Aan de oostgrens van Frankrijk ligt de Jura. De streek is de thuisbasis van de Comté, een uiterst gewaardeerde kaassoort, en van Louise Courvoisier, die met Vingt Dieux (in grappiger Engels: Holy Cow) haar eerste speelfilm aflevert. Genoeg voer voor een smaakvolle bioscoopervaring, maar de ruwe lijnen van het scenario staan een diepgravend debuut de weg.
Lees verder Recensie: Vingt Dieux [Holy Cow; Louise Courvoisier, 2024]
Gijs Scholten van Aschat is al jarenlang een toonaangevende naam in de Nederlandse film- en toneelwereld, zoon Reinout zette pakweg twintig jaar geleden de eerste stappen in zijn voetsporen. Na het zien van het intense Alpha., een familiedrama in de meest letterlijke zin, voelt het alsof al hun gedeelde momenten en afzonderlijke omzwervingen uiteindelijk hebben geleid tot deze film. Op innemende wijze spiegelt regisseur Jan-Willem van Ewijk de haantjesstrijd tussen vader en zoon aan de ijzige strijd met de elementen.
Lees verder Recensie: Alpha. [Jan-Willem van Ewijk, 2024]
Eigen rechter spelen is vaak onverstandig, en al helemaal als je een eed gezworen hebt om altijd de richtlijnen van de maatschappelijke handhavers te gehoorzamen. In het psychologische drama Sons komt een ambtsdienaar voor het blok te staan als haar persoonlijke streven naar gerechtigheid niet langer strookt met haar werk in de gevangenis. Op een intense, directe, maar helaas ook ongeloofwaardige manier toont de film hoe een gekrenkte vrouw tot het uiterste gaat om haar recht te laten zegevieren.
Lees verder Recensie: Vogter (Sons) [Gustav Möller, 2024]
Bij binnenkomst in het deze zomer opnieuw ingerichte Lantarenvenster vallen ze direct op: de foodtentjes die tussen 26 en 29 september speciaal waren neergezet voor een nieuwe editie van Camera Japan. Kijkbeurten van twee innig verbonden films onderstreepten op vrijdag nog maar eens wat voor een waardevolle plek het bescheiden evenement inneemt in het Nederlandse festivallandschap.
Lees verder Verslag: Camera Japan 2024 in Rotterdam
In het intieme huiskamerdrama His Three Daughters dwingt een naderend afscheid drie zussen om elkaar na lange tijd weer in de ogen te kijken. Gescheiden door hun carrièrekeuzes, familielevens en botsende karakters staan de vrouwen voor een lastige opgave: eensgezind zorg dragen voor hun stervende vader, en uiteindelijk ook eensgezind rouwen. De sobere setting doet het halve werk, maar het zijn de drie hoofdrolspeelsters die de film naar een hoger plan tillen.
Lees verder Recensie: His Three Daughters [Netflix; Azazel Jacobs, 2023]
De kenners die het festivalaanbod van CinemAsia programmeren, bestrijken geografisch én filmisch zo’n immens terrein dat het extra prikkelt om zelf naar gedeelde thema’s en andere overeenkomsten te zoeken. Deze editie gaan ten minste vier geselecteerde titels over het vloeibare spectrum van verlies, verval, rouwverwerking en herinnering. Wat hebben films uit India, China, Taiwan en zelfs Costa Rica te zeggen over de dingen van het leven die onherroepelijk voorbij gaan?
Lees hier mijn volledige verslag van vier titels uit het programma van CinemAsia 2024.
In het aandachtige, ingetogen drama Forever wordt een Deense familie getroffen door een onuitgesproken tragedie. Voor Line, de eigenlijke hoofdpersoon, valt de rouw om het verlies van een bloedverwant samen met de last van een onvervulde kinderwens. Hoe verenig je het verdrietige besef van eindigheid met het verlangen om juist nieuw leven voort te brengen?
Lees verder Recensie: Forever [Frelle Petersen, 2022]
“Alison kwam gisteravond niet thuis,” klinkt een zachte meisjesstem onder het onbestemde openingsbeeld van Saint X. Een kleine tien speelminuten later landt de jongvolwassen hoofdpersoon met haar ouders en haar zevenjarige zusje op een klein privévliegveld in de Caraïben. De zon schijnt en de gezichten ogen nog onbezorgd, maar door die eerste van vele tijdsprongen weet je op dat moment al beter: na de strandstoelen en de pina colada’s volgt straks een noodlottige avond.
Lees verder Recensie: Saint X [seizoen 1; Disney+, 2023]
Ruim drie jaar geleden werd het bestaan van de negentienjarige Gijs op zijn kop gezet door de onverwachtse zelfdoding van zijn familie-en zielsverwant Arie. Mijn Grote Broer gaat de onvermijdelijke ‘waarom’-vraag niet uit de weg, maar verbeeldt bovenal het verdriet en de veerkracht van de mensen die achterbleven. Het resultaat is een intieme, confronterende documentaire, die door de karakteristieke humor van de goudeerlijke Gijs ook een onverwachte dosis luchtigheid bevat.
Klik hier om de volledige recensie te lezen.
Lees verder Recensie: Mijn Grote Broer [Mercedes Stalenhoef, 2023]
Met tact en gevoel verbeeldt het Ierse drama The Quiet Girl de belevingswereld van een verlegen negenjarig meisje. Aan niets is te zien dat regisseur Colm Bairéad met dit bescheiden, maar betekenisvolle coming-of-ageverhaal pas zijn eerste serieuze speelfilm aflevert.
Klik hier om verder te lezen.
Lees verder Recensie: The Quiet Girl [Colm Bairéad, 2022]