In de Spaanse thriller The Vault verzint een groepje Casa de Papel-achtige lui een ingenieus plan: als ze hun absolute droomoverval uitvoeren tijdens de WK-finale van 2010, bedienen ze zichzelf op voorhand al van de ideale afleidingsmanoeuvre. In Skywalkers: A Love Story nemen twee zogenoemde ‘rooftoppers’ (gevorderde dakbeklimmers) deze tactiek dankbaar over, maar dan tijdens de WK-finale van 2022. Hun doel: een torenpiek beklimmen die tot de hemel reikt. Een missie die voor het affiche van een documentaire haast te gevaarlijk voelt om waar te zijn.
Rafael Márquez zal in zijn nopjes zijn geweest. Documentaires over voormalige profvoetballers gaan meestal niet over verdedigers, en een garantie op een Netflix-release is er al helemaal niet. Waarom dan toch Rafa Márquez: El Capitán? Die vraag beantwoorden is na het zien van dit persoonlijke, maar doorsnee afgewerkte carrièreportret nog altijd niet eenvoudig.
Het had een absolute feestwedstrijd moeten worden: in de zomer van 2021 plaatste Engeland zich voor de finale van het EK voetbal, die op 11 juli gespeeld zou worden in uitgerekend het Londense Wembleystadion. De gemiddelde televisiekijker kreeg die bewuste avond vooral een spannend duel te zien, maar in de marge van het speelveld voltrok zich een hachelijk drama. The Final: Attack on Wembley reconstrueert aan de hand van social mediabeelden en getuigen hoe drank, drugs en ongeremd chauvinisme uiteindelijk tot een bestorming van de toegangspoorten leidde.
Enkele dagen voor de release van Unfrosted sprak Jerry Seinfeld zich in The New Yorker kritisch uit over de staat van komedie. Lichtelijk ironisch, want in een tijd waarin grappenmakers “er constant op gewezen worden als ze fout zitten”, kon de inmiddels zeventigjarige sitcom-ster zich toch maar mooi uitleven op zijn baldadige debuut als filmregisseur. Verwacht echter geen Seinfeld-kwaliteit: deze bombastische ‘battle of the breakfasts’ is eerder flauw dan vindingrijk.
Een ‘chimera’ is niet alleen een fabeldier uit de Griekse mythologie, maar ook een droombeeld. Wie geplaagd wordt door een chimera, kan zijn hersenschim niet meer uit het oog verliezen, alsof dat vuurspuwende wezen werkelijk voor hem staat. Alice Rohrwacher had geen betere titel kunnen verzinnen voor haar bezwerende vierde film, over een schatzoeker die in de jaren tachtig volledig uitgeblust in een Italiaans dorpje arriveert.
Het is goed te begrijpen dat George Clooney iets zag in The Boys in the Boat, het waargebeurde verhaal van de Amerikaanse roeiers die in 1936 als achttal deelnamen aan de Olympische Spelen. Het opkomende nazisme geeft een biografisch sportdrama automatisch extra lading, bewees het vergelijkbare Race (2016) al, en de overige bestanddelen liggen voor het oprapen: kracht, kans en doorzettingsvermogen. Dat de jongens in de boot die formule gehoorzamen, kun je ze moeilijk verwijten. Hun regisseur had alleen wel wat meer buiten de lijntjes mogen kleuren.
Still ‘Love Lies Bleeding’ via Filmdepot/The Searchers
Op filmfestivals schrijf je het woord ‘film’ het liefst met een hoofdletter en is er in de regel zo veel te zien dat je een dagtaak hebt aan het doorlopen van alle dagschema’s. Toch ging het in de aanloop naar de Berlinale 2024 niet zozeer over de films die er zouden draaien, maar over de politieke en bestuurlijke kwesties die het festival sinds afgelopen zomer overschaduwen.
Als je zonder voorkennis op de filmposter van How to Have Sex stuit, is het niet vreemd als de platte titel je wenkbrauwen even doet fronsen. Gelukkig is het speelfilmdebuut van de Britse Molly Manning Walker allesbehalve een foute parodie of een flauw instructiefilmpje. Mia McKenna-Bruce schittert in dit beladen, maar levendige coming-of-agedrama over een droomvakantie die uitloopt op een nachtmerrie.
Het verhaal van Next Goal Wins is een pareltje in de categorie ‘bizar, maar waar’. Wie de gelijknamige, in 2015 uitgebrachte documentaire al eens zag, herkent hoe een verstokte Nederlandse coach naar Amerikaans-Samoa wordt gestuurd om het ‘slechtste voetbalteam ter wereld’ aan de praat te krijgen. Jammer dat beroepskomiek Taika Waititi die kolderieke toestand een stuk sterker opklopt dan nodig. Zijn fictiebewerking kijkt minstens zo makkelijk weg, maar voelt ook volstrekt overbodig.
Luttele weken na het nieuws dat William Friedkin was overleden ging zijn zwanenzang in première op het filmfestival van Venetië. The Caine Mutiny Court-Martial is geen sentimenteel vaarwel, maar een oerdegelijk rechtbankdrama, gebaseerd op een gewichtig theaterstuk uit de jaren vijftig. Jammer dat ook deze bewerking van het verhaal niet ontkomt aan een moralistisch staartje.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
