Tagarchief: denken over het medium film

Geschiedenis, Overig, Religie

Paper: Religious Sacrifice and the rejection of secular conversion in Kreuzweg

2 reacties

The [English] paper that I submitted below is the result of my efforts for a master course on conversion. My intention has been to combine theoretical reflections on conversion [‘can you also convert to secularity?’] with a textual & formal analysis of a specific film (Kreuzweg, or Stations of the Cross, Dietrich Brüggemann, 2014). I argue that this film perpetuates a rigid binary between ‘the religious’ and ‘the secular’ and I question the ideological implications underneath.

Lees verder Paper: Religious Sacrifice and the rejection of secular conversion in Kreuzweg →

Overig

Masterscriptie: Film als filosofie: de werking van subject en geheugen in Christopher Nolans Memento

Een reactie plaatsen

Het afgelopen studiejaar ging veel tijd op aan het schrijven van mijn masterscriptie. Nu mijn diploma binnen is en ik alweer bijna aan een nieuwe studie begin, wordt het hoog tijd voor het online plaatsen van het eindresultaat.  Film als filosofie: de werking van subject en geheugen in Christopher Nolans Memento telt ongeveer 40 blz. tekst en heeft me zo vaak (al dan niet integraal) naar Memento doen kijken dat ik voorlopig liever The Prestige of The Dark Knight aanzet. Geïnteresseerd in de volledige scriptie? Bericht me voor de pdf/het word-bestand of lees alles hieronder terug. Eerst even de kat uit de boom kijken? De uitgebreide inleiding geeft als het goed is een gedegen beeld van mijn aanpak en de onderwerpen die aan bod zullen komen. De Engelse abstract van de scriptie heb ik helemaal onderaan de scriptie geplaatst.  Lees verder Masterscriptie: Film als filosofie: de werking van subject en geheugen in Christopher Nolans Memento →

Overig

Prisma Filmmagie & Sabzian: Jean-Luc Godards Le Mépris (1963)

Een reactie plaatsen

Een tijdje terug mocht ik voor Filmmagie een Prisma schrijven: een korte analyse van/column over een opvallende film(scène) of een opvallend filmbeeld. Ik koos welbewust voor het slot van Jean-Luc Godards Le Mépris (1963), een film die reflectie ís en telkens weer nieuwe reflecties toelaat.

Lees verder Prisma Filmmagie & Sabzian: Jean-Luc Godards Le Mépris (1963) →

Overig

Open filmdiscussie: Beeldtaal onder vuur

2 reacties

Resurrection

Zijn we allemaal gewoon luie filmconsumenten geworden, chargeer ik moedwillig? Naar aanleiding van negatieve kritieken op het ‘trage’ en ambigue Resurrection (Kristof Hoornaert, 2017) discussieerden twee collega’s en ik over beeldtaal, filmkritiek en filmconsumentisme.

Lees verder Open filmdiscussie: Beeldtaal onder vuur →

Overig

Breaking the Fourth Wall: Haptic visuality in The Revenant and La Mort de Louis XIV

Een reactie plaatsen

Throughout the past decades, cinema has optimized (the illusion of) depth and movement throughout space. On the two-dimensional screen, we see projected shadows that nonetheless convince us we enter another dimension, in which carefully constructed characters confront us with our hopes, dreams and desires. While there are many subjective examples when referring to the best movies ever made, films like La Régle du Jeu (Jean Renoir, 1939) and Citizen Kane (Orson Welles, 1941) perfected the practice of filmmaking on a technological level. Extremely mobile cameras and deep focus-lenses became the doorways to diegetic spaces that could become sharper, more fluid and extended in a blink of an eye.

Lees verder Breaking the Fourth Wall: Haptic visuality in The Revenant and La Mort de Louis XIV →

Overig

Golfbrekers en gebergten: de ‘trage’ cinema van Mimosas, Drift en Dead Slow Ahead

Een reactie plaatsen

‘Ik vond die film maar saai. Eigenlijk gebeurt er niets’. Ik heb eens nagedacht hoe vaak ik die zin (of variaties daarop) al niet gehoord heb. Uiteraard diende een definitief antwoord zich niet aan, maar de overdenking sterkte mijn conclusie: een film zonder verhaal is als een schip in de Bermudadriehoek. Laat ik eens onbeschaamd generaliseren: wij mensen zoeken naar ontwikkelingen en gebeurtenissen. Wat we willen zien is niet wat er is, maar wat er verandert. Zonder verandering geen plot, en zonder plot geen film. Of ligt het genuanceerder?

Lees verder Golfbrekers en gebergten: de ‘trage’ cinema van Mimosas, Drift en Dead Slow Ahead →

Filmrecensies

Recensie: Radiance (Naomi Kawase, 2017)

4 reacties

De Japanse Mikaso (Ayame Misaki) verzorgt audiodescripties bij films. Haar rustige vertelstem gunt blinden en slechtzienden een perspectief dat ze normaal gezien missen. In een ideale wereld voelen ook zij nu de ‘radiance’; de glans van het licht, en zo de film zelf.

Lees verder Recensie: Radiance (Naomi Kawase, 2017) →

Filmrecensies

Recensie: Vivre sa Vie (1962) [Drama]

2 reacties

Afbeeldingsresultaat voor vivre sa vie

In een vrijwel lege bioscoopzaal kijkt Nana (Anna Karina) naar Carl Theodor Dreyers stille meesterwerk La Passion de Jeanne d’Arc (1928). De tranen op het scherm zijn een teken van de tol die betaald moest worden voor een historische roep naar vrijheid. Op symbolische wijze wisselen de (extreme) close-ups van Maria Falconetti en Anna Karina elkaar af. De tranen van Maria’s Jeanne worden de tranen van Anna’s Nana.

Lees verder Recensie: Vivre sa Vie (1962) [Drama] →

Filmrecensies

Recensie: Manifesto (2015) [Experimenteel]

Een reactie plaatsen

Een manifest is een publieke verklaring van een beleid of een serie doelen, overgedragen door een groep of individu. Met deze definitie opent Julian Rosefeldt zijn ambitieuze filmproject Manifesto. Een dynamische compositie van intellectuele monologen verbeeldt het geluid van een grote groep denkers. De absolute finishing touch komt van één van ‘s werelds beste actrices: als een ware kameleon wisselt Cate Blanchett in anderhalf uur dertien keer van rol.

Lees verder Recensie: Manifesto (2015) [Experimenteel] →

Overig, Quotes

Nadenken over film: het manipuleren van de filmbeleving en de toekomst van het bioscoopbezoek

4 reacties

Dolby onderzoekt filmbeleving

Een week of twee, drie terug kwam de vraag of ik wilde reageren op een actuele discussie rondom film. De vraag (én de inleiding die daarbij hoort):  Door het plaatsen van allerlei biosensoren tijdens het kijken naar films worden lichamelijke en emotionele reacties gemeten. Van welke kleuren en geluiden raak je gestrest of opgewonden? Waardoor gaat je hart sneller kloppen?

Beeldreclames werken natuurlijk al op deze manier en streamingdiensten als Netflix weten al aardig hoe ze de doorsneekijker kunnen plezieren. Er is niks mis met het peilen van behoeftes, dus ook niet als dat voor het grote publiek meer vermaak oplevert. Maar het resultaat is nog meer eenheidsworst en nog meer originele films die je met een vergrootglas moet zoeken.

Wat vinden jullie van deze ontwikkeling?

Lees verder Nadenken over film: het manipuleren van de filmbeleving en de toekomst van het bioscoopbezoek →