Ava is dertien jaar oud als ze een tragische waarheid onder ogen moet zien: geleidelijk zal ze haar zicht verliezen. Het nieuws komt vroeg in de film, en voor sommige kijkers zullen de alarmbellen dan al gaan rinkelen: menig Hollywoodtitel had de jonge hoofdrolspeelster geframed als een weerloos slachtoffer, strijdend tegen een uitvergrote lotsbestemming. Zo’n film is Ava duidelijk niet. Eigenzinnige script-en regiekeuzes maken dit coming of age-verhaal even intrigerend als onevenwichtig.
Ava’s moeder (Laure Calamy) verwerkt het nieuws van haar dochters intredende blindheid op ongrijpbare wijze. Na een verwarde huilbui gaat de schakel snel om, want de zomervakantie is de perfecte periode om het aan te leggen met masculiene strandgangers. Ava (knap debuut van Noée Abita) laat haar afkeuring op tragikomische manieren blijken. Snedige opmerkingen over moeders seksuele escapades culmineren uiteindelijk in een scène die de definitieve vervreemding tussen de twee bloedverwanten bewerkstelligt.
Het eerste uur van Ava kent veel verrassende momenten, omdat de jonge protagoniste zich rebels en ongeremd ontwikkelt. Bij een dertienjarige verwacht je meer twijfel en onzekerheid dan regisseuse Léa Mysius in het script verwerkt heeft. Sterker, Ava’s seksuele ontluiken roept grote vraagtekens op. Abita was achttien tijdens de opnames van de film, maar Ava moet dertien zijn; dat verschil is groter dan Abita’s zelfbewuste personage impliceert.
Tijdens het kijken worden die vraagtekens nog deels naar de achtergrond verdrukt. Mysius maakt de donkere psyche van Ava op boeiende wijze invoelbaar: tekstueel (Ava’s dagboek) én visueel (een zwarte hond als tastbare metafoor) drukt ze op talloze manieren uit hoe de nacht de dag insluit – of, zo je wilt – hoe de angst voor een einde van haar wereld Ava in toenemende mate van haar omgeving isoleert.
Des te verwarrender is het dat het laatste halfuur van de film veel focus bij Ava wegneemt. Onder de noemer van het ‘lovers on the run’-motief (jongen en meisje proberen de wereld te ontvluchten) wordt het scenario steeds verhalender, waardoor de psychologische ontwikkelingen van het eerste uur achterblijven. Ze worden alleen verondersteld, bijvoorbeeld als een donker bos verlicht wordt door de mistlampen van een naderende auto.
Vreemd, maar waar: het zijn juist de details die Ava verrijken. In grote lijnen stelt de film aan de eindstreep teleur, maar de beeldende symboliek en de ambigue motieven verraden het werk van een filmmaakster die nog maar net begonnen is.
Beoordeling: [usr 3.5]
Filminformatie: Ava (2017)/101 min./Genre: Drama/Regie: Léa Mysius/Cast: Noée Abita, Laure Calamy, Juan Cano e.a.
Ava draait vanaf vandaag in de Nederlandse bioscopen
Heel even kon je wel zien dat Léa Mysius ook aan Les fantômes d’Ismaël heeft meegeschreven. Gelukkig zette dat zich niet door en was het slechts een nachtmerrie van Ava.
Ja daar kan ik lastig op reageren, gezien ik die film heb overgeslagen. Maar ik kwam het feitje wel tegen inderdaad;
Ook niet kijken dan. Een draak van een film!
Haha, dat gaat wel lukken!
Oh, deze klinkt erg nice! Zeker door het thema van het verliezen van Ava’s zicht, ben ik wel geïntrigeerd.
Ik denk dat je het een bijzondere film vindt. Wijkt zeker wel af van het reguliere arthouse-aanbod. Voelt erg new wave aan.