Michael Mann’s Manhunter (1986) was een logische must-see nadat ik in een vroeger stadium reeds de Hannibal-klassieker (The Silence of the Lambs) en het tweelingbroertje van Manhunter (Red Dragon) zag. Deze film baseert zich op hetzelfde verhaal als Red Dragon, en volgt grotendeels dezelfde verhaallijn. Er zijn echter ook wel een aantal verschillen: zo representeert Red Dragon bijvoorbeeld gebeurtenissen die in Manhunter alleen in retrospectief verteld worden (Lektor die Graham aanvalt en verwondt of helemaal niet verteld worden (het alternatieve einde van Red Dragon). Daarnaast geniet Manhunter de zegening van een fijne 80s-sfeer en, niet onbelangrijk, is Anthony Hopkins eens een keer niet de alom gevreesde kannibalistische hoofdrolspeler.
Manhunter is vooral sferisch enorm sterk. Door het gebruik van muziek en score wordt een knappe broeierige sfeer neergezet, die ik positief herkende van Collateral (2004). Het is sterk gedaan van Mann, want de plotverloop kon toch op minder verrassingen rekenen. Red Dragon kende wat mij betreft nog een aantal strakke climaxen, terwijl het in Manhunter vooral bij spanningsopbouw blijft. Uiteraard speelt het in dit verband wel mee dat de belangrijkste plotontwikkelingen al tot mijn parate kennis behoorden.
Cox is een heel aardige Lektor, maar benadert toch niet de magie die Hopkins vijf jaar later zou vertonen. De Graham van Manhunter vond ik dan wel weer sterk; net als in Red Dragon kon de obsessieve zoektocht van de eenzame rechercheur op meer van mijn interesse rekenen dan het tragische verhaal van de Tooth Fairy.
Manhunter was leuk om te zien en vooral de regie kon op memorabele pluspunten rekenen. Terugkijkend vind ik deze film echter net iets minder sterk dan de re-make uit de zeroes (dat ik dat nog eens zou zeggen van een film…)
Beoordeling: Een solide 3,5*
Bij Red Dragon, de remake van Manhunter, schreef ik in november 2015 het volgende:
Sterke thriller, en de tweede verfilming van de eerste roman van Harris. Hier kwam ik iets te laat achter; er was maar één Red Dragon, en ik was me er niet van bewust van dat de eerste verfilming ‘Manhunter’ heette. Had ik dit geweten, dan had ik deze waarschijnlijk eerst bekeken. Van deze remake was ik in ieder geval aardig onder de indruk. Red Dragon haalt bij lange na niet het niveau van zijn voorganger The Silence of the Lambs (of opvolger, afhankelijk van of je de boeken of de films beziet), maar is wel uiterst spannend en houd de kijker goed geboeid. De openingsscène is een uitstekende binnenkomer, die je meteen op scherp zet. In het vervolg ligt de nadruk vooral op de ‘Tooth Fairy’, degelijk gespeeld door Ralph Fiennes (die het bij mij sowieso goed doet als badguy). Helaas zien we hierdoor (te) weinig van Hannibal Lecter. Op de momenten dat Hopkins in beeld komt is er wel sprake van vuurwerk, maar het niveau van TSOTL haalt hij niet op acteergebied. De interactie met Edward Norton is toch anders (en wat mij betreft ook veel minder spannend) dan die met Jodie Foster. Neemt niet weg dat Norton over de breedte een goede hoofdrol neerzet. Het recherchewerk rondom de moordzaken is goed in beeld gebracht, fijn opgebouwd en op de koop toe ook voorzien van de broodnodige spanning. Er zaten wel wat minpuntjes aan de plotverloop verbonden, maar echt storen deed e.e.a. nergens. Als losstaande thriller vond ik Red Dragon erg geslaagd. Goed acteerwerk en een spannende, correct opgebouwde storyline.
Beoordeling: Kleine 4*
Dé film met Anthony Hopkins als Hannibal Lector, the Silence of the Lambs (1991) behoort tot mijn persoonlijke filmfavorieten en is een groot klassieker. Deze thriller beveel ik meer dan van harte aan, maar ook Manhunter en Red Dragon zijn de moeite waard.
Beoordeling The Silence of the Lambs: 10/10
Heb Silence wel gezien, maar de andere twee niet. Misschien toch eens doen….
Als je Silence of the Lambs goed vond, raad ik je deze twee zeker ook aan.