In het onderhoudende Indiase drama Qala komt een jonge vrouw die het probeert te maken als zangeres mentaal onder druk te staan door de afwijzende houding van haar moeder. De film onderscheidt zich door de dromen en angsten die Qala parten spelen op een vindingrijke manier te verbeelden.
Lees verder Recensie: Qala [Anvita Dutt, 2022]
Onlangs kondigde ik aan mijn printartikel over de film Take Shelter (2011) te zullen delen zodra het online stond. Dat is inmiddels gebeurd, en het leuke is dat u bij interesse ook de artikelen van mijn collega-schrijvers kunt lezen. Een en ander is gebundeld in de pdf ”Filmkrant Lab: Het Onbekende”, die hier te vinden is (klik hier voor het bijbehorende nieuwsbericht). Als mijn eigen stuk, getiteld ”Angstig uitzien naar het Onbekende: de onheilsprofetie van Take Shelter”, ook los online staat, voeg ik hier nog een extra hyperlink in.
De afgelopen maanden was ik één van de deelnemers van het Filmkrant Lab, georganiseerd door de Filmkrant om jonge journalisten te stimuleren in hun freelance werk en in het (verder) ontwikkelen van een kritische kijk op film. Uiteindelijk maakten we met ongeveer acht deelnemers een eigen magazine, dat gepubliceerd is als bijlage bij Filmkrant #429. De Filmkrant is deze maand nog fysiek op te pikken in een groot deel van de Nederlandse filmtheaters.
Lees verder Publicatie de Filmkrant : De Onheilsprofetie van Take Shelter (2011)
Op 22 maart 2016 schokte een reeks aanslagen de Belgische hoofdstad Brussel. Met Hellhole kruipt de Vlaamse filmmaker Bas Devos in het collectief bewustzijn van een maatschappij die niet weet of ze nog eens door een catastrofe getroffen zal worden.
Lees verder Recensie: Hellhole [Bas Devos, 2019]A World of Immersion
The blind perspective in Salvo
An essay on film style, fear, immersion and identification in the Italian film Salvo (2013).
A new chapter on Italian neorealism is written in the cinematic underworlds of Napels and Sicily, where formalistic filmmakers find their entrances to the harsh realities of daily mafiosi life. This bold hypothesis may sound completely arbitrary, but it actually connects to compelling insights in recent scholarship. A significant deal of literature has been written about the films of, among others, Roman filmmaker Matteo Garrone (1968-), whose oeuvre is regularly connected to ‘a new trend in Italian cinema’.[1] Antonio Rossini and Carmela Bernadetta Scala state that ‘’ …the old school of neorealism blends perfectly with the new trends in Italian cinema which we have called ‘’new neorealism’’’’.[2] For Roberta di Carmine, the films of Garrone ‘’ signal Italian cinema’s recovery from a state of ‘creative stagnation’’’.[3]
Lees verder A World of Immersion: The blind perspective in Salvo
In de First Reformed-kerk te Snowbridge, New York luistert een handvol bezoekers naar een preek van Ernst Toller (Ethan Hawke). De lege banken vertellen een verhaal: wat eens een plaats van samenkomst was, ademt nu verval en verlatenheid. Buiten de tijden van de mis leidt Toller wat toeristen rond. Het orgel doet het niet meer, maar er zijn nog voldoende souvenirs. Vooral de First Reformed-petjes worden warm aanbevolen. Ze passen altijd.
Kunnen we wel kunst maken van recent leed? Het was de vraag die centraal stond in de laatste Ondertussen van indebioscoop. De directe aanleiding: een film over de schietpartij op Utøya (2011), gepresenteerd én bekritiseerd op het filmfestival van Berlijn. Discutabel bleek vooral de keuze om een onconventionele filmvorm (een onafgebroken long take in real time) te hanteren, en daarmee de aandacht van het publiek sterker op het uitgesproken camerawerk te vestigen. De lijn tussen empathie en sensatiezucht is gevaarlijk dun.
In het openingsshot van Hereditary zien we een verfijnde miniatuur van een groot landhuis. Het interieur beheerst de bewoners; levenloze vormpjes die verdwijnen in een groter geheel. Tot de camera langzaam inzoomt. We onze blik verleggen naar één van die vele kamers. En het levenloze tot leven komt.
“Realisme is een ding. Het is de gewoonte om een situatie te accepteren zoals ze is en de bereidheid hebben daarnaar te handelen”. Woordenboeken hebben de gewoonte om simpele betekenissen te vermommen als tegeltjeswijsheden. Lucky doet feitelijk niets meer dan een poging om zijn kruiswoordpuzzel af te maken, als zijn zoektocht naar synoniemen hem bij de kern van zijn persoonlijkheid brengt.
In een kleine rechtszaal bespreken twee twistpartijen het lot van de elfjarige Julien. Hij (Denis Ménochet) meent dat het vaderschap hem na zijn scheiding onrechtmatig is afgenomen door de protectieve Miriam (Léa Drucker). Zij geeft de reden: na jaren van mishandeling en obsessief gedrag voelen Julien en zijn jongvolwassen zus zich bij hun vader geen moment meer veilig.
Lees verder Recensie: Jusqu’à la Garde (2017) [Drama, Thriller]