The third season of Netflix hit series Dark will be dropped online coming Saturday, June 27th. Those who watched the first two seasons know that this is an important date within the realm of the series’ narrative – and those who watched these seasons might also be interested in the following.
Lees verder Time Travelers from (the) Dark: the entanglement of the scientific and the occult in a Netflix series [paper]
Indebioscoop startte onlangs een nieuwe rubriek, ‘Rewind’, waarin oudere titels opnieuw onder de aandacht worden gebracht. Zelf vond ik in Idiocracy de ideale titel voor een passend artikel. Dit is bij uitstek een film die je een krappe vijftien jaar na de release onvermijdelijk anders gaat bekijken, en je leest hier waarom.
Lees verder Artikel: Idiocracy [Mike Judge, 2006]: Domheid als het nieuwe normaal
Op het afgelopen IFFR was ik aanwezig bij de masterclass van de Mexicaanse filmmaker Carlos Reygadas, wiens Nuestro Tiempo (2018) in de festivalzalen draaide. Het werd een inspirerende middag, met name door de gepassioneerde manier waarop Reygadas zijn visie op cinema deelde en toelichtte. Ik schreef er een stuk over voor filmmagie, waarin ik mijn kijkervaring van Nuestro Tiempo en inzichten vanuit de masterclass samenbreng:
Edit januari 2023: de (oude) website van filmmagie is sinds najaar 2020 niet meer toegankelijk, zie onder voor de gekopieerde tekst uit eigen archief
Lees verder NUESTRO TIEMPO: MASTERCLASS CARLOS REYGADAS [IFFR 2019]
Hoe vaak wordt verlangen niet gestuurd en beantwoord door de lokroep van het (over)spel? Zijn vrouw is weg, haar man is weg – er is geen enkele reden waarom Chow (Tony Leung) en Su (Maggie Cheung) niet aan hun blikkenspel zouden toegeven. Toch kiest Wong Kar-Wai (2046, My Blueberry Nights) daar geen moment voor. Het gevolg? Een goudeerlijk en doorleefd melancholisch filmessay over de randjes van de liefde.
Lees verder Recensie: In the Mood for Love (Wong Kar-Wai, 2000)
Net als vorig jaar besteed ik aandacht aan het Imagine Film Festival, dat dit jaar voor de zesde keer plaatsvindt in EYE Amsterdam. Het brede thema (‘fantastische verhalen’) legitimeert een brede waaier aan films: stokoude volksverhalen gaan hand in hand met futuristische tijdreismysteries. Vandaag het tweede recensie-overzicht.
‘Ik vond die film maar saai. Eigenlijk gebeurt er niets’. Ik heb eens nagedacht hoe vaak ik die zin (of variaties daarop) al niet gehoord heb. Uiteraard diende een definitief antwoord zich niet aan, maar de overdenking sterkte mijn conclusie: een film zonder verhaal is als een schip in de Bermudadriehoek. Laat ik eens onbeschaamd generaliseren: wij mensen zoeken naar ontwikkelingen en gebeurtenissen. Wat we willen zien is niet wat er is, maar wat er verandert. Zonder verandering geen plot, en zonder plot geen film. Of ligt het genuanceerder?
Lees verder Golfbrekers en gebergten: de ’trage’ cinema van Mimosas, Drift en Dead Slow Ahead
Filmblogger Nostra zet ons weer aan het werk met een leuke nieuwe ‘blogathon’; een serie vragen of opdrachten die verband houdt met onze gedeelde passie. Ditmaal is het tijd voor een creatieve kijk op filmproducten. Specifieke rekwisieten of props scheppen verhalen waar we bij staan. In Pickup on South Street (Samuel Fuller, 1953) en North by Northwest (Alfred Hitchcock, 1959) brengt een microfilm de gehele vertelling op gang. Zonder McGuffin (zoals de master of suspense zo’n object noemde) geen narratief.
A Ghost Story is de film van een grote schoonheid, cinematografisch én inhoudelijk. Affleck en Mara acteren daarnaast ijzersterk, voortbordurend op de zichtbare chemie die zij ook al hadden in Lowery’s vorige indie. De opkomende Amerikaanse cineast laat zien wat er filmisch kan gebeuren als de grenzen tussen leven en dood tegelijk betekenisloos en betekenisvol worden; een spookgedaante maakt deel uit van de wereld zonder dat de wereld hem zien kan. A Ghost Story verbeeldt het proces van herinnering, en dat in een kader van een door en door menselijke wens: de stille hoop om, als we er niet meer zijn, íets van grote betekenis op deze aarde achter te laten.
Nemo (Jared Leto) denkt dat hij 34 jaar oud is. Hij is geboren in 1975, het is nu 2009. Niets is minder waar. De stokoude Nemo is zojuist ontwaakt in een steriele ziekenkamer. Jaartal? 2092. Plaats? Een futuristische planeet waarop men onlangs de bron van eeuwig leven heeft ontdekt: eindeloze celdeling. Maar niet voor Nemo. Hij is de laatste sterfelijke mens, een levende relikwie. Door de ogen van Mr. Nemo Nobody kijken we terug op een bewogen leven, waarbinnen tijd, herinnering en alternatieve keuzes onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Cyclische tijd, gebeurtenissen die zich herhalen, verwarrende romances, protagonisten wier schijnbare waanbeelden niet geloofd worden. De romantische thriller 2:22 staat op de schouders van films als Groundhog Day (1993), Source Code (2011), Edge of Tomorrow (2014) en Déjà Vu (2006). Geliefde premissen garanderen echter geen goede films, zo bewijst ook dit project van Paul Currie (One Perfect Day).