Contrast is het sleutelwoord in The Florida Project, de nieuwe film van Tangerine-regisseur Sean Baker. Vlak buiten de poorten van Disney World houden de gelukzoekende bewoners van een verfomfaaid motel met moeite het hoofd boven water. Baker omarmt het perspectief van hun kinderen: alleen zij kunnen nog dromen van een betere toekomst.
Als de openingscredits in beeld verschijnen horen we Celebration, een gevierde dance-klassieker uit de jaren tachtig. Voor Moonee (een ontwapenende rol van Brooklynn Kimberley Prince) en twee van haar leeftijdsgenootjes is het leven een dagelijks feestje. Slurpend aan softijsjes wandelen ze over de paarskleurige stoepen rond het motel. Disney World is overal; de vele gift shops en de fleurige omgeving geven de kinderen de indruk dat ze in een droom leven. Hun wereld is er om te verkennen, ontdekken. Niets is onmogelijk en de toekomst is een regenboog.
Beoordeling: [usr 4]
Filminformatie: The Florida Project (2017)/115 min./Genre: Drama/Regie: Sean Baker/Cast: Brooklynn Prince, Willem Dafoe, Bria Vinaite
The Florida Project draait vanaf 8-2 in de Nederlandse bioscopen
Ik heb ‘m nog niet gezien, maar daar gaat in de komende dagen verandering in komen!
Benieuwd hoe je ‘em gaat vinden:)!
Mooie recensie Tim. Ik houd wel van dit soort films, waarbij de maatschappij onder de loep wordt genomen, zonder dit echt hard te benoemen. De contrasten zijn zo goed in beeld gebracht. Commercie versus armoe.
Arnold vond ik ook goed vergelijkingsmateriaal. Niet alleen met American Honey, maar ook met Fish Tank. De vrouwelijke protagonist plaatst deze film zelfs in haar top 10 allertijden! Dat gaat mij wat te ver, maar een fijne film is het zeker.
Ja, dat is wel heel wat haha. Ik ben benieuwd of TFP mijn top-10 van dit jaar zou kunnen halen. Zien we aan het eind v/h jaar wel weer;
Als je films kunt waarderen die zo naturel op sociaal-maatschappelijke contrasten inspelen (waarbij setting en non-professionele acteurs vaak centraal staan, zie voor dat laatste de moeder hier) loont het toch om eens terug te kijken naar het Italiaanse neorealisme van de ’40s (na de oorlog) en de vroege jaren vijftig. Mijn favoriet voorlopig: Umberto D. (1952). Zou je die opzetten dan ga je de overeenkomsten snel zien, denk ik;
Fijne tips.