In Mei van dit jaar publiceerde ik op de site van Religious Matters (Universiteit Utrecht) een eerste blog over de Nederlandse Corona-uitzonderingsregel voor religieuze bijeenkomsten. Naar aanleiding van de commotie van het afgelopen weekend zag ik aanleiding voor een vervolg, waarin ik uitgebreid inga op het hoe en wat van de kritiek en de kabinetsbeslissing die erop volgde. Klik hier om het stuk te lezen.
Beeld: De Dorpskerk in Staphorst gezien van de voorzijde. Via Wikipedia.
Ik heb voor Religious Matters (meer info) een blogartikel geschreven over de Nederlandse uitzonderingsregel op religieuze bijeenkomsten in Coronatijd. Wie geïnteresseerd is, kan het uitgebreide stuk hier terugvinden.
Kind van de Duivel
A moral response to an ‘offensive’ song
‘’Ik ben een kind van de duivel, mama jij hoeft niet te huilen.
Feesten alsof elke dag hier mijn laatste is
hoop dat je deze draait op mijn begrafenis.’’
When the Dutch rapper Jebroer released his single Kind van de Duivel in 2017, generous airplay of Dutch and Belgian radio stations coincided with considerably high chart positions in the Dutch single top 100 and the Top 40.[1] The lyrics and the clip, however, aroused quite some controversy among confined groups of Christian people, who responded to the song’s glorifying references to death and the devil.[2] Performances by Jebroer in Hardinxveld-Giessendam and Ouddorp were cancelled after protests of local residents.[3]
The [English] paper that I submitted below is the result of my efforts for a master course on conversion. My intention has been to combine theoretical reflections on conversion [‘can you also convert to secularity?’] with a textual & formal analysis of a specific film (Kreuzweg, or Stations of the Cross, Dietrich Brüggemann, 2014). I argue that this film perpetuates a rigid binary between ’the religious’ and ’the secular’ and I question the ideological implications underneath.
Lees verder Paper: Religious Sacrifice and the rejection of secular conversion in Kreuzweg
Ik was aanwezig op het Leiden International Film Festival 2018 en stelde mezelf n.a.v. de films Apostasy en The Miseducation of Cameron Post de volgende vraag: waar ligt de balans tussen boodschap en drama als er religiekritiek om de hoek komt kijken?
Lees verder LIFF 2018 verslag 1: Jehova en de moeder van Carrie
Soms overvalt een boek je met een haast onverklaarbaar aura van alomvattendheid. A Secular Age (2007) van de Canadese filosoof Charles Taylor (1931-heden) garandeert zo’n effect. Ruim achthonderd pagina’s wijdt de katholieke denker aan het verschijnsel dat wij doorgaans samenbrengen onder de koepelterm ‘religie’. Centraal staan hierbij de verschillen tussen toen en nu; in A Secular Age neemt Taylor ons maar al te vaak mee naar de middeleeuwen en de vroegmoderne tijd, om dan twee pagina’s later weer voort te borduren op een gedachtegoed dat postmoderniteit ademt.
Lees verder Boekbespreking: Charles Taylor- A Secular Age (2007)