Tijdens het Wereldkampioenschap Voetbal 2022 (20-11 <-> 18-12) licht ik iedere dag uit wat mij opvalt op en rondom het veld. Wapenfeiten, tactische beslissingen, politieke kanttekeningen; in Kolder in Qatar bekijk ik dit al op voorhand historische toernooi door mijn persoonlijke lens. Vandaag deel #2: Toch geen matchfixing bij de openingswedstrijd.
Lees verder Kolder in Qatar (#2): Toch geen matchfixing
Tijdens het Wereldkampioenschap Voetbal 2022 (20-11 <-> 18-12) hoop ik iedere dag uit te lichten wat mij opvalt op en rondom het veld. Wapenfeiten, tactische beslissingen, politieke kanttekeningen; in Kolder in Qatar bekijk ik dit al op voorhand historische toernooi door mijn persoonlijke lens. Vandaag de voorbeschouwing en daarmee direct deel #1: “Moeten we eigenlijk wel kijken?”
Lees verder Kolder in Qatar (#1): “Moeten we eigenlijk wel kijken?”
Senna is a 2010 documentary film, directed by Asif Kapadia, that portrays the public and personal life and the tragic death of Formula 1-racer Ayrton Senna (1960-1994). Despite receiving general critical acclaim of journalists worldwide[1], Formula 1-racer Alain Prost (1955), former team member and eventual life-long rival of Senna, explicitly renounced the way in which he was represented in the film. This paper discusses Prost’s major arguments for this renunciation in the light of the two existing versions of the film and their differences in terms of content and montage. I argue that the award-winning[2] montage of the regular, theatrical cut establishes a paradoxical relation between the film’s purportedly independent quality as an artwork and the external objections of its accuser: while the film’s critical acclaim is partly the result of the refined montage, the montage is also precisely what has made the film controversial.
Lees verder Framing Rivalry: the representation of Alain Prost in Senna (2010) [Paper]
Het twijgje op de wedstrijdpiste, de ski’s uit balans, de horrorval die een vroegtijdig einde maakte aan haar professionele carrière. Aan Molly Bloom werd de fragiliteit van succes op tragische wijze geopenbaard. Het echte verhaal moest op dat moment echter nog beginnen. Het verhaal dat begint in een eenvoudig café, en eindigt met een slopende rechtszaak. Dát verhaal is de pakkende rode draad in Molly’s Game.
Een tijdje terug plaatste ik een persbericht waarin ik verwees naar de tentoonstelling over Martin Scorsese, die nu te zien is EYE Amsterdam. In het kader van die tentoonstelling verschijnen morgen (6 juli) drie films van de veelgeprezen regisseur opnieuw in de bioscoop.
Lees verder Recensie: Raging Bull (Martin Scorsese, 1980) [Drama]