Een meer passende film had Damien Chazelle niet kunnen maken. In een chaotisch Amerika, politiek verdeeld en gebrandmerkt door de Geist des kapitalismus (zoals Max Weber het eens definieerde), bestaat the American Dream alleen nog bij gratie van harde, waar nodig meedogenloze werkers. De dromers zijn voorgoed de dromers; het oude is voorbij, het nieuwe gekomen. Of toch niet? La La Land is pure melancholie, een greep naar vervlogen tijden. ‘They don’t make movies like this anymore’, las ik ergens in een recensie-tagline. Een rakere uitspraak kwam ik naderhand niet meer tegen met betrekking tot deze film.
Eigenlijk is alleen het eerste shot van La La Land al een droomsequentie waar Dali jaloers op zou zijn. Surrealistisch ten top, want waar het musicalgenre in de ‘50s nog prominent vertegenwoordigd was, vereist het voor veel mensen vandaag de dag de nodige gewenning mensen spontaan tot zang en dans te zien overgaan. Niets getreurd echter voor de musicalhaters. Waar het begin van de film nog gekenmerkt wordt door een (mijns inziens dan weer erg fijne) dosis musicalgeweld, drijft het vervolg veel meer op de dramatiek tussen hoofdrolspelers Emma Stone en Ryan Gosling.
De conventies zouden me er normaal toe drijven Gosling eerst te noemen, maar dat doe ik in dit geval niet. Het is immers Stone die in dit geval de show steelt. Haar enthousiasme lijkt gemaakt voor het musicalgenre, maar tegelijk is ze als actrice-in een actrice het levende uithangbord van de quote ‘Hollywood sucks’. Stone geniet en heeft verdriet. Moeiteloos schakelt ze tussen die emoties, terwijl ze zich vocaal staande houdt. Dat is knap, want een zangeres is ze niet, en dat is ook wel te horen. Ryan Gosling gaat dat allemaal minder goed af. Hij mag van mij voor altijd die mysterieuze romanticus achter de piano blijven. Of de acteur die 90 % communiceert via gezichtsuitdrukkingen. Maar zingen hoor ik hem liever niet meer…
Of een andere casting La La Land goed had gedaan, weet ik niet. De chemie met Stone is er immers wel. Maar toch, evenals het uiteindelijk toch wat simpele scenario zorgt zo’n tekortkoming toch voor de nodige olievlekjes op een verder prachtig schilderij. Want een schilderij, dat is het toch bijna. Visueel-esthetisch is La La Land een lust voor het oog. Na style=substance gooi ik er graag een neologisme in: production design=sfeer. Wat mij betreft ging dat zeker op hier. Onmisbaar is dan eigenlijk ook de muziek, want wat heeft Justin Hurwitz weer een onweerstaanbare soundtrack gecomponeerd. De musical-liedjes zijn qua vorm en tekst al ijzersterk, maar de muzikale omlijsting van de instrumentale score (beluister bijvoorbeeld de ‘Epilogue’ eens) is zo mogelijk nog beter.
En toch, ondanks al die superlatieven, miste ik nog iets. Misschien ligt het aan de torenhoge verwachtingen die ik van tevoren had, misschien heeft het iets te maken met het minder in het oog springende middenstuk. De balans was wat weg, toen er na twee nagenoeg perfect gechoreografeerde musical-performances ineens louter aandacht werd besteed aan de ups-and-downs van dreamcatchers Stone en Gosling. Ook ben ik er niet uit of ik nu heel gelukkig was met de bijrol van John Legend. Los van het feit dat Legend geen acteur is (en dat wat mij betreft ook niet moet willen zijn), oogde het wat paradoxaal juist de soulvolle Legend Gosling te zien meesleuren in een wereld van commercie en pompende beats. En een vermomd betoog opvoeren over de pracht van jazzmuziek, dat deed Whiplash uiteindelijk toch beter.
Maar die gedachten kwamen pas later, en vormden niet de hoofdmoot van mijn oordeel toen ik de bioscoop uitliep. Nee, toen was ik toch bezig met de positieve details. De aanstekelijk enthousiaste Stone, het uitgekiende camerawerk, de intertekstuele referenties die Chazelle’s liefde voor het medium film mede tentoonspreiden. En natuurlijk met het prachtige einde. Dromers zijn voorgoed dromers, zei ik ergens aan het begin al. Een spel met alternatieve verhaallijntjes, strak aaneen gemonteerd: zo maak je een schijnbaar simplistisch plot fris, spannend en nog enigszins inventief ook.
Beoordeling: [usr 4]
Filminformatie: La La Land (2016)/129 min./Genre: Muziek (musical), Romantiek, Drama/Regie: Damien Chazelle/Cast: Ryan Gosling, Emma Stone, John Legend e.a.
La La Land draait nu in de bioscoop
Kijk, jij bent ook positief. Mooie recensie Tim. Je punt met betrekking tot het middenstuk snap ik. Hij kakte een beetje in. En Legend vond ik ook geen meerwaarde hebben. Al vraag ik me af wie dat wel zou hebben in die rol.
Overigens hoor ik Gosling wel graag zingen. Niet in deze film, maar in Blue Valentine (https://youtu.be/Bp9cZYhTLxc). Dat is ook wel een beetje de muziek waar ik van houd, en Gosling zijn stem (niet perfect maar daarom perfect) past daar mijn inziens goed bij.
Die film zag ik nog niet, maar die staat bij deze op de kijklijst. Ik heb dat fragment net even gekeken, en dat is al stukken beter dan wat ik in La La Land hoorde-met name omdat ‘ie een stuk hoger zingt, denk ik.
Yes, mijn score was uiteindelijk een 8/10, met het voornaamste dat Whiplash beter in elkaar zat. Zeker gezien dat middenstuk en ook qua (de liefde voor) jazz, die komt in Whiplash beter uit de verf. Toch heb ik enorm genoten van La La Land.
Geheel mee eens. Hier toch een enigszins geforceerd zijplotje. Je ziet wel duidelijk dat Chazelle de jazz ‘er toch wel in wilde hebben’. Whiplash heb ik op een 9 staan.