Het is alweer juli. Dat ene uitgekauwde cliché (‘de tijd vliegt’) kan van stal als ik nadenk over de vrachtlading aan mooie films die dit jaar tot nu geboden heeft. Ik herinner me de frisse, aangename januaridag waarop ik een zomerfilm zag (Call Me By Your Name) en de snelheid waarmee de Doelen tijdens het IFFR volliep voor de muzikale screening van Phantom Thread.

Welke films blijven me nu écht bij? En maken dus ook de meeste kans om aan het einde van het jaar (wisselingen van plek zeker niet uitgesloten) bovenaan mijn inmiddels traditiegetrouwe jaarlijst te prijken?

Een kleine disclaimer: ik ging bij het selecteren voorheen altijd uit van het jaar waarin ik de films in kwestie voor het eerst zag, maar om verwarring te voorkomen houd ik voortaan gewoon de Nederlandse release-kalender aan. Uiteraard blijven films met alleen een festival-release wél in aanmerking komen:)

1. You Were Never Really Here (Lynne Ramsay, 2017)

2. Phantom Thread (Paul Thomas Anderson, 2017)

3. Call Me By Your Name (Luca Guadagnino,2017)

4.  Mektoub, My Love: Canto Uno (Abdellatif Kechiche, 2017)

5. The Florida Project (Sean Baker, 2017)

6. The Guilty (Gustav Möller, 2018, photo is courtesy of Sundance Institute)

7. Western (Valeska Grisebach, 2017)

8. The Insult (Ziad Doueuri, 2017)

9. Unicornio (Eduardo Nunes, 2017)

10. The Rider (Chloé Zhao, 2017)

Verder kon ik onder meer de volgende films goed waarderen: Pororoca (Constantin Popescu, 2017), Lucky (John Carroll Lynch, 2017), The Third Murder (Hirokazu Koreeda), Jusqu’à la Garde (Xavier Legrand, 2017), The Night I Swam (Kohei Igarashi & Damien Manivel, 2017), Lady Bird (Greta Gerwig, 2017), I, Tonya (Craig Gillespie, 2017), Utøya 22. juli (Erik Poppe, 2018), Radiance (Naomi Kawase, 2017) en Resurrection (Kristof Hoornaert, 2017).