We accept the reality of the world with which we are presented
Hoe zou het zijn om de enige onwetende te zijn in een onechte, gemaakte wereld? Om bekeken te worden zonder dat je weet dat je bekeken wordt, om onbekend te zijn met het feit dat jouw werkelijkheid volledig gemanipuleerd is?
The Truman Show (1998) is zo’n film die op zichzelf al sterk en vermakelijk is, maar je ook doet nadenken over de diepere betekenis. Het narratief is als volgt samen te vatten: Truman Burbank (een zeer sterke Jim Carrey) is zonder dat hij het weet de hoofdrolspeler in een realitysoap die 24-7 per dag op de Amerikaanse televisie wordt uitgezonden. Burbank is geboren op een gigantische set, afgesloten door een gigantische Under the Dome-achtige koepel nabij Hollywood. Alle mensen op de set zijn acteurs, niets is echt. Maar Burbank is dat wel. Hij wordt verliefd, verlangt ernaar de wereld te ontdekken en is net als ieder mens op zoek naar een stukje zingeving. En dat botst op den duur, want waar Truman op zoek is naar de wereld buiten, doen de programmamakers juist hun uiterste best hem binnen te houden….
Het scenario van deze film vond ik ronduit briljant, en ook de uitwerking is zeer geslaagd te noemen. Waar een andere acteur wellicht tekort was geschoten, draagt Jim Carrey de hoofdrol met veel charisma, waarbij de ene na de andere scene een glimlach op mijn gezicht tevoorschijn toverde. Ook de bijrollen zijn keurig verzorgd, met Ed Harris als een absolute uitblinker (Harris speelt de regisseur van de Truman Show). De setting is ook uitstekend, Seahaven Island is een prachtige, rustgevende plaats, geloofwaardig als een plek waar je niet weg hoeft, maar wel weg moét om iets van de wereld te ontdekken. Een laatste (zeer) eervolle vermelding is voor de prachtige muziek, die door heel de film heen een dragende factor is, en op sleutelmomenten al helemaal cruciaal blijkt.
(spoilers in volgende stukje) Ik begon er al mee; The Truman Show zet je aan het denken, en is daardoor niet alleen een komische noot of een sterke dramafilm. De implicit meaning die de meeste indruk op mij maakte, zat verpakt in de laatste zinnen van de film. Die zinnen vormen niet alleen een leuke, droge afsluiter, maar bevatten indirect ook een flinke dosis kritiek op de Amerikaanse consumptiemaatschappij. Twee weinig intelligent overkomende bewakers hebben zojuist de ontknoping van the Truman Show gezien, een show die een man maar liefst dertig jaar in volledige onwetendheid had gehouden. De dialoog tussen de bewakers na dit moment spreekt boekdelen:
‘What else is on’?
‘Yeah, let’s see what else is on’.
‘Where is the Tv guide?’
Met andere woorden, de massaconsument is alleen uit op amusement. Op welke manier dit amusement gegarandeerd of gerechtvaardigd wordt, is van ondergeschikt of van geen belang.
Origineel, scherpzinnig en ja, het spijt me, uiterst vermakelijk.
Beoordeling: 9/10
Filminformatie: The Truman Show (1998)/103 min./Drama, komedie/Cast: Jim Carrey, Noah Emmerich, Ed Harris e.a./Regie: Peter Weir
Nog een tweetal scherpe quotes:
‘We can’t let him (Truman) die in front of a live audience!’
‘He was born in front of a live audience’.
‘
He (Truman) was curious from birth. Premature by two weeks. It was almost as if he couldn’t wait to get started’.
Dat hoeft je niet te spijten, Tim. Ik vind het nog steeds een enorm goede film!
Haha, ik bedoelde hem ironisch! De film als kritiekpunt op de massaconsument die gewoon vermaakt wil worden, en dan noem ik de film vermakelijk 🙂
Briljante film, waarvan ik soms zelfs een beetje het idee heb of dat ook niet bij mij gebeurt 😉 Jim Carrey daar moet je van houden, met zijn overdreven manier van acteren. In deze film laat hij echt zien dat hij ook echt kan acteren in een dramafilm, want dat is het eigenlijk wel.
Ik heb het normaal lang niet altijd op Jim Carrey, maar hier vond ik hem erg goed:)