Pan’s Labyrinth was één van de films die vorig jaar de meeste indruk op me maakte. Ik kwam op het spoor van de film doordat ze was opgenomen in diverse toplijsten; bij de critici scoorde deze kruising tussen een historische en een fantasy-film erg hoog. Ook ik was onder de indruk. El Laberinto del Fauno is een sprookje dat verteld wordt in de historische setting van de Spaanse burgeroorlog. Dat is op zichzelf al een unieke combinatie, maar het sprookje is ook nog eens vrij atypisch; het meisje dat de hoofdrol speelt is geen preutse Doornroosje, en de hardheid en de gruwelen die binnen de oorlogssetting voorbij komen zijn ook niet representatief voor het gemiddelde sprookje. Wat mij betreft alleen maar verfrissend, want hiermee levert meesterverteller Guillermo del Toro een prachtfilm af, die uitermate geschikt is voor een (broeierige) zomeravond.

Een absolute aanrader!

Vorig jaar schreef ik over deze film de volgende recensie:

Uitstekende en sfeervolle film in een post-civil war klimaat. Waar ik had verwacht dat deze film met name een sprookje zou brengen, was er in werkelijkheid zo’n beetje sprake van twee films in één. Enerzijds was daar het plot rondom het Labyrint en de sprookjeswereld, anderzijds een historisch plot rondom de strijd tussen de fascistische winnaars van de Burgeroorlog en de communistische rebellen. Vooral dat tweede vond ik interessant, want op dit gebied is de spoeling dun (wat bekende films betreft). Beide verhalen zijn op goede wijze met elkaar verweven: we zien hoe Ivana Baquero terecht komt op het landgoed van de afschrikwekkende Vidal (geweldige rol van Sergio Lopez), waar zij belandt in een sprookjesachtige wereld, met als spil een oud labyrint, dat zich vlakbij het landgoed bevindt. De muziek bij de beelden roept, in combinatie met de geweldige settings, een unieke sfeer op, die je geheel de film in trekt. Wat dit sprookje onderscheidt van andere sprookjes is de wijze waarop zowel geweld als ‘vieze’ scenes niet geschuwd worden. De scene met de ‘Pale man’, de scene in de grote boom; Baquero krijgt te maken met de meest gruwelijke taferelen.

Een verademing, omdat dit sprookje voor de verandering eens niet expliciet is gericht op de jeugdige kijker. Het plot rondom de strijd met de rebellen bevestigt dit. Vidal is een ware tiran, en geweld en liquidatie zijn geen taboe. De sprookjesachtige sfeer en de harde, gewelddadige omgeving zorgen voor een unieke combinatie, al maakt dit wel dat Ofelia’s wereld aan het einde toch nog wat onderbelicht blijft. Er had meer in gezeten als de speelduur nog wat verlengd was. Nu is een groot deel van het verhaal toegespitst op de strijd met de rebellen. Dit is uiteindelijk echter geen enorm struikelpunt, omdat dit plot ook prima is uitgewerkt.

Pan’s Labyrinth is een verrassende, originele film, die zeker nog eens voor herziening vatbaar is.

Beoordeling: Ruim 8/10