Hoe vaak wordt verlangen niet gestuurd en beantwoord door de lokroep van het (over)spel? Zijn vrouw is weg, haar man is weg – er is geen enkele reden waarom Chow (Tony Leung) en Su (Maggie Cheung) niet aan hun blikkenspel zouden toegeven. Toch kiest Wong Kar-Wai (2046, My Blueberry Nights) daar geen moment voor. Het gevolg? Een goudeerlijk en doorleefd melancholisch filmessay over de randjes van de liefde.

Beide personages hebben ervoor gekozen om de rest van hun leven gehuwd door te brengen. Bij afwezigheid van hun partners begint het verstilde reflecteren: ben ik wel tevreden met het leven dat ik leid? Is de vrijheid van ooit niet verloren gegaan? Wong zelf geeft het antwoord, door zijn acteurs op straat meermaals voor de tralies van omheiningen te framen. Ook de setting an sich is een personage in de film. De nauwe gangen, de trappetjes, de kleine ruimtes waarin Chow en Su hun dag doorbrengen… de isolatie is tastbaar, maar zorgt er tegelijk voor dat de gevangen protagonisten wel tot elkaar moéten komen.

In de eerste akte passeren de twee elkaar op de smalle trap van hun appartementencomplex. Chow manoeuvreert zich, Su kijkt hem even aan – het moment is weer weg, maar de blik achterom zegt alles. Wie onderdrukt, drukt uit, voor een authentiek gevoel zijn geen woorden nodig.

In the Mood for Love loopt over van de stijlelementen. De scènes waarin de geluidsband de regie overneemt zullen zo onderhand beroemder zijn dan de film zelf, maar het is juist daar dat er wat klasse verloren gaat. De op zichzelf prachtige score van Shigeru Umebayashi (House of Flying Daggers) wordt zo vaak herhaald dat het effect op den duur verloren gaat. Het Quizas was beter helemaal achterwege gehouden.

Ook een scriptkeuze aan het einde van de film stelt teleur. In de laatste scène bezoekt Chow een groep ruïnes; de nog rechtstaande muren ademen een ver verleden, gelijk er sinds de ontmoetingen met Su inmiddels vele jaren verstreken zijn. Het verleden leeft en Chow leeft in het verleden. In een ultieme uiting van verkropte emotie legt hij zijn gezicht tegen de muur. Zoals eens zal het nooit meer zijn. De dingen gebeuren ongemerkt, zei Su hem. Tijd kun je niet aanraken.

De scène zegt alles, vertelt haar eigen verhaal – waarom dan de tekst-epiloog naderhand? Prachtpoëzie bevestigt hier enkel wat het beeld al weet, is. Wong vertekent zijn eigen einde met woorden die treffen, maar oh zo dubbel aanvoelen.

He remembers those vanished years. As though looking through a dusty window pane, the past is something he could see, but not touch. And everything he sees is blurred and indistinct.

In the Mood for Love (Faa Yeung Nin Wa) [Wong Kar-Wai, 2000].
97 min, drama.