bekend is als één van de regisseurs van Penoza. De film beleefde deze zomer zijn wereldpremière op Tribeca Film Festival.
Het eerste dat opvalt is dat er met Do Not Hesitate wéér een Nederlandse oorlogsfilm het land in gaat. De bioscopen heropenden voor de zomer met het uitgestelde De Slag om de Schelde en niet veel later volgde het veelbesproken De Oost (klik hier voor de bespreking). Toch is er ook een belangrijk verschil tussen deze twee titels en de film die nu zijn première gaat beleven. Veel meer nog dan De Oost (en vooral meer dan De Slag om de Schelde) is Do Not Hesitate een psychologische thriller die meer geïnteresseerd is in de leefwereld van zijn personages dan in de oorlog zelf. Dit blijkt onder andere uit het ontbreken van een concrete indicatie waar het verhaal zich afspeelt. Nog veelzeggender is het atypische verloop: Do Not Hesitate is een oorlogsfilm waarin de klassieke vijand zich maar zelden laat zien.
Als een Nederlandse legereenheid in het Midden-Oosten aanwijzingen ontvangt dat er sprake is van toenemende rebellenactiviteit, splitst de bevelhebber de groep in tweeën om de controle in de regio te kunnen bewaren. Drie jonge soldaten blijven achter met een legervoertuig, een licht voedselrantsoen en een schrijnend tekort aan water. Erik, Roy en Thomas (rollen van Joes Brauers, Tobias Kersloot en Spencer Bogeart) zijn erop getraind ieder moment vijandelijke activiteit op de heuveltop te kunnen waarnemen. Het grootste blok aan hun been blijkt zich echter al vóór het vertrek van hun overste bij het kampement te hebben gemeld. De veertienjarige Khalil (Omar Alwan) is de eigenaar van de geit die door een inschattingsfout van één van de soldaten om het leven is gekomen. Geritsel in het struikgewas kan immers nergens zó dodelijk zijn als in vijandig gebied. De legereenheid probeert Khalil af te schepen met een kleine financiële compensatie, maar de jongen neemt geen genoegen met de gemakzucht van de soldaten en vraagt meer. Als de rest van de eenheid al lang en breed vertrokken is, is hij er nog steeds.
Korver gebruikt een gebeurtenis die in eerste instantie niets lijkt te betekenen om de pan in het kampement geleidelijk volledig over te laten koken. De titel van de film verwijst naar de onhoudbare spanning tussen de instructies voor de gemiddelde soldaat (“sta paraat, en aarzel niet“) en de realiteit van een gemiddelde ‘oorlogssituatie’ in de eenentwintigste eeuw. Dat je als Nederlandse soldaat op missie moet naar het Midden-Oosten, wil zeker niet zeggen dat je daar constant onder vuur zult liggen. De cruciale paradox is dat je tóch constant alert moet zijn. Do Not Hesitate laat zien hoe zwaar het voor (jonge) en betrekkelijk onervaren soldaten kan zijn om in die spanning te moeten functioneren. Geheel in lijn met invloedrijke en beïnvloede (Amerikaanse) films over Vietnam en de war on terror (zie bijvoorbeeld Platoon en Jarhead) worden Erik, Roy en Thomas uiteindelijk vijanden van zichzelf.
Ondergetekende moest ook denken aan de Israëlische film Foxtrot (Samuel Maoz, 2017), waarin dans een belangrijke metafoor is voor een strijd zonder einde. Ergens aan het begin van Do Not Hesitate dagen de jonge hoofdrolspelers elkaar uit om zo energiek mogelijk te dansen. Dans is een manier om de spanning uit het lijf te krijgen. Om alle teugels te laten vieren zonder dat het direct negatieve consequenties met zich meebrengt. Dans is de katalysator die het geweer niet zou moeten (of mogen?) zijn. In tijden van opgeleefde oorlogscrisis (zie de actualiteit in Afghanistan) is de pijnlijke vraag eens temeer hoe diep we nog moeten graven voordat we de bodem bereiken. En hoeveel slachtoffers de bodemloze put ons in vredesnaam nog mag kosten.
De reguliere release van Do Not Hesitate staat gepland voor 11 November.