De geanimeerde documentaire Aurora’s Sunrise tekent een onvoorstelbaar dunne lijn tussen de persoonlijke beleving van een historisch trauma en de representatie daarvan. Luttele jaren na het ontvluchten van de Armeense genocide (1915) werd een getroffen tienermeisje in New York gecast als vertolker van haar eigen leed. Deze gemankeerde film over haar leven zorgt voor gemengde gevoelens: de makers onderstrepen terecht hoe belangrijk het is deze volkenmoord te erkennen en te memoreren, maar stappen daarbij te makkelijk over de schrijnende rol van de door Hollywood misbruikte Aurora heen.
Ruim drie jaar geleden werd het bestaan van de negentienjarige Gijs op zijn kop gezet door de onverwachtse zelfdoding van zijn familie-en zielsverwant Arie. Mijn Grote Broer gaat de onvermijdelijke ‘waarom’-vraag niet uit de weg, maar verbeeldt bovenal het verdriet en de veerkracht van de mensen die achterbleven. Het resultaat is een intieme, confronterende documentaire, die door de karakteristieke humor van de goudeerlijke Gijs ook een onverwachte dosis luchtigheid bevat.
Hoeveel inlevingsvermogen heb je nodig om de geschiedenis van een vroegere generatie te begrijpen? In Kleinkinderen van de Oost stellen Daan van Citters en Joenoes Polnaija, beiden te zien in het veelbesproken oorlogsdrama De Oost van Jim Taihuttu, beladen vragen over de militaire diensttijd van hun grootvaders. De diepe betrokkenheid van het tweetal zorgt voor een eerlijke, urgente documentaire, maar maakt het ook moeilijker om door een breder kader naar hun verhaal te kijken.
In mijn CinemAsia-preview van afgelopen week besteedde ik al de nodige aandacht aan The Exiles en Autobiography, twee films uit Indonesië die iets belangrijks gemeen hebben: ze gaan allebei over de traumatische regeerperiode van Soeharto (1968-1998), of, specifieker nog, over de sporen die die regeerperiode in het collectieve geheugen van het land heeft nagelaten.
Van 7 t/m 12 maart zijn drie Amsterdamse bioscopen het decor van CinemAsia Film Festival, waar jaarlijks een uitgemeten selectie van films uit Aziatische landen te zien is. Mijn uitgebreide vooruitblik voor InDeBioscoop lees je hier.
Calum is in één ding heel goed: een liefdevolle vader zijn voor Sophie, zijn opgroeiende tienerdochter. Waar hij niet mee om kan gaan, is dat hij haar meer wil bieden dan de omstandigheden toelaten. Tijdens een bedrieglijke droomvakantie in de Turkse zon wordt de hechte band van het tweetal geleidelijk overschaduwd door Calums gevoelens van onmacht en spijt. Aftersun is een film over pijn, maar laat ook zien hoe warme herinneringen open wonden weer kunnen helen.
In Evolution voelen en dragen opeenvolgende generaties het loodzware gewicht van de Holocaust. Ruim vijfenzeventig jaar na dato rest veel mensen uit westerse landen alleen nog een ernstige herinneringscultuur, waar ze ten minste één keer per jaar bij stilgezet worden. Niet voor nazaten en dus voor ‘erfgenamen’ van het leed. En iedere nieuwe generatie ervaart dat leed anders.
Leaving Neverland was released almost ten years after the demise of celebrity pop singer Michael Jackson (1958-2009). In its four-hour course, Wade Robson (1982) and James Safechuck (1978) speak extensively about their childhood years, in which they claim to have been sexually abused by Jackson. Directed and produced by the British filmmaker Dan Reed (Children of the Tsunami, 3 Days of Terror: The Charlie Hebdo Attacks), and co-produced by Channel 4 (UK) and HBO (USA), the documentary film gained tremendous attention from media and audiences worldwide, especially after tailor-made versions were broadcast on television in several countries.
Begin zonder voorkennis aan de derde film van de Israëlisch-Amerikaanse cineaste Alma Har’el (Bombay Beach, LoveTrue) en je zou mogelijk niet eens doorhebben dat LaBeouf niet zomaar de vader van het titelpersonage speelt. Het besef dat LaBeouf zijn vader ís, en in die hoedanigheid dus communiceert met zijn jongere zelf, kan de toon en betekenis van de film veranderen voor en door de ogen van de kijker. Honey Boy is het semi-autobiografische verslag van LaBeoufs leven: dertiger Shia heet nu Otis en Otis wordt in twee verschillende fases vertolkt door een tiener (Noah Jupe) en een twintiger (Lucas Hedges). Als scenarioschrijver en vader van Otis is LaBeouf mens en acteur ineen. Waar de realiteit stopt en de performance begint, mag Shia weten.
Voor indebioscoop schreef ik een tweede festivalverslag op het 46ste Film Fest Gent. In het kader van de spanningen tussen traditie en moderniteit in Spanje bespreek ik Julia Íst, Meseta en Zaniki.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
