Recensie: Families Like Ours [miniserie; Thomas Vinterberg, 2024]

Cast artwork via NPO Start

In het land dat de watersnoodramp van 1953 heeft doorstaan, is de strijd tegen het oprukkende water een onvermijdelijk thema. De sentimentele rampenfilm De Storm en de EO-serie Als de Dijken Breken getuigen daarvan en met de actuele zorgen over klimaatverandering zit er mogelijk nog meer in het vat. Toch heeft Nederland geen rol van betekenis gespeeld bij het maken van Families Like Ours, een Europese coproductie over de massa-evacuatie van Denemarken. Het speculatieve verhaal over de ontwrichting van een welvarend land begint prikkelend, maar de kortzichtige oriëntatie van het drama gooit roet in het eten.

Lees verder Recensie: Families Like Ours [miniserie; Thomas Vinterberg, 2024]

Recensie: Il Gattopardo [seizoen 1; Netflix, 2025]

Il Gattopardo (Netflix/Lucia Iorio)

Op de drempel van verandering zijn er altijd volhouders die zich vastklampen aan het verleden. Il Gattopardo, een seriebewerking van de gelijknamige roman uit 1958, verbeeldt hoe een aristocratische familie rond 1860 omgaat met de revolutionaire Italiaanse eenwording. Met een romantische intrige in het hart van de vertelling is Il Gattopardo er niet alleen voor kenners van de gelijknamige verfilming uit 1963. Ook kijkers van series als Bridgerton kunnen dit weelderige kostuumdrama gerust een kans geven.

Lees verder Recensie: Il Gattopardo [seizoen 1; Netflix, 2025]

Verslag CinemAsia 2025: Het welzijn van de generaties

Still ‘Mongrels’ (2024) via CinemAsia festival

Je familieleden heb je doorgaans niet voor het uitkiezen, de plaats waar je met hen samenleeft in veel gevallen wél. De laatste jaren besteedt CinemAsia uitgesproken aandacht aan de rijke verschillen tussen culturen, met als gevolg dat familierelaties en golven van migratie in veel van de geselecteerde films centraal staan.

Grasduinend door het programma van 2025 komen er verschillende titels voorbij die verbeelden hoe nauw het welzijn van de generaties samenhangt met een gevoel van ’thuis’. In MongrelsTale of the Land en Fly Me to the Moon wordt dit gevoel van toebehoren telkens gecompliceerd door de keuzes die oudere familieleden voor de jongere generatie hebben gemaakt.

Lees hier mijn volledige verslag over deze titels van CinemAsia 2025.

Te gast bij podcast ‘Filmsociëteit’: in gesprek over IFFR 2025 en andere festivals

Beeld: Filmdepot/Cinéart

Dit weekend schoof ik op verzoek van collega Niels van Arkel aan als gast bij de filmpodcast Filmsociëteit, waarin hij en zijn podcastpartner met andere filmliefhebbers, collega’s en makers in gesprek gaan over films die net dat beetje extra aandacht verdienen. We spraken bijna anderhalf uur over filmfestivals, met bijzondere aandacht voor het IFFR 2025 (waarvan je op deze site ook mijn coverage terugvindt) en mijn favorieten Soft Leaves, Videoheaven en Wind, Talk To Me.

Als je het leuk vindt om de podcast terug te luisteren, dan kan dat via Spotify of Apple. Je kunt de podcastupdates ook volgen via Instagram.

Recensie: Favoriten [Ruth Beckermann, 2024]

Filmdepot/Cinema Delicatessen

In een tijd waarin onderwijzers op Nederlandse scholen vaak nog altijd geen loon naar werken krijgen, is elke cultuuruiting over de relevantie van het beroep een welkom teken van verweer. In Favoriten volgt de Oostenrijkse documentairemaakster Ruth Beckermann drie jaar lang een multiculturele basisschoolklas in Wenen, met als hoofdpersoon een lerares die haar pupillen de wereld gunt. Op invoelbare wijze onderstreept de documentaire dat betrokken onderwijzers ook gewoon sociale werkers zijn.

Lees verder Recensie: Favoriten [Ruth Beckermann, 2024]

Recensie: Alpha. [Jan-Willem van Ewijk, 2024]

Filmdepot/September Film

Gijs Scholten van Aschat is al jarenlang een toonaangevende naam in de Nederlandse film- en toneelwereld, zoon Reinout zette pakweg twintig jaar geleden de eerste stappen in zijn voetsporen. Na het zien van het intense Alpha., een familiedrama in de meest letterlijke zin, voelt het alsof al hun gedeelde momenten en afzonderlijke omzwervingen uiteindelijk hebben geleid tot deze film. Op innemende wijze spiegelt regisseur Jan-Willem van Ewijk de haantjesstrijd tussen vader en zoon aan de ijzige strijd met de elementen.

Lees verder Recensie: Alpha. [Jan-Willem van Ewijk, 2024]

Recensie: Julie Zwijgt [Leonardo van Dijl, 2024]

Paradiso Films/Filmdepot

Hoeveel kost het een slachtoffer van seksueel en mentaal misbruik om de stap te zetten en de waarheid te vertellen? Deze vraag houdt talrijke regisseurs bezig, vooral de afgelopen jaren. Dramafilms over dit onderwerp zijn echter al snel kort door de bocht of politiek beladen. De lat ligt dus behoorlijk hoog voor het Belgische sportdrama Julie Zwijgt, over een vijftienjarig tennistalent dat de draad weer moet oppakken in de nasleep van een verstikkend trainingsregime.

Lees verder Recensie: Julie Zwijgt [Leonardo van Dijl, 2024]

Recensie: Matt and Mara [Kazik Radwanski, 2024]

Still Matt and Mara via MUBI (streamingrelease Netherlands). MDFF Films.

Op papier is het verhaal van Matt and Mara terug te brengen tot een handvol penstreken: een literatuurprofessor ontmoet een kennis uit haar verleden, waarna de twee samen tijd doorbrengen en opnieuw een band opbouwen. Gelukkig heeft deze bescheiden Canadese film onder de oppervlakte een stuk meer te bieden dan zijn beknopte omschrijving doet vermoeden. Met dank aan de hoofdrolspelers ontvouwt zich een speels en levendig relatiedrama, dat in tachtig (v)luchtige minuten de contouren van een bedrieglijk complexe verhouding weet te schetsen.

Lees verder Recensie: Matt and Mara [Kazik Radwanski, 2024]

IFFR 2025 – Verslag II: Baden in het zonlicht

Camp d’été (IFFR)

Zwaai tijdens deze 54ste IFFR-editie de deuren van Pathé Schouwburgplein open, en een ijskoude februariwind herinnert je vrij abrupt aan de pluspunten van een vol filmprogramma. Een luchtje scheppen is gezond, prevelt de doorzetter op zo’n moment, maar na een minuutje koukleumen lonkt dan toch weer de luwte van de bioscoopzaal. Treffend genoeg bevat de line-up dit jaar verschillende titels die de winter voor even doen vergeten, met Nicolas Cage-flick The Surfer voorop. Terwijl de thermostaat overuren draait, kun je als cinefiel baden in het zonlicht.

Lees hier mijn volledige verslag.

Film, sport, muziek, religie en geschiedenis