Vijf jaar na de verdwijning van twee jonge meisjes uit het Zuid-Franse dorpje Rivière Perdue duikt een van hen uit het niets weer op. Het onwennige opduiken van de verloren gewaande Anna gaat hand in hand met de heropende zoektocht naar haar jeugdvriendin Lucie. De familietragedie die zich vervolgens ontvouwt, krijgt vooral gewicht door de passende casting van meerdere cruciale personages.
Lees verder Recensie: Rivière Perdue [Miniserie; Jean-Christophe Delpias, 2024]
Wat te doen als je zo onmerkbaar mogelijk een stel diamanten wilt meesmokkelen uit de zaak waar je sinds kort werkt? Dievegge in de dop Joan Hannington weet raad: ze slikt de juwelen gewoon in. In het gelikte Joan, vernoemd naar de dame die Londen in de jaren tachtig daadwerkelijk onveilig maakte, is de gedurfde actie het begin van een professioneel rollenspel, waarin op den duur zelfs de IRA voorbijkomt. Jammer genoeg worden de memoires die dit verhaal inspireerden tekortgedaan door het oppervlakkige schrijfwerk.
Lees verder Recensie: Joan [Miniserie; Richard Laxton, 2024]
Sommige verhalen schrijven zichzelf, maar het spectaculaire uitgangspunt van Helikopterrånet is toch echt ontleend aan een waargebeurde roofoverval. Op 23 september 2009 landde een helikopter met een stel grijpgrage inzittenden op het dak van een gelddepot in Stockholm. Twintig minuten later vertrokken ze met miljoenen aan contanten. De miniserie die deze gebeurtenissen navertelt komt als ingrijpend drama nooit lekker van de grond, maar door de continu sluimerende spanning kijken de acht afleveringen toch fijn weg.
Lees verder Recensie: Helikopterrånet (The Helicopter Heist) [miniserie; Netflix, 2024]
Eigen rechter spelen is vaak onverstandig, en al helemaal als je een eed gezworen hebt om altijd de richtlijnen van de maatschappelijke handhavers te gehoorzamen. In het psychologische drama Sons komt een ambtsdienaar voor het blok te staan als haar persoonlijke streven naar gerechtigheid niet langer strookt met haar werk in de gevangenis. Op een intense, directe, maar helaas ook ongeloofwaardige manier toont de film hoe een gekrenkte vrouw tot het uiterste gaat om haar recht te laten zegevieren.
Lees verder Recensie: Vogter (Sons) [Gustav Möller, 2024]
Wat hebben een mijnbedrijf, de verdwijning van een vrouw, de Instagramobsessie van een rijkeluisdochter en een religieuze cult met elkaar te maken? Het ambitieuze Lost in the Night schrikt niet terug van een plotlijntje meer of minder, en toch ontspint bijna het volledige verhaal zich uiteindelijk rond een moderne villa in het Mexicaanse binnenland. De opzet is fascinerend, maar die belofte moet vervolgens nog wel ingelost worden.
Lees verder Recensie: Perdidas en la noche (Lost in the Night) [Amat Escalante, 2023]Het tweede seizoen van de gelikte misdaadserie Tokyo Vice pakt de draad op na een schietpartij en een tragische vermissing. Genoeg dus om op voort te borduren en dat doen de scenaristen moeiteloos. Het complot dat zich in het vorige seizoen ontvouwde wordt ditmaal opgeblazen tot internationale proporties. Spanning gegarandeerd dus, al had de relatieve kleinschaligheid van eerdere afleveringen ook zijn charmes.
Lees verder Recensie: Tokyo Vice [Seizoen 2; HBO Max, 2024]
Aan de zonnige zuidkust van Frankrijk is het goed toeven, maar toch rijden sommige toeristen met een grote boog om de grootste havenstad heen. Al jaren rijzen de criminaliteitscijfers juist in het prachtige Marseille de pan uit. De onderhoudende, maar overdadige misdaadserie Pax Massilia biedt wat dat betreft geen enkel zicht op verbetering: het plaatselijke drugscircuit wordt verbeeld als een giftige cocktail van afpersing, corrupte dealtjes en persoonlijke afrekeningen.
Lees verder Recensie: Pax Massilia [Seizoen 1; Netflix, 2023]
Als een Bonnie zonder Clyde zoekt een gewonde bankovervalster in Dreamland een schuilplaats. Haar onwaarschijnlijke nieuwe compagnon wordt een jongvolwassen boerenjongen die droomt van een gelukkiger bestaan. Een atypisch liefdesverhaal tegen de achtergrond van de historische Dust Bowl, dat helaas op een nogal schetsmatige manier verteld wordt.
Lees verder Recensie: Dreamland [Miles Joris-Peyrafitte, 2019]
Sfeerrijke film vol droomlogica gaat aan de haal met zijn bedrieglijk simpele premisse.
Lees verder Recensie: A Land Imagined [Yeo Siew Hua, 2018]
Voor de Filmkrant schreef ik een recensie over het derde luik van de neo noir-actiefranchise John Wick. Je kunt ‘em hier teruglezen: klik.
”Deel twee verstevigde eerder al een symbolisch universum van kruizen en munten, waarin alleen het juiste brandmerk toegang biedt tot de onderwereld. Parabellum trekt die mythevorming zelfbewust door. ”
Lees verder Recensie: John Wick 3: Parabellum [Chad Stahelski, 2019]