Verward en terughoudend aanschouwt een dame op leeftijd de jeugdige menigte die het strand van een idyllisch badplaatsje tot een toeristische hotspot verheft. Als Louise door een verkeerde blik op de klok de laatste trein mist, wordt het nu verlaten strand een plaats waar herinneringen samen komen met nieuwe perspectieven.
Een oude vrouw alleen op het strand; parallellen met het Robinson Crusoe-narratief uit o.a. Cast Away dienen zich snel aan, met name als Louise na een tijdje troostend gezelschap krijgt. In Louise en Hiver is overleven echter een minder groot issue dan je initieel misschien zou denken. Snel komt de eenzame protagoniste van dienst erachter dat ze zelf meer kan doen dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Basale handelingen bieden genoegdoening en helpen Louise in haar levensonderhoud te voorzien.
Toch zit er ook een schaduwzijde aan Louises eenzame verblijf. Flashbacks onthullen een ongelukkige jeugd, gevuld met herinneringen die zij nooit heeft kunnen loslaten. Zelf zegt Louise het heel treffend: ‘Wie gelukkig is, hoeft niets te onthouden; we onthouden die momenten uit het verleden waarop we ongelukkig waren’.
Zelf vraag ik me sterk af of dat waar is: Zijn wij als mensen juist niet geneigd nare herinneringen te verdringen, en situaties tegen beter weten in te idealiseren? Dat dit soort vragen opkomen in een ogenschijnlijk simpele animatiefilm, is een verdienste van Jean-François Laguionie, die eerder o.a. Le Tableau (2011) en L’Île de Black Mór (2003) maakte. Louise en Hiver doet sterk denken aan The Red Turtle (Michiel Dudok de Wit, 2016). Een prachtige tekenstijl geeft ruimte aan eenvoudige taferelen, maar achter de oppervlakte schuilen existentiële thema’s en ambigue bespiegelingen.
Vervormde huizen en surrealistische dromen suggereren in Louise en Hiver dat vergetelheid en dementie op de loer liggen. Het zijn paradoxale wendingen in een film die juist ook het belang van herinnering lijkt te willen overdragen. Misschien zijn mijn vrije associaties met de vloed en het getij hier wel leidend in mijn interpretatie van deze multi-interpretabele animatie: We kunnen ons nog zo laten leiden door herinnering en melancholie, uiteindelijk nemen de zee en de golven alles met zich mee.
Beoordeling: [usr 3.5]
Filminformatie: Louise en Hiver (2016)/75 min./Genre: drama/Regie: Jean-François Laguionie/Met de stemmen van Diane Dassigny en Dominique Frot
Louise en Hiver is vanaf a.s. donderdag (13-7) te zien in de Nederlandse bioscopen
Wederom eensgezind 🙂