Recensie: Wildlife [Paul Dano, 2018]

Er zijn twee momenten in Wildlife waarop de wereld van de zestienjarige Joe Brinson (debutant Ed Oxenbould) voor zijn ogen uiteenvalt. Beide keren fixeert de camera zich op de geschokte blik van de jonge filmkijker: net als in de roman van Richard Ford (1990) is het Joe die beseft, vertelt en ziet. Aan het einde van de film zal hij degene zijn die het verhaal van zijn ouders in een enkel beeld weet te vangen.

Dat verhaal begint nog met een nieuw begin. Great Falls, Montana is het volgende thuis voor Joe en zijn ouders. Jerry (Jake Gyllenhaal) assisteert op de plaatselijke golfbaan en probeert rond te komen van zijn ijverige en klantvriendelijke houding. Vrij direct blijkt al dat zijn nukkige baas daar geen enkele boodschap aan heeft. Als het aan hem ligt blijven zijn werknemers radars in de machine, muntstukken in plaats van mensen. De eerste geschokte blik van Joe kunnen we al op dit moment situeren: DoP Diego García (onder meer Neon BullCemetery of Splendor en de nieuwe film van Carlos Reygadas) omlijst het gezicht van de zoon wanneer hij zich realiseert waarvoor zijn vader wordt weggeroepen. Dit is de eerste gewaarwording. Kapitaal eist ontmenselijking en zelfvernedering.

Verder lezen op Cine.nl

Wildlife (2018). Regie: Paul Dano. 104 min. Met Jake Gyllenhaal, Carey Mulligan, Ed Oxenbould e.a.

Wildlife draait nu in de Nederlandse zalen

2 gedachten over “Recensie: Wildlife [Paul Dano, 2018]”

  1. Mooie recensie weer. Het is natuurlijk niet vreemd dat de observerende Joe een baantje krijgt als portretfotograaf waarbij hij elke werkdag de schijn van familiegeluk mag helpen vastleggen.

Geef een reactie