Als je zonder voorkennis op de filmposter van How to Have Sex stuit, is het niet vreemd als de platte titel je wenkbrauwen even doet fronsen. Gelukkig is het speelfilmdebuut van de Britse Molly Manning Walker allesbehalve een foute parodie of een flauw instructiefilmpje. Mia McKenna-Bruce schittert in dit beladen, maar levendige coming-of-agedrama over een droomvakantie die uitloopt op een nachtmerrie.
Lees verder Recensie: How to Have Sex [Molly Manning Walker, 2023]
De bewonderingswaardige werkethos van Hirokazu Koreeda zorgt ervoor dat er bijna elk jaar wel een (al dan niet bekroonde) festivaltitel van de Japanse filmmaker in de Nederlandse zalen draait. Een jaar na de release van Broker, een geslaagd uitstapje naar Zuid-Korea, verschijnt Monster, een ambigu drama waarmee de bescheiden grootmeester opnieuw fascineert en beroert. Wie of wat is het monster waar de filmtitel naar verwijst? Of is die vraag te makkelijk gesteld, en is het Koreeda om veel complexere thema’s te doen?
Lees verder Recensie: Monster [Hirokazu Koreeda, 2023]
De cirkel is rond voor steracteur Joaquin Phoenix. De rebelse, labiele (aspirant-)keizer Commodus uit Gladiator is nu Napoleon Bonaparte, de veelvuldig gemythologiseerde keizer die het Franse machtsvacuüm na de Revolutie en de Terreur vulde.
Lees verder Recensie: Napoleon [Ridley Scott, 2023]
In het aandachtige, ingetogen drama Forever wordt een Deense familie getroffen door een onuitgesproken tragedie. Voor Line, de eigenlijke hoofdpersoon, valt de rouw om het verlies van een bloedverwant samen met de last van een onvervulde kinderwens. Hoe verenig je het verdrietige besef van eindigheid met het verlangen om juist nieuw leven voort te brengen?
Lees verder Recensie: Forever [Frelle Petersen, 2022]
The Deepest Breath begint met een wereldrecordpoging. Eén duiker, eén ademteug en eén zekerlijn de bodemloze diepte in. Op aangrijpende, verstilde wijze verbeeldt deze documentaire de grenzeloze inspanningen van Alessia Zecchini, een van de beste vrijduikers ter wereld. Het is een prachtige, maar beladen aanblik: bij elke reis onder het oppervlak gaat de schoonheid van de oceaan samen met een stukje doodsverachting.
Lees verder Recensie: The Deepest Breath [Netflix; Laura McGann, 2023]
American football is waarschijnlijk de enige sport ter wereld die zijn internationale bekendheid vooral te danken heeft aan popsterren. Als Beyoncé of Rihanna medio februari de (halftime)show steelt, kijken talloze wereldburgers bij uitzondering naar beelden van een footballstadion. Betere promotie kun je niet wensen, al is het de vraag of die vele gelegenheidskijkers ook iets van de eigenlijke wedstrijd meekrijgen. En dat terwijl er meer onder de zon is dan alleen de spectaculaire Super Bowl. Quarterback imponeert als het opgepompte, maar toch verrassend invoelbare visitekaartje van een adrenalinerijke machosport.
Lees verder Recensie: Quarterback [Seizoen 1; Netflix, 2023]
De Franse film À plein temps, een sociaal drama dat wegkijkt als een thriller, deed het goed op verschillende filmfestivals maar kon tot op heden niet op een Nederlandse release rekenen. Dankzij Filmhuis de Spiegel in Heerlen komt daar nu terecht verandering in.
Lees verder Recensie: À plein temps [Eric Gravel, 2021]
Hoeveel kan er in één lange take van anderhalf uur speeltijd misgaan voor en achter de coulissen van een drukbezocht restaurant? Boiling Point laat je door zijn rigoureuze aanpak regelmatig naar adem happen.
Lees verder Recensie: Boiling Point [Philip Barantini, 2021]
“Realisme is een ding. Het is de gewoonte om een situatie te accepteren zoals ze is en de bereidheid hebben daarnaar te handelen”. Woordenboeken hebben de gewoonte om simpele betekenissen te vermommen als tegeltjeswijsheden. Lucky doet feitelijk niets meer dan een poging om zijn kruiswoordpuzzel af te maken, als zijn zoektocht naar synoniemen hem bij de kern van zijn persoonlijkheid brengt.
In een kleine rechtszaal bespreken twee twistpartijen het lot van de elfjarige Julien. Hij (Denis Ménochet) meent dat het vaderschap hem na zijn scheiding onrechtmatig is afgenomen door de protectieve Miriam (Léa Drucker). Zij geeft de reden: na jaren van mishandeling en obsessief gedrag voelen Julien en zijn jongvolwassen zus zich bij hun vader geen moment meer veilig.
Lees verder Recensie: Jusqu’à la Garde (2017) [Drama, Thriller]